Και ξαφνικά, η Νέα Δημοκρατία εφηύρε τη μηχανή του χρόνου. Ναι, φίλοι μου. Όπως το ακούτε. Πραγματοποίησε μάλιστα το πρώτο της ταξίδι 65 με 70 χρόνια πίσω, στη δύσκολη για τη χώρα μας εποχή του 1944-49. Δεν με πιστεύετε; Κι όμως… ιδού δύο περιστατικά που επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό μου.
Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, ο υπουργός Υγείας και TV Star, Άδωνις Γεωργιάδης, βρέθηκε στο Λονδίνο για μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Imperial, καλεσμένος της ΟΝΝΕΔ Λονδίνου. Εδώ θα μου πείτε, γιατί να υπάρχει ΟΝΝΕΔ Λονδίνου; Μήπως έχουμε στην Ελλάδα Torries Youth Organization και δεν το ξέρουμε; Τεσπά…
Εκεί, όπως προστάζει η τελευταία μόδα, ο Άδωνις βρέθηκε αντιμέτωπος με διάφορους «αγανακτισμένους» φοιτητές οι οποίοι τον κράξανε λέγοντάς του πως ο λαός πεινάει κ.ο.κ. Αυτός, δε, απάντησε με ακλόνητα επιχειρήματα του τύπου: «Αν δεν σας αρέσει, να πάτε να ζήσετε στην Κούβα και την Βενεζουέλα» κλπ κλπ. Συνηθισμένα τραγελαφικά συμβάντα τα οποία θα μας έκαναν ρόμπες διεθνώς, αν των ξένων τους καιγόταν κάποιο καρφάκι για τις φαιδρότητες Made In Greece.
Μέχρι εδώ, τίποτα το πρωτοφανές. Έλα όμως που λίγο μετά την αντιπαράθεσή του με τα οργισμένα ελληνικά νιάτα ο –υπουργός επαναλαμβάνουμε– κ. Γεωργιάδης έγραψε με στόμφο στο Twitter: «Κομμουνιστές, δεν σας φοβόμαστε». Εγώ βέβαια δεν είδα τίποτα Βελουχιώτες με φυσεκλίκια στο αμφιθέατρο. Κάτι γιαλόμπες μόνο…
Σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις την περασμένη Παρασκευή ο Παναγιώτης Μπαλτάκος, γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και δεξί χέρι του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά (απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με την –κατάπτυστη– ρύθμιση του κώδικα μετανάστευσης που προβλέπει την απέλαση μεταναστών που καταγγέλλουν ότι υπέστησαν βία από κρατικά όργανα, σε περίπτωση που η καταγγελία τους μπει στο αρχείο), δήλωσε συγκινημένος: «Είμαι αντικομμουνιστής. Έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα πεθάνω».
Εξακολουθείτε, λοιπόν, να αμφιβάλετε πως η Νέα Δημοκρατία (ή τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι της) ξαναζεί τον Εμφύλιο; Και αν δεν έχουμε να κάνουμε με χρονομηχανή, τότε πρόκειται για Post Traumatic Stress Disorder, αυτό που πάθαιναν οι Αμερικανοί φαντάροι οι οποίοι πίστευαν πως εξακολουθούν να πολεμούν στο Βιετ Ναμ χρόνια μετά την επιστροφή τους στις ΗΠΑ.
Είναι αλήθεια πως και από την άλλη πλευρά (βλ. ΣΥΡΙΖΑ & friends) έχουν ακουστεί συχνά συνθήματα τύπου «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς» ή «Βάρκιζα τέλος». Ωστόσο, τα συνθήματα αυτά προέρχονται είτε από εξαιρετικά χαμηλόβαθμα στελέχη είτε από απλούς οπαδούς είτε από τρολ ή και απολιτίκ κάφρους που δεν σχετίζονται με τα κόμματα της Αριστεράς. Κάτι υπερτιμημένες δηλώσεις για «ραντεβού στα γουναράδικα» χρησιμεύουν περισσότερο για να γεμίζουν τα κενά στα δελτία ειδήσεων ανάμεσα στις επισκέψεις της Τρόικας και τη νέα φιλανθρωπία του ζεύγους Μπραντζελίνα.
Οι (κρίσιμες) Ευρωεκλογές πλησιάζουν και στη Συγγρού είναι λογικό (όχι όμως θεμιτό και ηθικό) να ποντάρουν στην πόλωση. Η δημιουργία ωστόσο ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος, δεδομένης της υπάρχουσας κατάστασης, μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.