Είχαν και τα καλά τους οι μέρες ετούτες, ως τον δεκαπενταύγουστο. Λίγο η ατίθαση και ανεξάντλητη Ζωή (μια είναι η Ζωή), λίγο οι γραφικοί λαφαζανιστές, λίγο η αναμενόμενη εδώ και τόοοοοσο καιρό διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος, λίγο οι φλεγόμενες δηλώσεις των αντιμαχόμενων πλευρών στα ένδον του ΣΥΡΙΖΑ, η υπογραφή του 3ουμνημονίου και άλλα πολλά, επισκίασαν την επικαιρότητα της γιορτής τής Παναγίας τής Μεγαλόχαρης, που γιορτάζεται σε κάθε μέρος της χώρας…
Όλα αυτά τα πολιτικά, δεν λέω, έχουν πολύ ενδιαφέρον για το πόπολο, γιατί πέρα από το γεγονός πως καθορίζουν τη ζωή του, το καθηλώνουν και στις οθόνες τής τηλεοπτικής καλοκαιρινής ραστώνης, για να δει τις εξελίξεις και για το ποιος τάπωσε ποιον… Έτσι, καινούργιοι ήρωες βγήκαν στο προσκήνιο, φιγούρες που με τον τρόπο τους προκαλούν ενδιαφέρον, έστω από φολκλορικής πλευράς (για σκέψου τη νεομάρτυρα, μιας ενδεχόμενης ένοπλης επανάστασης με το καλάσνικοφ ανά χείρας, σε συνδυασμό με σινιέ ταγεράκι, Ραχήλ Μακρή).
Οι ομάδες, οι συνιστώσες (λέγε με φράξια), ήταν έτοιμες από καιρό. Πάντα ήταν με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Καιροφυλαχτούσαν τον εχθρό, αλλά τα παιχνίδια της μοίρας αποκάλυψαν πως ο εχθρός, πέρα από τον αστό μεγαλοεπιχειρηματία, τους ταγούς των μονοπωλίων που «ρουφάνε με το καλαμάκι το αίμα του αγνού λαού», στους «εχθρούς» συμπεριλαμβάνονται και οι πρώην σύντροφοί τους. Οι συγκυβερνήτες τους, οι συνοδοιπόροι τους, οι ομοϊδεάτες τους! Τώρα, όλοι αυτοί, εν μια νυχτί, μετονομάστηκαν σε «προδότες» και υποτακτικούς των μονοπωλίων και των αγορών. Τόσο εύκολα, τόσο απλά! Η κομματική παραδοσιακή κουλτούρα τής παλαιότερης Αριστεράς, ξαναβγήκε στο προσκήνιο! Ως φαίνεται, το χούι δεν κρύβεται. Τα παλαιά ανακλαστικά τής ένδοξης κομμουνιστικής επαναστατικής περιόδου, βγήκαν και πάλι μαζί με τα σύμβολα, παρμένα από τις κιτρινισμένες από το χρόνο φωτογραφίες τού Λένιν, του Στάλιν, του Μάο καθώς και των μεταγενέστερων μακελάρηδων, Πολπότ, Τσαουσέσκου, Μεγκίστου κλπ, των οποίων οι «δικοί μας» ευνόησαν δια της ανοχής και της σιωπής τους σε καιρούς χαλεπούς, πολιτικής αφέλειας και εθελοντικού σκοταδισμού… Βέβαια θα υπάρξουν άνθρωποι που θα προβάλλουν ενστάσεις για τον παραλληλισμό που χρησιμοποιώ, όμως, πολλές φορές ο κύκλος της ιστορίας επαναλαμβάνεται, έστω και ως φάρσα! Ίσως το ελληνικό μοντέλο διαβίωσης να εμποδίζει μια τέτοια εξέλιξη παράλληλης… φάρσας. Αλλά απ’ ό,τι γνωρίζω, πολλές φορές, οι θολές και απερίσκεπτες πολιτικές εξελίξεις, μπορούν να παρεκτρέψουν την ιστορία σε απρόβλεπτες ατραπούς…
Όχι! Δεν μπορώ να πω πως χάσαμε χρόνο τόσες ώρες μπροστά στις τηλεοράσεις μας. Απεναντίας, καταναλώσαμε μπύρες, πατατάκια και ξηροί καρποί, κόκες-κόλες, χυμούς, σουβλάκια, όπως μπροστά σε παιχνίδι Μπαρτσελόνα-Ρεάλ! Ο Τσακαλώτος αποδεικνύεται Μέσι και ο Σόϊμπλε Ρονάλντο. Ο Τσίπρας απλώς υπογράφει, για να δοκιμάσει τις αντοχές των καιρών. Το μπουγιουρντί θα έρθει σε όλους εμάς και οι πλατφορμιστές θα δοκιμάσουν κι αυτοί το κατά πόσον ο Ελληνισμός θα συμμεριστεί τις παλαιές θεωρίες περί μονοπωλίων, κεφαλαιοκρατών, καπιταλιστικού συστήματος, λαϊκής κυριαρχίας και άλλων τέτοιων εννοιών, οι οποίες μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, σηματοδοτούν πλέον μια αραχνιασμένη ιδεολογία που δεν μπορείς πλέον να την επικαλείσαι για να διεκδικήσεις μερτικό στην ελληνική Βουλή. Μπορείς όμως να κινείσαι και να αυτοδοξάζεσαι, να νιώθεις μοναδικός, μέσα στην νοητή «αυτοκρατορία» των γκρουπούσκουλων με το 0,1%, για να πανηγυρίζεις την-όντως-θριαμβευτική μοναξιά σου…
Καλά περάσαμε λοιπόν το τριήμερο διάστημα της Παναγίας. Την δοξάσαμε με τον δικό μας τρόπο…