Υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο από ότι φαίνεται «δια γυμνού οφθαλμού». Η υπόθεση του Ανδρέα Γεωργίου που σε λίγο θα εξελιχθεί σε «Υπόθεση Γεωργίου» στη σύγχρονη αλλά και μελλοντική πολιτική ιστοριογραφία, είναι η έναρξη της «3ης και φαρμακερής» φάσης της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι ένας άξιος και έντιμος δημόσιος λειτουργός θα βασανισθεί δημόσια είναι το επιφαινόμενο που σε μία ευνομούμενη Πολιτεία θα έφτανε για να βγούμε όλοι «στα κάγκελα». Το τραγικότερο, όμως, είναι ο λόγος για τον οποίο γίνεται και το τί σημαίνει για τη Χώρα.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι το πλησιέστερο που η σύγχρονη Ελλάδα έφτασε σε μία ιδιότυπη Κοινοβουλευτική Δικτατορία. Ο έλεγχος Στρατού και Αστυνομίας είναι πλέον άχρηστος, αφού ο απόλυτος έλεγχος της Ανώτατης Δικαστικής εξουσίας από την Πολιτική και την Πολιτειακή Εξουσία, καθιστά το πολιτικό παιγνίδι στη Βουλή ανούσιο και άνευ σημασίας. Όταν η ηγεσία του ΣτΕ επέλεξε τις διακοπές αντί να ελέγξει το σύννομο της φίμωσης των ΜΜΕ, είχαμε την προειδοποίηση. Το άλλο σκέλος της Δικαιοσύνης, η Δικαστική, «έδρασε» προ ημερών με την «Υπόθεση Γεωργίου». Το μήνυμα ήταν σαφές. Η πολιτική διαδικασία «ακυρώνεται» αφού η Αξιωματική Αντιπολίτευση, αν και προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αυτοκαταργείται «δια της διασπάσεως».
Η διάσπαση είναι εμφανής. Ο μόνος λόγος για την αναβίωση της Υπόθεσης Γεωργίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω των εντεταλμένων οργάνων του είναι να διασωθεί ο Πρωθυπουργός που «ευθύνεται για την Κρίση» αλλά ακόμη «ελέγχει» μεγάλο μέρος της ΝΔ, αλλά και την Πολιτειακή Ηγεσία. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ελέγχει την Κυβέρνηση και τους Θεσμούς της Δημοκρατίας, αλλά «αχρηστεύει» και την μείζονα Αντιπολίτευση. Επίσης, η εικόνα παντοδυναμίας που «εκπέμπει» με απύθμενη θρασύτητα, φυσικό είναι να ελκύει και μέρος της Οικονομικής Εξουσίας, ειδικά την εθισμένη σε «Μεθόδους «Εσκομπάρ».
Η άμυνα της Δημοκρατίας απέναντι στη «μεθόδευση» αυτή είναι πολύ δύσκολη, επειδή προσκρούει στον χειρότερο εχθρό της προόδου, την ιδιοτέλεια των ανθρώπων. Όσοι συμπράττουν στο ανοσιούργημα που περιγράψαμε το κάνουν γιατί πιστεύουν ότι μόνο έτσι μπορούν να ελπίζουν πως θα κερδίσουν κάτι. Οι μεν στοχεύουν την ατιμωρησία. Οι δε την παραμονή στην εξουσία για λίγο ακόμη, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Και για τους δύο, η καταβαράθρωση της Χώρας, η φτωχοποίηση του πληθυσμού και η μαζική μετανάστευση, είναι ανεκτά ρίσκα. Το μότο της εξουσίας σήμερα είναι το «Ο θάνατός σου, η Ζωή μου». Μπροστά σε αυτό, ένας «Α. Γεωργίου» πόσο, αλήθεια, «μετράει»;;;