Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως η πολύ-επισκεπτόμενη Αθήνα των 5.000.000, έχει ανάγκη στολισμού και πρόσθετης περιποίησης, ώστε να αποκτήσει μια κάποια περισσότερη ομορφιά πέρα από τις αρχαιότητες, τα βυζαντινά και νεοκλασικά μνημεία (όσα έχουν απομείνει από αυτά) και άλλα λίγα ενδιαφέροντα κτήρια. Τώρα με τις μέρες τής μεγάλης αναμονής των επικείμενων εορτών, καλή «λύση» είναι να φωτιστούν οι δρόμοι, οι πλατείες, οι βιτρίνες κλπ, για να μην μιζεριάζουμε χρονιάρες μέρες, τώρα που ο στολισμός έγινε πλέον μια συνήθεια, όπως όταν κάποιες φορές «σκουπίζουμε» και «κρύβουμε» κάτι κάτω από το χαλί… Πράγματι, μέσα σε λίγα χρόνια, οι κάτοικοι θαρρείς και συμφώνησαν να φωτίζουν και να στολίζουν μπαλκόνια, βεράντες και πυλωτές για να κάνουν πιο όμορφο το περιβάλλον τους.
Την ίδια ώρα μεγάλες περιοχές και γειτονιές στο κέντρο τής πόλης, εγκαταλειμμένες και —όπως συνηθίζουμε να τις ονομάζουμε— τριτοκοσμικές και υποβαθμισμένες, δεν μπορούν ούτε καν με φώτα να στολιστούν, αφού έχουν αφεθεί στο κοινωνικό σκοτάδι και έμαθαν να ζουν με τη σκιά, τη μοναξιά, τη φτώχια και το ακραίο περιθώριο…
Βεβαίως, να στολιστεί και πάλι το Σύνταγμα! Έστω και με απόντα τον Αβραμόπουλο, ο οποίος θα έφτιαχνε το… υψηλότερο δένδρο τής Ευρώπης, δίχως να καεί στο πυρ το εξώτερο· να στολιστούν και οι κοντινές πλατείες, οι κεντρικοί λεωφόροι, και ό,τι άλλο μπορεί να περπατηθεί στη διάρκεια των εορτών, να βάλει τα καλά της η πόλη. Η παράδοση επιτάσσει από τους υπεύθυνους των δήμων να ξαναβγάλουν από τις αποθήκες όλα τα υλικά… μεταμφίεσης των πόλεων και να τα φορέσουν ξανά για τις μέρες αυτές που ο κόσμος έχει την ανάγκη να ζεστάνει την ψυχούλα του, έστω και για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια ψευδαίσθηση… Μη ξεχνάμε: Φεύγει μια χρονιά—αρχίζει μια άλλη…

«Για ένα όνειρο ζούμε» όπως λένε κι οι ποιητές· και τα όνειρα, συνήθως, στηρίζονται στις ουτοπίες και στις ψευδαισθήσεις και αυτό είναι βαθιά επίγνωση του ίδιου του ανθρώπου, ο οποίος —στην προσπάθειά του να αντέξει την δύσκολη καθημερινότητα— επιζητεί να στολιστούν οι δρόμοι και οι πλατείες, ενώ ο ίδιος θα στολίσει τα μπαλκόνια και τις βεράντες του για να δώσει και να πάρει χαρά.
Οι γιορτινές μέρες, κατά βάθος, είναι… ψυχοπονιάρες. Αναζητάμε το καλό και την επανασύνδεση ακόμα και με τους εν διαστάσει παλαιούς φίλους… Όλο το σκηνικό των εορτών Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, προσελκύει θαρρείς τα καλύτερα των συναισθημάτων και της αλληλεγγύης, αφήνοντας τους μίζερους και γκρινιάρηδες στο περιθώριο γι’ αυτές τις μέρες…
Αυτή η… έξω καρδιά επιθυμία, σπρώχνει τις οικογένειες να συναντηθούν, και τον οικογενειακό ιστό (ο οποίος παίζει ισχυρό ενωτικό παράγοντα στη χώρα μας) να ορθώνει την ανάγκη τής διατήρησής του στις δύσκολες αυτές συγκυρίες. Η μάνα, τα παιδιά, η κουζίνα και οι μυρωδιές της, το τραπέζι, τα δώρα, το σόι…

Κάθε χρονιά, τέτοιες περιόδους τής παραμονής νέου έτους, ένας λαχειοπώλης μάς περιμένει σε κάποια γωνία κι ένα λαχείο μας βάζει σε ονειροπολήματα και στο… τρυπάκι να φτιάχνουμε απατηλές ψευδαισθήσεις εύκολου πλουτισμού… Εύλογα αναρωτιέμαι, πού να καταλήγουν άραγε όλα αυτά τα όνειρα, οι ευχές, οι παρακλήσεις, οι εικασίες, ακόμα και οι προσευχές… Πού είναι ο χώρος στον οποίο συγκεντρώνονται και… φυλάσσονται, για να εμφανιστούν ξανά την επόμενη φορά! Ο ιδεατός αυτός χώρος, το περιβόλι αυτό, είναι ίσως το πιο αγαπημένο των ανθρώπων, αφού εκεί εναποθέτουν όλοι τις επιθυμίες και τα παντός είδους όνειρά τους…

Το μικρό αυτό κειμενάκι δεν είναι σχολιάκι, αλλά ψήγμα μιας κεντρικής σκέψης που με απασχολεί κάθε τέτοια εποχή και αφορά στην ανάγκη —έστω ψευδαίσθηση όλων— γύρω από το σικέ παιχνίδι τού εορτασμού· για την ανάταση τής ψυχής μήπως και με τέτοια απλοϊκά δικά μας… ξόρκια εξαγνίσουμε τον καινούργιο χρόνο τού 2019, ώστε να μας συμπεριφερθεί ευγενέστερα, φιλόξενα και δημιουργικότερα…
Ποιος ξέρει; Ο κήπος των ονείρων μας μπορεί κάποτε κι αυτός να αντιδράσει, να… βγει από την πάγια ραστώνη του, να… εξεγερθεί και να «επιβάλλει» την αιωνίως αναμενόμενη δικαιοσύνη των ονείρων…