Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τον Ιανουάριο η ανεργία έφτασε το 27,2% και οι άνεργοι συμπολίτες μας το 1.348.742.
Μέσα σε 12 μήνες (από τον Ιανουάριο 2012) αυξήθηκαν κατά 281.048, ενώ μέσα σε ένα, μόνο, μήνα (από τον Δεκέμβριο) αυξήθηκαν κατά 95.709. Η ανεργία καλπάζει – κάθε μέρα προστίθενται 3.000 άνεργοι. Και τείνει να μονιμοποιηθεί – ως προϊόν της πιο παρατεταμένης ύφεσης που έχει γνωρίσει η χώρα.
Προφανώς, για να αρχίσει η σταθερή μείωση της ανεργίας, είναι προϋπόθεση η ριζική αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής. Οσο αυτό δεν συμβαίνει, η ανεργία θα μένει σκαρφαλωμένη σε τραγικά επίπεδα, ακόμη και αφότου σταματήσει η μείωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Διότι, για να ισορροπήσει η ζήτηση με την προσφορά εργασίας, εκτιμάται ότι το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν πρέπει να αυξάνεται περίπου 2,5% ετησίως. Απέχουμε πολύ από αυτό.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί, πρέπει να καταφέρουμε να αποτρέψουμε την κατάρρευση της κοινωνίας σε σωρούς ερειπίων, υπό την πίεση ανθρωπιστικής κρίσης. Προς τούτο, στοιχειώδες, να κάνουμε ό,τι πρέπει για την «εδώ και τώρα» ανακούφιση των ανέργων. Τα επιδόματα ανεργίας (τα αθλιέστερα στην Ευρώπη…) δεν λύνουν το πρόβλημα. Οι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ είναι 770.000. Από αυτούς, επίδομα δικαιούνται μόνον οι 245.000. Δηλαδή, ο 1 στους 3 εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ. Ή, μόνο 1 στους 6 ανέργους της ΕΛΣΤΑΤ.
Τι να κάνουμε; Σε έκτακτες καταστάσεις, έκτακτα μέτρα. Και πλέον έκτακτο όλων, είναι η εφαρμογή προγραμμάτων απασχόλησης ειδικά για τις 450.000 οικογένειες με περίπου 1.330.000 μέλη, στις οποίες δεν μπαίνει μεροκάματο, διότι κανένα μέλος τους δεν έχει δουλειά. Υπάρχει σχέδιο: Με 1 δισ. ευρώ, να δημιουργηθούν 300.000 θέσεις επί 5 μήνες, σε έργα κοινωφελούς χαρακτήρα, φροντίδας ηλικιωμένων και παιδιών, σε δίκτυα αλληλεγγύης και σχολεία. Οσοι ενταχθούν, θα δικαιούνται επίδομα ανεργίας το επόμενο 5μηνο. Ετσι, θα ανακουφισθούν 300.000 οικογένειες επί ένα 10μηνο. Τα ποσά μπορούν να προσαρμόζονται ανάλογα με τον στόχο.
Το σχέδιο συζητήθηκε από τους αρχηγούς των τριών κομμάτων, στα μέσα Φεβρουαρίου. Η τρόικα συμφώνησε, το επικρότησε και προσφέρθηκε να βοηθήσει να βρεθούν τα λεφτά – λιμνάζουν, άλλωστε, στο ΕΣΠΑ. Θετικός και ο κ. Ράιχενμπαχ. Μέσα Απριλίου, το πρόγραμμα θα έπρεπε να ήταν σε λειτουργία. Η υλοποίησή του κόλλησε. Πού; Στο υπουργείο -δήθεν- Εργασίας!
Διότι, ακούω, η ηγεσία του υπουργείου προβληματίζεται για την «ποιότητα» των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται με τέτοια προγράμματα και αναρωτιέται μήπως θα ήταν ορθό να κάνουμε υπομονή έως ότου δημιουργήσει βιώσιμες θέσεις ο ιδιωτικός τομέας. Το υπουργείο εποπτεύει τη διάλυση της αγοράς εργασίας, αλλά στο θέμα της ανεργίας είναι διστακτικό. Υποψιάζομαι, στο πλαίσιο των «καθηκόντων» του: Διά της αδρανείας, διευκολύνει την περαιτέρω μείωση του «εργατικού κόστους».