Η απαίτηση του Σταύρου Παπασταύρου, μετά την δικαστική του αθώωση, να του ζητήσει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ συγγνώμη, όπως είχε δηλώσει κατά την παραπομπή του, ανοίγει μια συζήτηση που αφορά συνολικά τη διαφάνεια στη δημόσια ζωή, τις αυθαίρετες συμπεριφορές και την κατάχρηση της εξουσίας που διαθέτει ο καθένας. Γιατί μπορεί ο κ. Παπασταύρου να αισθάνεται, όπως και οι πολιτικοί του μέντορες, δικαιωμένος και να εύχεται να είναι «ο τελευταίος αθώος που βιώνει μια τέτοια τραυματική εμπειρία» αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα του ζητηθεί κάποια συγγνώμη ή ότι, σε περίπτωση που του ζητηθεί θα είναι ειλικρινής και, κυρίως, ότι θα παίξει ρόλο στη συνείδηση όσων τον είχαν καταδικάσει προκαταβολικά.

Στην πραγματικότητα, η συμβολική σημασία της δημόσιας συγγνώμης έχει αποδυναμωθεί από αυθαίρετες και ανεξέλεγκτες συμπεριφορές δημοσίων προσώπων. Ιδιαίτερα τη στιγμή που οι παράγοντες αυτοί θέτουν επίσημα σε αμφισβήτηση ακόμα και τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης που αποτελούσε, μέχρι σήμερα, έναν αποδεκτό από όλους, κοινό θεσμικό παρανομαστή. «Φτάνει πια με την προσήλωση στη νομιμότητα και τις αποφάσεις του ΣτΕ» δήλωσε τις προάλλες ο φιλόλογος και πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ Τριαντάφυλλος Μηταφίδης. Το πατροπαράδοτο σύνθημα του ΚΚΕ «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» αποκτά πλέον γενική ισχύ, αφού τη θέση του «εργάτη» μπορεί να καταλάβει όποιος το επιθυμεί.

 Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr