Μα τι τους έπιασε ξαφνικά και το γύρισαν στο αντιμνημόνιο; Η κυβέρνηση κηρύττει ανένδοτο αγώνα εναντίον της Τρόικας, διαμηνύοντας ότι “δεν πάει άλλο”. Προετοιμάζει το έδαφος για σύγκρουση και ρήξη, επικαλούμενη το πρωτογενές πλεόνασμα που μας προσφέρει οικονομική αυτοδυναμία και πολιτική ανεξαρτησία. Η θεωρία του success story, το προφίλ του πρωθυπουργού ως εγγυητή του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος, όλα πήγαν περίπατο. Τώρα ο Α. Σαμαράς γίνεται αντιμερκελιστής και στριμώχνεται με τον Α. Τσίπρα.
Η κυβέρνηση λέει ότι νέα μέτρα δεν αντέχει ούτε η οικονομία, ούτε η κοινωνία και γι? αυτό ρίχνει το γάντι στους πιστωτές που πιέζουν. Η κυβέρνηση λέει επίσης ότι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα γενναία απομείωση του ελληνικού χρέους, επειδή αυτό έχει συμφωνηθεί σε περίπτωση επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος. Με άλλα λόγια, συμπεριφέρονται σαν να έχουν εκπληρώσει τις συμβατικές δεσμεύσεις με αποτελεσματικότητα και επιτυχία και παρόλα αυτά δεν αναγνωρίζεται το έργο τους από την άλλη πλευρά. Κάνουν σαν να πιστεύουν ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πραγματικό και όχι προϊόν δημιουργικής λογιστικής που στηρίζεται στη μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και στη στάση πληρωμών του κράτους προς τους ιδιώτες. Και κάνουν σαν να μην καταλαβαίνουν γιατί η άλλη πλευρά δεν τους επιβραβεύει εδώ και τώρα για τα επιτεύγματά τους.
Η κυβέρνηση έπαιζε από την αρχή το χαρτί του καλοπιάσματος των Γερμανών, με την προσδοκία ότι θα υπάρξει ανταμοιβή, δηλαδή μια σοβαρή ρύθμιση του χρέους άμεσα, ώστε να γίνει ένα επενδυτικό «μπουμ» που θα άλλαζε την εικόνα στη χώρα και να κατασκευαστεί η πεποίθηση ότι τελειώνει η εποχή των μνημονίων και πλησιάζει η ώρα της απαγκίστρωσης από τους ελέγχους της Τρόικας. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα περάσει ένα κολασμένο διάστημα μέχρι το Δεκέμβριο, αλλά μετά, και με την έναρξη της ελληνικής προεδρία της ΕΕ, θα αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία, των θετικών ειδήσεων και της αλλαγής κλίματος, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στις ευρωεκλογές-αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου, σε μια συγκυρία ευνοϊκότερη για την κυβέρνηση από την τωρινή.
Ο σχεδιασμός αυτός αποδείχθηκε ανεδαφικός. Οι εταίροι δεν βιάζονται να λύσουν τον ελληνικό κόμπο, μεταθέτουν τις αποφάσεις για το χρέος μετά τις ευρωεκλογές, προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος των αποφάσεων, αρνούνται το άμεσο «κούρεμα», πλέον βάζουν όρους και στο έμμεσο «κούρεμα», για παράδειγμα δεν δέχονται την πολυετή μετακύλιση των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ. Και ενώ δεν επείγονται για την απομείωση του ελληνικού χρέους, όπως έχουν δεσμευτεί, εφόσον επιτυγχάνεται πρωτογενές πλεόνασμα, ζητούν μέτρα δύο δισ. για το 2014, πέντε – έξι δισ. για το 2015-2016, προκειμένου να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό (πέρα από το χρηματοδοτικό κενό). Ζητούν, δηλαδή, από την παρούσα Βουλή, να ψηφίσει ένα νέο πακέτο λιτότητας, παρόλο που τους έχει εξηγηθεί πολύ καθαρά ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
Η δόση του 1 δισ. ευρώ που θα εκταμιευόταν τον Οκτώβριο, παραμένει στον αέρα και ποιος ξέρει τι θα γίνει με τη δόση των περίπου 4 δισ. ευρώ του Δεκεμβρίου. Ο λόγος της εκκρεμότητας είναι η μη εκπλήρωση όλων των προαπαιτούμενων, όπως η διαθεσιμότητα του Σεπτεμβρίου (λείπουν 1.349 υπάλληλοι ΑΕΙ) και κυρίως οι 4.000 απολύσεις που προβλέπονται από το μνημόνιο μέχρι το τέλος του χρόνου. Αλλά και στο παρελθόν υπήρχαν κενά στην εκπλήρωση προαπαιτούμενων και η δόση εκταμιευόταν με πολιτική απόφαση, κάνοντας δηλαδή τα στραβά μάτια. Τώρα δεν συμβαίνει αυτό και όχι μόνο δεν συμβαίνει, αλλά επιπλέον δεν υπάρχει ενημέρωση για το πότε ακριβώς επιστρέφουν οι επικεφαλής του κλιμακίου της Τρόικας, στους οποίους παρέπεμψε το Eurogroup τον Γ. Στουρνάρα, όταν έθεσε θέμα πολιτικής διαπραγμάτευσης για να ξεπεραστεί η αριθμολαγνεία και η στενή λογιστική ανάλυση ενός προγράμματος που δεν βγαίνει με τίποτα.
Είναι προφανές ότι οι πιστωτές δεν πιστεύουν πια στην κυβέρνηση Σαμαρά και δεν βλέπουν ως εφιάλτη τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Διαπιστώνουν ότι εδώ δεν γίνεται τίποτα με τα μεγάλα (φοροδιαφυγή, εκσυγχρονισμός/αναδιάρθρωση του κράτους, αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, διαπλοκή/διαφθορά) και σιγά σιγά παραιτούνται από την ιδέα μιας πραγματικής ελληνικής διάσωσης. Έχουν άδικο;
Παραδείγματα εργασίας:
Κατά 165 αυξήθηκαν οι μετακλητοί δημόσιοι υπάλληλοι μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό. Όπως προκύπτει από έγγραφο που διαβιβάστηκε στη Βουλή από τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκο Μητσοτάκη, βάσει των επίσημων στοιχείων της ηλεκτρονικής εφαρμογής apografi.gov.gr, κατά την 9.9.2013, ο αριθμός των Μισθοδοτούμενων Ελληνικού Δημοσίου, με τον χαρακτηρισμό της εργασιακής τους σχέσης ως «μετακλητοί», ανέρχεται σε 1.745, ενώ τον Ιούλιο ανέρχονταν στους 1.580.
Δεν έχει νόημα να θυμίσει κανείς γραμματείες που δεν καταργήθηκαν, διοικητικά συμβούλια οργανισμών που έγιναν πολυπληθέστερα, την αύξηση του αριθμού των αιρετών τον τελευταίο χρόνο, τη συνέχιση της παράδοσης των πολλαπλών συντάξεων για τους εκλεκτούς του συστήματος, ή το γεγονός ότι σήμερα που μιλάμε εξακολουθούν να συνταξιοδοτούνται πενηντάρηδες με εξαγορά πλασματικών χρόνων προϋπηρεσίας.
Από τα 18 υπουργεία μόνο τα εννέα κατέθεσαν στη Βουλή στοιχεία για το μισθολογικό κόστος, μετά από ερώτηση βουλευτή της ΝΔ. Μεταξύ αυτών που δεν απάντησαν είναι το υπουργείο Οικονομικών (γιατί άραγε;), το υπουργείο Υγείας, το υπουργείο Πολιτισμού και το Εργασίας. Από τα στοιχεία που κατατέθηκαν, μάθαμε ότι το ενιαίο μισθολόγιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ και ότι υπάρχουν πάντα μισθοί των 2.500 και των 3.000 ευρώ, κυρίως σε ΔΕΚΟ και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι οποίοι είναι απλώς αδιανόητοι για τους περισσότερους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα.
Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας, έδωσε στοιχεία τις προάλλες για την πορεία των ελέγχων σχετικά με τη φοροδιαφυγή. Ενημέρωσε ότι από τους ελέγχους εμβασμάτων την περίοδο 2009 – 2011, ολοκληρώθηκαν δύο υποθέσεις και με αυτό το ρυθμό δεν θα ζούμε όταν αποπερατωθεί αυτό το έργο. Σε σχέση με τις 10.000 περίπου off shore, ολοκληρώθηκαν οι έλεγχοι για 34 και βεβαιώθηκαν περίπου 40 εκατ. ευρώ, δηλαδή περίπου ένα εκ. ανά εταιρεία. Σκεφτείτε να εισπραχθούν κιόλας τα πρόστιμα από τις 10.000 υπεράκτιες, πόσο μεγάλο θα είναι το δημοσιονομικό όφελος – αλλά είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο.
Την προηγούμενη εβδομάδα έγινε μια ολονύκτια διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Οικονομικών των καθαριστριών που απολύθηκαν, αφού φυσικά δεν βρέθηκαν επίορκοι, ανίκανοι και ακατάλληλοι υπάλληλοι.
«Πιάστε τους φοροφυγάδες και αφήστε στις καθαρίστριες τους κουβάδες» ήταν το βασικό τους σύνθημα.