Για να δεις τι συμβαίνει μπροστά στη μύτη σου χρειάζεται συνεχής αγώνας, έγραφε κάμποσες δεκαετίες πριν ο Τζορτζ Οργουελ. Αυτή η απλή διαπίστωση αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που συμβαίνει σήμερα στον χώρο της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Κόμματα, συνιστώσες, επιτροπές διαλόγου και προσωπικότητες προσπαθούν, υποτίθεται, να κατανοήσουν τη νέα ελληνική πραγματικότητα, να συζητήσουν τις αιτίες της αποτυχίας τους, να αναζητήσουν δρόμους σύγκλισης σε μια κοινή πορεία, αλλά όλο και κάπου σκοντάφτουν…
Προσωπικές στρατηγικές, ένα διαρκές έλλειμμα εμπιστοσύνης αλλά και μια εμμονή σε κομματικές μικροϊδιοκτησίες ακυρώνουν οποιαδήποτε προσπάθεια ανασύνταξης ενός πολιτικού χώρου που, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αποτελεί παράγοντα πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας.
Οποια και αν είναι η εξέλιξη της προσπάθειας σταθεροποίησης και ανάκαμψης της οικονομίας – πολύ περισσότερο βέβαια αν είναι θετική -, είναι προφανές ότι μπαίνουμε σε έναν νέο πολιτικό κύκλο. Το ποιος θα ηγεμονεύσει στον χώρο των δυνάμεων που είναι προσανατολισμένες στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας θα καθορίσει για αρκετό καιρό όχι μόνο τις πολιτικές αλλά και τις κοινωνικές ισορροπίες.
Ο κ. Σαμαράς είναι φανερό ότι προωθεί το δικό του σχέδιο ηγεμονίας προσπαθώντας να απορροφήσει διάσπαρτες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με σημείο αναφοράς την Κεντροαριστερά. Την ίδια ώρα το ΠαΣοΚ, θλιβερό απομεινάρι του παρελθόντος, κατατρύχεται από έναν άκαρπο εσωτερικό αγώνα, χωρίς πυξίδα και χωρίς να ακούγεται ούτε από το πάλαι ποτέ στενό κομματικό του ακροατήριο. Οι πελατειακές σχέσεις του παρελθόντος έχουν καταρρεύσει, αν και η συμμετοχή του στην εξουσία επιτρέπει ακόμη μερικά μικροβολέματα, ενώ ο κ. Βενιζέλος εμφανίζεται αμφίθυμος και αναποφάσιστος για μια προοπτική ριζικής μετάλλαξης και αποκοπής από το καθεστωτικό παρελθόν του κόμματός του. Απευθύνει μεν προσκλητήρια διαλόγου, είτε προς τη ΔΗΜΑΡ είτε προς την αποδιαρθρωμένη βάση, αλλά δεν τολμά να κάνει το επόμενο βήμα. Με ορατό τον κίνδυνο αν δεν ανατραπεί σύντομα αυτή η ερμαφρόδιτη τακτική να επιδεινωθεί η πορεία αποσύνθεσης μέσα σε ένα κλίμα άσφαιρων ανταγωνισμών και ανέφικτων προσωπικών φιλοδοξιών…
Από την άλλη μεριά, η ΔΗΜΑΡ, αφού έκανε την υπέρβαση της συμμετοχής στην κυβέρνηση, κατατρύχεται από ένα σύνδρομο μικρομεγαλισμού, από τη διαρκή φαντασίωση της Αριστεράς να γίνει αυτή ΠαΣοΚ στη θέση του ΠαΣοΚ… Για την ώρα βολεύει κι αυτή όπου μπορεί στελέχη, φίλους και λοιπούς συγγενείς στον κρατικό μηχανισμό, καταγράφει ενστάσεις και περιμένει το φυλλορρόημα του ΠαΣοΚ… Η παραγωγή ιδεών, η τόλμη και οι ρηξικέλευθες προτάσεις κόντρα στο ρεύμα που αποτελούσαν πάγια παράδοση, έστω και λειψή, της ανανεωτικής Αριστεράς έχουν υποσκελισθεί από έναν διαχειριστικό τακτικισμό…
Από την άλλη μεριά, οι διάσπαρτες κινήσεις και οι προσωπικές αναζητήσεις μιας σειράς στελεχών με αποδεδειγμένη μεταρρυθμιστική λογική έχουν εγκλωβιστεί σε ατέρμονες συζητήσεις για το πώς και ποιος μπορεί να ηγηθεί της προσπάθειας ανασύνταξης. Θεωρητικά όλοι επενδύουν σε μια τέτοια προοπτική, όλοι την επιδιώκουν, αλλά και κανείς δεν έχει το κουράγιο να κάνει το αποφασιστικό βήμα θυσιάζοντας ενδεχομένως τη δική του προσωπική στρατηγική… Με αναπόφευκτη συνέπεια η κάποτε ηγεμονεύουσα Κεντροαριστερά να μοιάζει σήμερα με ένα θλιβερό σκορποχώρι που περιμένει μια απροσδιόριστη εξ ύψους σωτηρία η οποία δεν διαφαίνεται καν στον ορίζοντα…