Μετά τις εκλογές, η κατάσταση για τη χώρα ήταν «ηλιόλουστη», αφού για πρώτη φορά ζούσε στον αστερισμό της «εθνικής αξιοπρέπειας». Αλλά μέσα στο «ηλιόλουστο» περιβάλλον της υπερήφανης εθνικής διαπραγμάτευσης, από τις 20 Φεβρουαρίου και ύστερα, φαίνεται μόνο η σκιά της ελληνικής μαρμότας. Ο επερχόμενος χειμώνας δεν θα είναι σύντομος.

Εκεί οδηγηθήκαμε από τη διαπραγματευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως του ηγέτη του. Ο Πρωθυπουργός διαπραγματεύεται ως «πραματευτής», όχι ως ο  σημαντικότερος παράγων του πολιτεύματος. «Πραματευτής» ωραίων ιδεών, τις οποίες η υποτίμηση των εταίρων τις μετατρέπει σε επικίνδυνο παράγοντα για τη χώρα.

Προσερχόμενος ο Αλέξης Τσίπρας στον διάλογο με την αντίληψη ότι πηγαίνει σε πόλεμο, σε σύγκρουση με τον «ταξικό» αντίπαλο, στην ουσία συμπυκνώνει το διχαστικό σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί», στάση η οποία οδήγησε ακόμη και τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ να πάψει να επιθυμεί τις συνομιλίες μαζί του. Κανένα πλέον «πέπλο άγνοιας» δεν κρύβει τις ευθύνες του Πρωθυπουργού για την τραγική κατάσταση της χώρας.

Η «περήφανη» διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα κατόρθωσε μόνο τρία πράγματα. Γελοιοποίησε την αναγκαία κριτική στο πνεύμα του Μνημονίου. Οδήγησε στην επικράτηση των πιο σκληρών απόψεων εντός των εταίρων, στρέφοντας ακόμα και παραδοσιακούς φίλους μας κατά της χώρας. Και τέλος, απαξίωσε τη δυνατότητα μια άλλης προοδευτικής πολιτικής που θα προέκυπτε μόνο μέσα από τον διάλογο και την αλληλεπίδραση συγκεκριμένων θέσεων, όχι μέσα από μάχες της Ελλάδας κατά της Ευρώπης. Ο έλληνας Πρωθυπουργός μπέρδεψε τον πόλεμο θέσεων όπως τον ορίζει ο Γκράμσι (διάλογος και συναινέσεις) με τον πόλεμο όπως τον εννοεί ο θεωρητικός της στρατηγικής, Κλαούζεβιτς.

Απ’ αυτή την άποψη, το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Το πρόβλημα κάθεται στην καρέκλα του επικεφαλής της κυβέρνησης.

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας