Ήταν τότε, που μία σύγχρονη και απομαγεμένη κοινωνία, παλινδρομούσε συλλογικά στη μαγεία. Οπότε η χώρα κατατρυχόταν από νηπιακές φαντασιώσεις, πως δήθεν αρκούσε να μην πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στο δημόσιο (κίνημα «δεν πληρώνω»), για να γεμίσουν τα ταμεία του με χρήμα ή να μην φορούν γραβάτα οι τελετάρχες «αρχιμάγοι», για να κάνουμε τους ξένους να χορεύουν με νταούλια. Όταν δηλαδή επιβεβαιωνόταν το αυτονόητο: Ότι ουδείς μπορεί να σώσει μία κοινωνία από την τρέλα της.
Τότε λοιπόν, κάποιοι από τους λεγόμενους «γεφυροποιούς», όχι μόνον αρνήθηκαν να ακολουθήσουν το ρεύμα, αλλά έδειξαν και ασυνήθιστη πολιτική τόλμη. Μέχρι και την δημιουργία εκλογικού συνασπισμού όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων έφτασαν να προτείνουν, για την πρόληψη της καταστροφής που υπόσχονταν οι «μάγοι» της φυλής.
Αποτέλεσαν έτσι υπόδειγμα εφαρμογής της ηθικής της ευθύνης, απέναντι στην σαγήνη των ιδεοληψιών και των φαντασιώσεων.
Έλα όμως που φαίνεται να μην τους αναγνωρίστηκε η προσφορά και έτσι δεν τους ανατέθηκαν οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι, για τους οποίους πίστευαν ότι ήταν προορισμένοι.
Περιφέρονταν έτσι σαν τους ηθοποιούς που, ενώ οι ίδιοι θεωρούν ότι αξίζουν μόνον για Επίδαυρο, τους αναθέτουν δεύτερους ρόλους σε τηλεοπτικά σίριαλ!
Κάποιοι άλλοι επίσης, πιο «κυνικοί», περιέφεραν απλώς την αγωνία τους για το αν, ως υποψήφιοι μικρότερων κομμάτων, θα εκλεγούν βουλευτές.
Το κατάλαβαν στον ΣΥΡΙΖΑ – είναι τα μόνα άλλωστε που αντιλαμβάνονται – και αμέσως επινόησαν τη «γέφυρα», σαν μεταμφίεση. Έτσι ώστε, να τους δώσουν την ελπίδα ότι θα ανέβουν σε λίγο στη «σκηνή», ως βουλευτές.
Και επειδή η επιδίωξη της εξουσίας φαίνεται να «ξεπλένει» από κάθε ντροπή, βρέθηκαν αγκαλιά οι «γερμανοτσολιάδες» γεφυροποιοί με τους συκοφάντες τους. Αδιαφόρησαν απλώς οι «γερμανοτσολιάδες» για την δραματική υπόμνηση του Καστοριάδη, ότι «χωρίς αιδώ δεν υπάρχει δημοκρατία».
Εκτός όμως από την αιδώ, απουσίασε και η επαφή με την πραγματικότητα. Διότι, φαντασιώθηκαν οι «γεφυροποιοί» ότι στον ΣΥΡΙΖΑ θα συναντήσουν την αριστερά. Και τι συνάντησαν; Μερικές εκατοντάδες στελεχών της νεοσταλινικής αριστεράς ως ηγεσία – παραφουσκωμένους μάλιστα από νέφη ιδεολογίας, αλλά άδειους από ιδέες – και, ως εκλογική βάση, όλον τον «καλό κόσμο» του αυριανικού ΠΑΣΟΚ, που θεωρεί ότι το μόνο μέλλον που υπάρχει, είναι το παρελθόν!
Ώσπου ήρθε και η πραγματικότητα των ευρωεκλογών, να το επιβεβαιώσει: Ο σοβαρότερος όλων των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ και εμβληματικό πρόσωπο της ανανεωτικής αριστεράς Σωτήρης Βαλντέν, εξαφανίστηκε εκλογικά. Ενώ η Κα Κουντουρά της ακροδεξιάς, συγκέντρωσε σχεδόν δεκαπλάσιες ψήφους από αυτόν!
Είχαν έτσι και έμπρακτη απόδειξη, ότι αυτό δεν ήταν η αριστερά, αλλά το συντηρητικό μέτωπο της αντιμεταρρύθμισης, που παρασιτεί απλώς πάνω στην αριστερή μυθολογία της «προόδου». Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτε άλλο, παρά «ξενιστής» του αυριανικού ΠΑΣΟΚ, το οποίο μετανάστευσε εκεί, για να νεκραναστήσει το παρελθόν.
Έτσι, μέσα «στην ερημία του πλήθους» των αυριανιστών ψηφοφόρων, μόνον τη μοναξιά μπορούσαν να συναντήσουν οι «γεφυροποιοί». Και αντί να αποδράσουν από τον πολιτισμό του συρφετού, επιχειρούν σήμερα το αντίστροφο: Να γίνουν ένα με αυτό που περιφρονούν, εμφανιζόμενοι στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι είναι σαν κι αυτούς.
Για να ενσωματωθούν μάλιστα, προσπαθούν να μιμηθούν το ήθος της Αυριανής ή την κενολογία του Άκη. Αλλά εκεί μπερδεύονται! Διότι αποτυγχάνουν στη μίμηση, αφού γράφουν ή μιλούν με τα στερεότυπα του Ζαχαριάδη ή του Ζεύγου!
Και τότε είναι που δεν πείθουν κανέναν! Διότι, όλοι οι διαθέσιμοι να πειστούν με έναν τέτοιο λόγο, έχουν πεθάνει προ πολλού. Έτσι, η μοναξιά των συμπαθών «γεφυροποιών» γίνεται ασήκωτη.