Μια μεγάλη μέρα για την Ευρώπη. Με εντάσεις, με συγκρούσεις, με διαπραγματεύσεις, με υποχωρήσεις, με συμβιβασμούς, η Ευρωπαϊκή Ένωση κατάφερε τελικά να κάνει το μεγάλο βήμα. Και το καίριο, η ουσία αυτού του βήματος, είναι ότι η ίδια η Ευρώπη –και όχι κάθε χώρα ξεχωριστά- εμφανίζεται ως υποκείμενο. Υποκείμενο που λειτουργεί απέναντι στις αγορές και στο παγκόσμιο οικονομικό τοπίο ως ένα ενιαίο σύνολο.

Ένα πρώτο, μικρό, βήμα προς την κατεύθυνση της φεντεραλιστικής, της «ομοσπονδιακής», κατεύθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Της κατεύθυνσης προς την οποία πίστευε ένα μικρό –και διαρκώς ηττώμενο- τμήμα της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς» και πάνω απ? όλους ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης –που σήμερα θα μπορούσε να ήταν η μέρα του. Γιατί αυτό ήταν το κύριο μέλημα του αλλά και των κατά καιρούς πιστών «Ευρωπαϊστών», από ποικίλους δημοκρατικούς χώρους. Αυτών που οι διάφοροι οπαδοί της «Άλλης Ευρώπης» (της «μη-Ευρώπης», στην πραγματικότητα) τους χαρακτήριζαν κάποτε «ευρωλιγούρηδες», για να μετεξελίξουν τη λοιδορία σε ύβρη του τύπου «πεμπτοφαλαγγίτες» και «γερμανοτσολιάδες».

Οι υβριστές που σήμερα κάνουν το κορόιδο ή ψάχνουν να βρουν τα «αρνητικά» της Συμφωνίας, για να καταγγείλουν … την κυβέρνηση. (Όχι πως δεν υπάρχουν αρνητικά στοιχεία –αλλά αυτό συμβαίνει με τους συμβιβασμούς – και σ? αυτό το πεδίο χρειάζονται και νέες επεμβάσεις). Αλλά για αυτούς ό,τι δεν ταιριάζει στη μονομανιακή ιδεολογία τους είναι είτε «αντιπερισπασμός» είτε «αποπροσανατολισμός» είτε ψεύδη του «πουλημένου» Τύπου. Το ότι συμπίπτουν στις εκτιμήσεις τους με όλους τους αντιευρωπαίους - ακροδεξιούς της ηπείρου μας γιατί να τους απασχολεί; Αυτοί άλλωστε είναι εκ γενετής και δια βίου «αριστεροί» -που στο μυαλό τους σημαίνει «καθαροί». Το απέδειξαν άλλωστε και κατά τη διακυβέρνηση τους. Και μας το ξαναθύμισε και η κ. Γεροβασίλη.