Η μεγάλη τηλεοπτική αντιπαράθεση Ολάντ-Σαρκοζί, προγραμματίστηκε για τις 2 του Μάη, στις 21:35 ώρα Ελλάδας. Από το 1974 και την πρώτη αντιπαράθεση Μιτεράν-Ζισκάρ ντ’ Εστέν, η αντιπαράθεση αυτή, πριν από τον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής (6 του Μάη), είναι ασφαλώς το πιο σημαντικό γεγονός. Αυτή τη φορά, ο Σαρκοζί αξίωσε πρώτα δύο και μετά τρείς αντιπαραθέσεις, πράγμα που δεν είχε καν σκεφτεί στις εκλογές του 2007, όταν αντίπαλός του ήταν η κ. Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Ο Ολάντ αρνήθηκε. Δεν θέλησε να αλλάξει τον άγραφο κανόνα… Δέχτηκε όμως τη συμμετοχή του, σήμερα Πέμπτη, το βράδυ, σε δύο αλλεπάλληλες συνεντεύξεις, μία δική του και μία του Σαρκοζί, στο εθνικό κανάλι Φρανς 2, χωρίς διάλογο με τον Σαρκοζί, αλλά μόνο με τρείς δημοσιογράφους.
Ο Νικολά Σαρκοζί προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ψήφους της Μαρίν Λεπέν, με ακροδεξιά και στα όρια της ξενοφοβίας επιχειρήματα. Ψήφους της Λεπέν προσπαθεί να εξασφαλίσει και ο Ολάντ, μιλώντας για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, θυματα της κρίσης, που ζήτησαν καταφύγιο στο “Εθνικό Μέτωπο” και τονίζοντας το κοινωνικό του πρόγραμμα.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου, η δεξιά άρχισε μια συστηματική προσπάθεια εναντίον του Ολάντ, με επιχείρημα το δικαίωμα ψήφου των ξένων. Στην πραγματικότητα, το πρόγραμμα του Ολάντ περιλαμβάνει το δικαίωμα ψήφου στις τοπικές εκλογές και χωρίς το δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε όσους ξένους νόμιμα και από μεγάλο χρονικό διάστημα ζουν και εργάζονται στη Γαλλία. Κάτι που στο παρελθόν είχε υποσχεθεί και ο Σαρκοζί… Τότε όμως, η ακροδεξιά ήταν σε φάση καθίζησης.
Τώρα, η άνοδος της ακροδεξιάς όπως εκδηλώθηκε, ανησυχεί την Ευρώπη, ακόμα και το Βερολίνο. Η ανησυχία αυτή περιλαμβάνει και την ακροδεξιά στροφή του Σαρκοζί σε αναζήτηση ψήφων. Το περίεργο είναι ότι η ανησυχία δεν οδήγησε ως τώρα όσους την εκφράζουν και στην ανάλυση των αιτίων της ανόδου της ακροδεξιάς σε τόσα ευρωπαϊκά κράτη και το χειρότερο, την ανάπτυξη ακροδεξιών, ξενόφοβων και αντιευρωπαϊκών πολιτικών και στην παραδοσιακή δεξιά.
Τα αίτια στην Ολλανδία, τη Σουηδία, τη Φιλανδία, την Ουγγαρία, την Αυστρία και τη Γαλλία και αύριο αλλού -και στην Ελλάδα- είναι κοινά σε όλους. Είναι οικονομικά και κοινωνικά. Τα έχει προωθήσει ο “φιλελεύθερος” συντηρητισμός και η υποταγή του στη χρηματοπιστωτική αγορά. Τα αδιέξοδα που προκλήθηκαν είναι πολλά. Στην Ελλάδα, μας επιβλήθηκαν έστω κι αν κάναμε συλλογικά ό,τι μπορέσαμε για να μας επιβληθούν, αποδεχόμενοι χαζοχαρούμενοι την υπερχρέωση κράτους και πολιτών, τη μαζική φοροκλοπή, τη γενίκευση της ανομίας και την εσωτερική διάλυση του κοινωνικού ιστού και των κανόνων του.
Στη Γαλλία παίζεται αυτές τις ημέρες όχι μόνο ποιος θα είναι πρόεδρός της και αν ο πρόεδρος αυτός θα είναι δεξιός ή αριστερός, αλλά και κάτι πολύ σημαντικό για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Δεν τη θέλουν οι ακροδεξιοί και ήδη αρκετοί δεξιοί, μαζί με την ακροαριστερά. Τη θέλουν, αλλά ανανεωμένη και όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική, οι σοσιαλδημοκράτες και οι ευρωπαίοι κεντροδεξιοί, που δεν αναζητούν εκλογικά δεκανίκια στην ακροδεξιά…
Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος