Το τέλος της Μεταπολίτευσης είχε προαναγγελθεί αρκετές φορές παλαιότερα. Δεν επήλθε όμως τότε γιατί, παρά τις κατά καιρούς κρίσεις του πολιτικού συστήματος, το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που είχε συγκροτηθεί, άντεχε και συνέχιζε να αναπαράγεται. Καθ’ όλη δε τη Μεταπολίτευση, την περίοδο δηλαδή που ο εγχώριος κοινωνικός σχηματισμός ανασυγκροτήθηκε σε ρήξη με την προδικτατορική και κυρίως τη δικτατορική συνθήκη, η συνολική ανέλιξη ήταν γραμμική. Το δημοκρατικό πολίτευμα λειτούργησε απρόσκοπτα, το βιοτικό επίπεδο εκτινάχθηκε, η χώρα εντάχθηκε στις ευρωπαϊκές δομές και τα βασικά κόμματα της Δεξιάς και της Κεντροαριστεράς εναλλάσσονταν στην εξουσία.

Oλα αυτά και η πίστη στη συνεχή πρόοδο διεκόπησαν βίαια όταν εκδηλώθηκε η τρέχουσα οικονομική κρίση. Τα οδυνηρά αποτελέσματα της κρίσης, η διαχείρισή της και η επιβολή των μνημονίων αποδόμησαν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα ανετράπησαν όλες οι σταθερές της ελληνικής κοινωνίας. Η κατάρρευση των πολιτικών και των κοινωνικοοικονομικών δεδομένων ευνόησε πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Το, έως τότε, μικρό αυτό κόμμα, αντί να αναγνώσει την κρίση με μαρξιστικούς ιστορικούς όρους, υποτάχθηκε στην απλοϊκή λαϊκίστικη καταγγελτική διαμαρτυρία την οποία και αναπαρήγαγε στον μέγιστο βαθμό. Eτσι η κρίση γι’ αυτόν δεν ήταν αποτέλεσμα των πάμπολλων παθογενειών και της αδυναμίας της κοινωνίας να αναπαράγεται με τους ίδιους τρόπους όπως πριν, αλλά προϊόν των μνημονίων. Το ιδεολόγημα αυτό, μαζί με όλο το μεταπολιτευτικό καταγγελτικό απόθεμα της παραδοσιακής Αριστεράς, έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. H πρόσκρουση όμως με την πραγματικότητα ήταν οδυνηρή. Ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την προηγούμενη δημαγωγική του ρητορική. Φυσικά η διάψευσή της ήταν οικτρή και η κυβέρνησή του αναγκάστηκε να αποδεχθεί ένα νέο μνημόνιο κατά πολύ βαρύτερο από τα προηγούμενα. Η ολιγόμηνη δε κυβερνητική του πρακτική ήταν μια απλή αναπαραγωγή του εγχώριου παραδοσιακού πολιτικαντισμού με προκλητικούς διορισμούς ημετέρων και συγγενών, με διαχειριστική ανικανότητα και απραξία εν όψει της μεγάλης, καταστροφικής τελικά, διαπραγμάτευσης, με συνωμοσιολογικές επικλήσεις και με συνεχείς χυδαίες καταγγελίες όσων διατύπωναν κριτική στα πεπραγμένα του. Αποδείχθηκε έτσι ότι και η Αριστερά, στις διάφορες εκδοχές της, ήταν μέρος του μεταπολιτευτικού πολιτικού και ιδεολογικού συστήματος. Ολη την περίοδο αυτή, υπό τον αριστερολαϊκό μανδύα, παροχέτευε την κοινωνική διαμαρτυρία στην απαίτηση παροχών και προνομίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά και η κυβερνητική του διαχείριση είναι ο επιθανάτιος ρόγχος της Μεταπολίτευσης. Το κρίσιμο ζήτημα είναι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, ως συλλογικό υποκείμενο αλλά και ο κ. Τσίπρας προσωπικά μπορούν να υπερβούν τον εαυτό τους και τα πολλαπλά φορτία τους και να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση και στην ανασυγκρότησή της.