Σαράντα έξι ολόκληρα χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 και τη δικτατορία που ακολούθησε, είναι φυσικό η ατομική και η συλλογική ιστορική μνήμη να έχει αμβλυνθεί. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι το αρκετά υψηλό ποσοστό εκείνων που ερωτώμενοι στις σχετικές δημοσκοπήσεις απαντούν ότι επί δικτατορίας τα πράγματα ήταν καλύτερα ή, ακόμα, την είσοδο στο Κοινοβούλιο των ακραίων οπαδών του καθεστώτος της, η απόσταση είναι μεγάλη.
Προφανώς πάντα υπήρχε στην ελληνική κοινωνία ένα απόθεμα ακροδεξιών ιδεών και συμπεριφορών, το οποίο όμως αποκρύβονταν στο γενικό μεταπολιτευτικό πολιτικό κλίμα. Κύρια αιτία για την απελευθέρωσή του και την αυτόνομη εμφάνιση και καταγραφή του, είναι βέβαια η πολυεπίπεδη κρίση που κατατρώει τα σωθικά και τις σταθερές της κοινωνίας. Η παραλογισμένη σχεδόν κοινωνία θεώρησε και θεωρεί ως υπεύθυνο για την κατάπτωσή της ακριβώς αυτό το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, το οποίο είχε συγκροτηθεί σε ρήξη με το ιδεολογικό και πολιτικό πρότυπο της δικτατορίας. Μετά την πτώση της χούντας τα πολιτικά δικαιώματα και οι ατομικές και συλλογικές ελευθερίες έγιναν συστατικά στοιχεία της νέας κρατικής και κοινωνικής δομής και αναπτύχθηκε ένα υψηλό βιοτικό και πολιτισμικό επίπεδο.
Τώρα, μετά την εκδήλωση της κρίσης, το ακραίο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, για δεκαετίες ηττημένο και περιθωριοποιημένο, επιδιώκει να πάρει τη μεγάλη ρεβάνς και για αυτό στοχοποιεί και καταγγέλλει τη μεταπολίτευση και τις ιδέες της ως υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση και δηλώνει εκκωφαντικά τη νοσταλγία του για την περίοδο της δικτατορίας.
Η χωρίς ταμπού πλέον εμφάνιση του ακροδεξιού και νεοναζιστικού μίσους κατά της δημοκρατίας έχει νομιμοποιηθεί από το γενικότερο κλίμα εναντίον όλων των πολιτικών και την ανοχή των διάφορων βίαιων πρακτικών εναντίον τους.
Οι διάφοροι αγανακτισμένοι, οι μούντζες και οι κρεμάλες στο Σύνταγμα, τα γιαουρτώματα πρώτα και οι λεκτικές και σωματικές επιθέσεις αργότερα και οι δηλώσεις και οι υποτιθέμενες αναλύσεις για τη δικαιολόγηση όλης αυτής της απροκάλυπτης βίας, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την εγκατάσταση στον δημόσιο χώρο της ακροδεξιάς νεοναζιστικής ιδεολογίας και συμπεριφοράς.
H επετειακή υπόμνηση της δικτατορίας μακάρι να συνεισφέρει στον αναστοχασμό της αξίας της δημοκρατίας και της αναγκαίας πολιτικής και πολιτισμικής επαγρύπνησης κατά των πολλών και ποικίλων εχθρών της.