Τα ψέματα τελειώνουν… Στις 6 Μαΐου εκλέγουμε την επόμενη κυβέρνηση της χώρας. (το διευκρινίζω για όσους πιστεύουν ότι πρόκειται να εκλέξουμε την επόμενη… αντιπολίτευση).
Η κυβέρνηση αυτή θα πρέπει να φέρει σε πέρας το δυσκολότερο έργο της μεταπολίτευσης: να συνδυάσει την εκπλήρωση των δεσμεύσεων και των στόχων απέναντι στους δανειστές μας, με την προσπάθεια για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση και το πέρασμά της σε αναπτυξιακή τροχιά.
Η ΔΗΜΑΡ θα εμφανιστεί στον εκλογικό χάρτη, για πρώτη φορά, το βράδυ της 6ης Μαΐου. Και θα είναι η πρώτη φορά στον τόπο μας, που στον χάρτη αυτόν θ’ απεικονιστεί η δύναμη μιας αριστεράς που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική και που φιλοδοξεί να αποδειχτεί κυβερνώσα !
Με βαρύ στις πλάτες της το φορτίο των θετικών γι αυτήν δημοσκοπήσεων, η ΔΗΜΑΡ καλείται να σταθεί όρθια ανάμεσα στους δύο προεκλογικούς οδοστρωτήρες, τον φιλελεύθερο μνημονιακό και τον αντιευρωπαϊκό αντιμνημονιακό. Και μάλιστα να επιβεβαιώσει, στις μετεκλογικές εξελίξεις, την διεκδίκηση από την πλευρά της του μεριδίου των ευθυνών που θα τις αναλογούν.
Πρόκειται για μια ιστορική πρόκληση που δεν αφορά μόνο τα μέλη και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, αλλά ολόκληρη την δημοκρατική αριστερά. Εννοώ, δηλαδή και όλους εκείνους τους προοδευτικούς-αριστερούς ανθρώπους που, είτε συμμετέχουν και στηρίζουν ήδη, με τις όποιες επιφυλάξεις τους, αυτό το εγχείρημα, είτε παραμένουν δύσπιστοι και κρατούν ακόμα, δικαιολογημένα κάποιες φορές, τις αποστάσεις τους.
Το εκλογικό πρόγραμμα, θα είναι μια πρώτη απάντηση της ΔΗΜΑΡ απέναντι σ’ αυτή την πρόκληση. Να κάνει, με πλήρη συναίσθηση της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης στην Ελλάδα, ρεαλιστικές και ταυτόχρονα προοδευτικές προτάσεις για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν συνολικά στο πολιτικό σύστημα και σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Μεγάλο ρόλο θα παίξει, ωστόσο και ο καθορισμός του εκλογικού στόχου που δίνει, κατά τη γνώμη μου, την ευκαιρία να περάσει η ΔΗΜΑΡ στην πολιτική αντεπίθεση απέναντι στις επιθέσεις φιλίας – ειλικρινείς μερικές φορές – και στα διλήμματα που της τίθενται.
Ποιοί είναι οι εκλογικοί στόχοι των άλλων κομμάτων;
Η ΝΔ προτείνει την αυτοδυναμία της και επειδή καταλαβαίνει και η ίδια ότι, μετά τις κωλοτούμπες της, κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, απειλεί με νέες εκλογές, εξ ίσου ανέφικτες!
Το ΠΑΣΟΚ ζητάει να βγει πρώτο κόμμα – από τότε που εφευρέθηκε η συγγνώμη… – και επειδή κι αυτό καταλαβαίνει ότι είναι ανέφικτος στόχος, τον διανθίζει με… εναλλακτικές λύσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ανοχής ΝΔ και, τελευταία, και κυβέρνηση εθνικής Ελλάδας!
Το ΚΚΕ παραμένει σταθερό στο «ΚΚΕ – αλλαγή – δεύτερη κατανομή», ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μέτωπο με το ΚΚΕ και την…ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα άλλα κόμματα να μπουν στη Βουλή…
Ένας ξεκάθαρος πολιτικός στόχος μπορεί ενισχύσει την αξιοπιστία της ΔΗΜΑΡ και να της δώσει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην εκλογική μάχη.
Και τέτοιος στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος, κατά τη γνώμη μου, από την πρόταση για σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης. Γι αυτό και είναι απαραίτητο, παράλληλα και με βάση το εκλογικό της πρόγραμμα να παρουσιάσει και ένα σχέδιο συζήτησης, σαν τη βάση ενός προοδευτικού κυβερνητικού προγράμματος.
Με τον τρόπο αυτό, ξεκαθαρίζει απόλυτα τη θέση της, επιβεβαιώνει τη διάθεσή της να είναι ΚΑΙ «κυβερνώσα αριστερά» και επιστρέφει το ερώτημα σε όσους θέλουν να μάθουν με ποιον μπορεί να συνεργαστεί:
ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΌΓΡΑΜΜΑ.
Τι σημαίνει ένας τέτοιος στόχος; Μήπως ότι ο κυβερνητισμός έχει εισβάλει στις τάξεις της ΔΗΜΑΡ, μετατρέποντάς την σε μέρος του «συστήματος», όπως ισχυρίστηκαν τα στελέχη της που διαφώνησαν πρόσφατα με το πολιτικό άνοιγμα που πραγματοποίησε ή και στα άλλα που θα ακολουθήσουν;
Νομίζω πως μια τέτοια εκτίμηση είναι άδικη και, πάντως, εσφαλμένη. Δεν μπορείς να διεκδικείς την ψήφο του λαού για να αναθέσεις την διακυβέρνησή του σε άλλους…
Το πρόβλημα δεν είναι αν θα είσαι στην κυβέρνηση, αλλά το πώς θα κυβερνήσεις.
Κι αυτοί που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα είναι υπεύθυνοι για τον τρόπο που κυβέρνησαν, στήνοντας ένα πελατειακό, διεφθαρμένο, παρασιτικό κράτος.
Αν θέλει η Αριστερά να γίνει κυβερνώσα, πρέπει να λερώσει τα χέρια της!
Το θέμα είναι να μην λερώσει και την ψυχή της…
Για να θυμηθώ, με τη σειρά μου – όπως έκανε χθες κι ο φίλος μου Ανδρέας Παπαδόπουλος – τον Χαρίλαο Φλωράκη που μάς έλεγε: «Το δύσκολο, μανούλα μου, είναι να βάνεις το δάχτυλο στο μέλι και να μην το γλύψεις μετά. Εδώ σας θέλω».
Μια προοδευτική διακυβέρνηση μπορεί, ακόμα, να αποτρέψει την ολοκληρωτική διάλυση της κοινωνίας μας και να ξεκινήσει, σε υγιείς βάσεις, την αναπτυξιακή προσπάθεια της Ελλάδας.
Η πρωτοβουλία δεν μπορεί παρά να ανήκει στον κόσμο της δημοκρατικής μεταρρυθμιστικής αριστεράς!