Το λογικό, αν όχι πιθανό, είναι να εξευρεθεί ένας συμβιβασμός μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των εταίρων και δανειστών της. Η Ευρώπη βρίσκει λύσεις, έστω και την ύστατη στιγμή, και έχει τους δικούς της τρόπους να «χωνεύει» εντάσεις και διαφορές. Στην περίπτωση, όμως, της Ελλάδας θα πάρει χρόνο και αυτό θα κοστίσει ακριβά στην πραγματική οικονομία.
Οι εκατέρωθεν συμβιβασμοί άρχισαν ήδη. Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης έχουν κάνει τρεις σημαντικές υποχωρήσεις: έβγαλαν από το τραπέζι την απειλή της μη πληρωμής ομολόγων της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, δέχθηκαν την ιδέα των πρωτογενών πλεονασμάτων αλλά με μικρότερους στόχους και έφυγαν από την έννοια του «κουρέματος» του χρέους. Η άλλη πλευρά είναι σαφές ότι δέχεται να κατασκευάσει μία μεταλλαγμένη μορφή επιτήρησης που δεν θα αποκαλείται τρόικα και να συζητήσει λύσεις επιμήκυνσης του χρέους. Εως εκεί όμως, προς το παρόν. Τα μηνύματα που έρχονται από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες είναι ότι για να φτάσουμε στον τελικό συμβιβασμό θα πρέπει να τηρηθούν οι έως τώρα κανόνες, να μην ξηλωθούν οι βασικές μεταρρυθμίσεις που βρίσκονται εν ισχύ και να δεχθεί ο κ. Τσίπρας μερικές ακόμη που δεν είναι… καλοδεχούμενες από το κόμμα του. Θα φτάσουμε δηλαδή στο σημείο που ο κ. Βαρουφάκης θα πάει στο Μαξίμου και θα πει «αυτό είναι το πακέτο που έχω εξασφαλίσει, χωρίς τρόικα και με ελάφρυνση χρέους. Μας ζητάνε όμως να κάνουμε τα εξής δέκα πράγματα. Αντέχουμε; Μπορούμε;».
Η κυβέρνηση έχει επενδύσει πολύ στην πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής σε σημείο που θυμίζει ολίγον τη δυσφήμηση της χώρας λίγο πριν μπούμε στο Μνημόνιο… Αυτό είναι ένα χαρτί που παίζει πολύ έξω, ειδικά στο Βερολίνο και το ΔΝΤ. Το πρόβλημα είναι ότι (α) έχουν ξανακούσει υποσχέσεις για τα ίδια από όλους τους αρμόδιους τα τελευταία πέντε χρόνια και (β) γνωρίζουν καλά ότι ακόμη και ο Σόιμπλε να αναλάμβανε τους ελληνικούς εισπρακτικούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς θα χρειαζόταν πολλούς μήνες αν όχι χρόνια για να φέρει αποτελέσματα. Και επειδή οι δανειστές έχουν την κακή συνήθεια να κόβουν σε κομματάκια κάθε μεγαλόστομη διακήρυξη και να την καθιστούν πλήρως μετρήσιμη, είναι βέβαιο ότι αν το κυβερνητικό πρόγραμμα υπολογίζει ότι θα βρει 6 δισ. από την πάταξη της διαφθοράς, οι ελεγκτές θα διαιρέσουν το ποσό αυτό διά του δέκα.
Εν πάση περιπτώσει, το καλό είναι ότι η Ευρώπη λειτουργεί σαν μια «μεγάλη αγκαλιά» για τη νέα κυβέρνηση. Ακούει, δείχνει ότι κατανοεί, δίνει χρόνο, δεν κόβει απότομα τη ρευστότητα. Ολοι θέλουν να δείξουν ότι σέβονται μια νέα κυβέρνηση με πολύ νωπή εντολή. Οι σοσιαλιστές ειδικά θέλουν να δείξουν ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τον κ. Τσίπρα, επισημαίνοντας όμως πάντα ότι «εμείς του τα είπαμε, πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες». Κάποια ώρα, όμως, θα τελειώσουν οι τυπικότητες και η περίοδος χάριτος. Το πιθανότερο είναι ότι αυτό θα συμβεί στο Eurogroup, πίσω από κλειστές πόρτες.