Σ΄αυτό, λοιπόν, το «ραντεβού στα τυφλά» ήμουν παρών. Ενας ανάμεσα στους πάνω από 210.000 –μέχρι αυτή τη στιγμή- πολίτες. Ανάμεσα σε όλους αυτούς, που παρά τις λογικότατες αμφιβολίες τους, παρά τις ενδογενείς αντιφάσεις που οδήγησαν σε φυσιολογικές, εν τέλει, μεμψιμοιρίες και παρά τις εξωγενείς υπονομεύσεις, αποφάσισαν να δηλώσουν παρόντες. Το αν -και σε ποιο βαθμό- αυτό το «παρόν» θα οδηγήσει στο να βγεί από τη μιζέρια του αυτός ο χώρος είναι νωρίς ακόμη να διαπιστωθεί.

Το βέβαιο είναι πως η ογκώδης σημερινή συμμετοχή πέρα από τη συμβολική σημασία της είναι ταυτόχρονα και δεσμευτική για την ηγεσία αυτού του νέου φορέα. Σ’ αυτό το πλαίσιο έχω κάθε δικαίωμα να επαναλάβω σήμερα –ως απαιτήσεις πια- αυτά που -ως ελλείψεις- κατέγραφα λίγες μέρες πριν, αιτιολογώντας το γιατί θα πάω να ψηφίσω:

Συγκεκριμένο πρόγραμμα και πολιτικές στοχεύσεις

* καινούργιες ιδέες στην πολιτική κονίστρα

* δημιουργία συνθηκών ώστε να απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας και αντιμετώπιση των συντηρητικών και οπισθοδρομικών τάσεων που κυριαρχούν αυτή την περίοδο

* σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα που διατρέχουν καθέτως και οριζοντίως το νεοελληνικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο

* υπέρβαση του πελατειακού συστήματος και των κομματικών μηχανισμών

* πολιτικές συμμαχιών στις οποίες θα προέχει η πορεία της χώρας και η κυβερνησιμότητα της και όχι η κομματική νομή της εξουσίας

* δημιουργία, τέλος, των συνθηκών για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» και για ένα νέο «εθνικό όραμα».

Συμπληρώνοντας: «Αντιτιθέμενος δε ριζικά σε μια ιδεοληπτική ομάδα, που υπό την κάλυψη μιάς αριστερής ρητορικής και με την αγαστή συνεργασία μιας κλασσικής ακροδεξιάς απόφυσης κυβερνάει σήμερα τη χώρα

* εμποτίζοντας μια κοινωνία παραζαλισμένη και ηττημένη με ό,τι οπισθοδρομικότερο διαθέτει το οπλοστάσιο της κομμουνιστογεννούς αριστεράς και καλλιεργώντας συνειδητά τα συντηρητικότερα ανακλαστικά αυτής της κοινωνίας. Ενώ ταυτοχρόνως, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, παγιδευμένη στις μικροπολιτικές «πρωτοβουλίες» της κυβέρνησης, αναζητά τον βηματισμό της, χωρίς τίποτε –ακόμη, τουλάχιστον- να εγγυάται την υπέρβαση του συντηρητικού και πελατειακού παρελθόντος της».

Απαιτήσεις, πλέον. Γιατί, όπως σημείωνα και πριν λίγες ημέρες το «παρόν» μου στη διαδικασία δε σημαίνει «εξουσιοδότηση εν λευκώ». Όπως, θέλω να πιστεύω και για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που δήλωσαν σήμερα «παρών».