Δεν μπορώ να βγάλω απ? το μυαλό μου μια φράση που είπε πριν από μερικά χρόνια ο Νίκος Μπίστης στον Βαγγέλη Βενιζέλο: «Να ξέρεις ότι αν, όταν μπορείς να κάνεις κάτι, δεν θέλεις, όταν θα θέλεις, ίσως να μην μπορείς…». Αυτή η φράση -που ισχύει απόλυτα σε ό,τι αφορά το σημερινό ΠΑΣΟΚ- ξαναγυρίζει στο νου μου όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία, καθώς παρακολουθώ τη διαμόρφωση της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ, που φαίνεται αμήχανη μπροστά στη μεγάλη ευκαιρία που της παρουσιάζεται, να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός δυναμικού πόλου των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων της χώρας.
Δεν ξέρω αν ο Αντώνης Σαμαράς θα ακολουθήσει τελικά την καταστροφική εισήγηση να εκβιάσει -με διπλές εκλογές το φθινόπωρο- την αυτοδυναμία στη διακυβέρνηση της χώρας, αξιοποιώντας και την ολοφάνερη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Η αλαζονική του… μονοκομματική συμπεριφορά, το τελευταίο διάστημα, στη λαφυραγώγηση του κράτους και στο «αντιρατσιστικό», καθώς και το διαρκές κλείσιμο του ματιού στη Χρυσή Αυγή, δεν μπορούν να αποκλείσουν τίποτα. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, οι ευρωπαϊκές και αυτοδιοικητικές εκλογές της επόμενης χρονιάς, κάνουν, έτσι κι αλλιώς, επιτακτικό και επείγον το ζήτημα της συγκρότησης του τρίτου πόλου. Και μαζί, βάζουν τη ΔΗΜΑΡ προ των σοβαρών ευθυνών της στην περίπτωση που δεν θα αναλάβει άμεσα μια ουσιαστική πρωτοβουλία προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το κάλεσμα της τελευταίας συνεδρίασης της ΚΕ του κόμματος για διάλογο, ακόμα και με δυνάμεις που δεν επιθυμούν να προσχωρήσουν στη ΔΗΜΑΡ, κινείται μάλλον στα πλαίσια του σχήματος «ΔΗΜΑΡ-συνεργαζόμενοι» και πάντως, βρίσκεται μακριά από τις ανάγκες μιας ευρύτερης συσπείρωσης του χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα που το ΠΑΣΟΚ φαίνεται αδύναμο να αποκαταστήσει επαφή, ακόμα και με το παραδοσιακό του ακροατήριο, τώρα που η πολυδιάσπαση και μάλιστα με κινήσεις πανικού, πολλές φορές, κυριαρχούν στον προοδευτικό χώρο, είναι η κρίσιμη ευκαιρία για τον Φώτη Κουβέλη να βγει μπροστά και να πάρει την αναγκαία πρωτοβουλία.
Η ΔΗΜΑΡ που απόκτησε κύρος πριν από ένα χρόνο ως αριστερά της ευθύνης, που ζήτησε και πήρε εντολή για λύση, που μπήκε σε μια κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης και κράτησε την Ελλάδα στην Ευρώπη, πρέπει να κάνει τώρα την επόμενη μεγάλη κίνηση.
Στην κυβερνητική αυτή συνεργασία, δεν μπήκαμε για να μονιμοποιήσουμε τον Σαμαρά στην πρωθυπουργία της χώρας! Μπήκαμε για να αποτρέψουμε την πτώχευση της χώρας και να προετοιμάσουμε την έξοδο από την κρίση, σε μια δημοκρατική, προοδευτική, αναπτυξιακή τροχιά. Μόνο μια μεγάλη, πλειοψηφική μεταρρυθμιστική παράταξη μπορεί να εξασφαλίσει μια τέτοια πορεία. Μια παράταξη, όπου καθένας -πρόσωπα και συλλογικότητες του χώρου- θα συγκροτηθούν γύρω από ένα κοινό πρόγραμμα, που σε τίποτα δεν θα παραβιάζει το πρόγραμμα, τις οργανωτικές δομές και τη συνολική αυτονομία της κάθε πλευράς.
Η ευκαιρία είναι μεγάλη. Και δεν πρέπει να χαθεί.