Εχω ιδιαίτερη ευαισθησία στους δημοκρατικούς θεσμούς και είχα εξοργιστεί όταν η χούντα είχε απαγορεύσει το δικαίωμα στην απεργία. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν μέχρι πρόσφατα να καταφύγουν στο κατασταλτικό μέτρο της επιστράτευσης απεργών. Το αποτέλεσμα όμως αυτής της δημοκρατικής συμπεριφοράς ήταν απογοητευτικό. Σύμφωνα με στοιχεία του έγκριτου δημοσιογράφου Θ. Παπανδρόπουλου, από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 απεργίες, με απώλεια 1.385 ημερών εργασίας και κόστος 135 δισ., ήτοι το 39% του δημόσιου χρέους. Από αυτές τις απεργίες, το 96% έγιναν στο δημόσιο. O αριθμός τους είναι τριπλάσιος του κοινοτικού μέσου όρου! Είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα, αφού κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Δεν προσιδιάζουν σε εργαζομένους που αντιδρούν στην εκμετάλλευση του εργοδότη. Προσιδιάζουν σε μαφίες. Ως μαφία εξάλλου περιέγραψε ο επιθεωρητής κ. Λ. Ρακιντζής τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΔΕΗ. Η πρόσφατη απεργία για την πώληση του 30% της ΔΕΗ -κατ’ απαίτηση των εταίρων μας για την απελευθέρωση της ενέργειας- δεν έχει κανένα συνδικαλιστικό αίτημα. Συνεπώς, προκηρύχτηκε για λογαριασμό κάποιου άλλου. Ποιου; Είδαμε τον κ. Τσίπρα και την κ. Κωνσταντοπούλου να φιλιούνται με τον υπόδικο για κακούργημα κ. Φωτόπουλο. Τέτοιες μεθοδεύσεις ανταγωνίζονται σε αντιδημοκρατικότητα τη χούντα.
Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να συσπειρώσει γύρω του 120 βουλευτές για να θέσει θέμα δημοψηφίσματος για την πώληση της ΔΕΗ. Ο ΣΥΡΙΖΑ των καταλήψεων, της βίας, της υπονόμευσης των νόμων, αυτός που δεν σεβάστηκε ποτέ τη δημοκρατία, ζητά έξαφνα άμεση δημοκρατία. Πρόκειται για σόου, όπως σόου ήταν και οι κατά καιρούς μομφές ή λαοσυνάξεις έξω από τη Βουλή.
Αυτό που με εντυπωσιάζει όμως στον ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο και από την έλλειψη δημοκρατίας, είναι ότι δανείζεται συνεχώς επιχειρήματα από την εθνικοφροσύνη για να υπερασπίσει τις μαφίες. Από την εποχή που ο κ. Αλαβάνος έθετε θέμα εθνικής υπόστασης για την πώληση του ΟΤΕ ή της Ολυμπιακής, μέχρι χτες που ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε την πώληση του 30% της ΔΕΗ «εθνικό έγκλημα» και άρα την κυβέρνηση εγκληματία κατά του έθνους. Θα τρίζουν τα κόκαλα των αριστερών που εκτελέστηκαν ως εγκληματίες κατά του έθνους.
Το χειρότερο είναι ότι για όλα αυτά δεν χωράει για τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε η δικαιολογία ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Διότι ο σκοπός δεν είναι η προστασία «της εργατικής τάξης» και των ανέργων. Δεν είναι ούτε ο σοσιαλισμός, στις χώρες του οποίου δεν υπάρχει θέμα επιστράτευσης απεργών αφού οι απεργίες απαγορεύονται. Είναι η αναίσχυντη προστασία των συντεχνιών και τελικά του πιο βρώμικου τμήματος του κεφαλαίου. Αυτού που δεν επιδιώκει να κερδίσει από την παραγωγή, αλλά από την αποχώρησή μας από το ευρώ, ώστε να μας αγοράσει αντί πινακίου φακής. Με το αζημίωτο βέβαια. Πόση διαφορά από τον «ιστορικό συμβιβασμό» του Ιταλού κομμουνιστή Μπερλινγκουέρ, που μας τον θύμισε ο Ανταίος Χρυσοστομίδης στην κυριακάτικη «Αυγή»!