Έβλεπα προ ημερών σε δημοφιλή μουσική εκπομπή, που συνδυάζει το τερπνόν του άσματος μετά του ωφελίμου διαφόρων αναλύσεων, μηδέ εξαιρουμένων των πολιτικών, τέως πρωταθλητή να παρακινεί τους προσκεκλημένους και κατ? επέκταση τους τηλεθεατές να πάρουν αυτοί την υπόθεση στα χέρια τους, διότι, όπως γνωμάτευε, οι πολιτικοί αποδείχθηκε πως δεν μπορούν πια να κάνουν τίποτα…
Σκέφτηκα, αν δεν μπορούν οι πολιτικοί, τότε ποιοι; Οι σεισμολόγοι, οι συνθέτες, οι τραγουδιστές, οι στρατιωτικοί ή, μήπως, η Χρυσή Αυγή; Μέρες που είναι το προσπέρασα, αλλά πάνω στο zapping, έπεσα σε σύντομο δελτίο ειδήσεων, που εξηγούσε με απλά λόγια και κατανοητά παραδείγματα πόσο δίκιο είχε στην προσέγγισή του ο συμπαθής βετεράνος.
Σε τρία – τέσσερα λεπτά, όλα κι όλα, από τον άμοιρο δέκτη μου παρήλασαν ο Λιάπης, ο Τομπούλογλου και οι δεκαεπτά «χορηγοί» του Κάντα. Στο φόντο, νόμιζα πως έβλεπα τον τέως πρωταθλητή να επαναλαμβάνει με σιγουριά και ελεγχόμενη χαιρεκακία: «Οι πολιτικοί αποδείχθηκε πως δεν μπορούν πια να κάνουν τίποτα…».
Το zapping, σκέφτηκα, δεν είναι λύση. Εκλεισα την τηλεόραση και κατέφυγα στο Facebook. Μόνο που εδώ, η απογοήτευση ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Στις δέκα αναρτήσεις, οι οκτώ τουλάχιστον είχαν θέμα φωτογραφία του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, που διασκέδαζε στα πόδια καλλίγραμμης αοιδού, κραδαίνοντας φλεγόμενο πυρσό.
Το γεγονός ότι ο ίδιος ο υπουργός και αρκετοί είναι η αλήθεια φίλοι του μάχονταν να αποδείξουν ότι η φωτογραφία ήταν προϊόν μοντάζ -παραθέτοντας μάλιστα και την αυθεντική, όπου τον πυρσό κρατούσε άσχετο πρόσωπο- ουδόλως αποθάρρυνε τους σχολιαστές. Η ηλεκτρονική παρασπονδία, κατά τα φαινόμενα, ήταν μια απλή λεπτομέρεια για το δημοκρατικό κοινό του Διαδικτύου.
Τελικά, το ξανασκέφτηκα: ο πρωταθλητής – αναλυτής είχε δίκιο: οι πολιτικοί αποδείχθηκε πως δεν μπορούν πια να κάνουν τίποτα… Οχι γιατί είναι όλοι ίδιοι με τον Λιάπη, αλλά γιατί είναι a priori… ύποπτοι και απονομιμοποιημένοι. Εξ ου, και ο πετροπόλεμος χωρίς τέλος…
Άδικο; Σαφώς. Ισοπεδωτικό; Ομοίως. Στη ζωή, ωστόσο, δεν αρκούν οι διαπιστώσεις. Χρειάζονται πράξεις που θα αποδώσουν και πάλι στα πολιτικά πρόσωπα όχι μόνο τη δημοκρατική, κοινωνική ή όποια άλλη νομιμοποίηση αποζητούν, αλλά πρωτίστως την ηθική νομιμοποίηση, που έκαναν χαρτοπόλεμο στις πίστες της απαξίωσης η κρίση και οι αφόρητες γενικεύσεις.
Δημοσιεύτηκε στο Εθνος 3/1/2014