Γιατί τώρα η πρόταση μομφής από τον ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτιούνται πολλοί, αφού το αποτέλεσμά της είναι σχεδόν δεδομένο;
Ερμηνείες προφανώς υπάρχουν πολλές. Συνήθως όμως η πιο απλή και η πιο συνήθης απάντηση στα κάθε λογής σενάρια είναι και η πιο πειστική και η πιο κοντινή στην πραγματικότητα. Ούτε κάποιο μεγαλόπνοο σχέδιο κρύβεται ούτε υπερβολικές – και επιθυμητές… – προσδοκίες για ένα «ατύχημα» που θα άλλαζε άρδην το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας είναι αφενός εγκλωβισμένοι από τη διαρκή διγλωσσία τους που επιβάλλει μια συνεχή ακροβασία ανάμεσα σε επιθυμίες και πραγματικότητα και αφετέρου απολύτως συνεπείς – άρα και προβλέψιμοι – στις πεπατημένες πολιτικές πρακτικές της μεταπολιτευτικής περιόδου που έχουν καθιερώσει τις αρχηγικές αντιπαραθέσεις ως την καλύτερη μέθοδο για να συσπειρωθεί το κομματικό ακροατήριο. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, όπως θα ?λεγε και ο κ. Μητσοτάκης, η σχολή που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου ζει και βασιλεύει…
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλει τη διαρκή φθορά της κυβέρνησης. Είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για να προσεγγίσει την εξουσία, αφού, παρά τις οδυνηρές συνέπειες της κρίσης, δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα δυναμικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που θα μπορούσε να σαρώσει τις παραπαίουσες εν πολλοίς δυνάμεις που διαχειρίζονται σήμερα την εξουσία. Ερμαιος και ο ίδιος των δικών του παλινωδιών και αδυναμιών, είναι αναγκασμένος να ισορροπεί ανάμεσα σε έναν λαϊκίστικο ριζοσπαστισμό και σε ένα θολό και αντιφατικό διαχειριστικό προσωπείο. Η όποια δυναμική του εξαντλείται στην είσπραξη της φθοράς της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ετσι, ελλείψει σχεδίου και συγκροτημένης εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, θα συνεχίσει να ασκεί μια πολιτική προσωπικής φθοράς των κυβερνώντων και ανέξοδης υποσχεσιολογίας επενδύοντας στην τακτική του ώριμου φρούτου… Ελπίζει στην πολιτική γοητεία του νέου και άφθαρτου Τσίπρα απέναντι στο βεβαρημένο πολιτικό παρελθόν των κκ. Σαμαρά και Βενιζέλου…
Η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών έχει αποδείξει ότι ο τρόπος που ασκεί αντιπολίτευση ένα κόμμα παραπέμπει ευθέως και στον τρόπο που θα ασκήσει την εξουσία. Και αυτό δεν ξέρω πόσο βοηθά τον κ. Τσίπρα για να κερδίσει την κρίσιμη μάζα των δυσαρεστημένων και αναποφάσιστων ψηφοφόρων. Η επένδυση στο παλαιό κρατικίστικο μοντέλο, που είτε έχει διαψευστεί από τη σκληρή πραγματικότητα είτε έχει απορριφθεί ως διέξοδος από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, και το χάιδεμα αφτιών του κάθε πικραμένου και ταλαιπωρημένου δεν παραπέμπουν σε νέες αλλά στις βαθιά προβληματικές αντιλήψεις του παρελθόντος…
Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, η ιστορία του παρελθόντος δεν επαναλαμβάνεται τόσο εύκολα, όπως δεν αντιγράφονται και ηγετικά πρότυπα άλλων εποχών που το πολιτικό τους ανάστημα απέχει παρασάγγας από τους επίδοξους μιμητές τους.