Την είχα προσέξει μετά από εκείνη την αποφράδα ημέρα τής 17/9/2013, όταν δολοφόνησαν τον γιο της. Υπερασπιζόταν, μαζί με τον πατέρα Φύσσα, με αξιοπρέπεια, δύναμη και υπερηφάνεια την τιμή τού γιου, Παύλου. Έγινε η πιο σύγχρονη τραγωδία, με όλα τα στοιχεία που εμπεριέχονται σε μια αρχαιοελληνική παράσταση, μόνο που αυτή τη φορά, τα πάντα γίνονται δυστυχώς σε πραγματικό χρόνο και με υπαρκτούς ανθρώπους!
Η στυγερή και μακάβρια δολοφονία έχει γνωστό, εξ’ ομολογίας, δράστη, έχει συγκεκριμένη συμμορία-Οργάνωση αλητών-ναζιστών-χρυσαυγιτών, με τον Πρόεδρό τους να ομολογεί και να αναλαμβάνει, φόρα παρτίδα, την πολιτική ευθύνη τού συγκεκριμένου εγκλήματος… Παρ’ όλα αυτά, η περιβόητη δίκη διαρκεί ακόμα, ντροπιάζοντας την δικαστική εξουσία, που δεν καταφέρνει, τριάμισι χρόνια τώρα, να ολοκληρώσει την διαδικασία, να τιμωρήσει τον δολοφόνο Γιώργο Ρουπακιά και τους άλλους τραμπούκους τής μαύρης οργάνωσης που τραυμάτισε Έλληνες και αλλοδαπούς πολίτες… Μια δίκη που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της παρωδίας και της οποίας η καθυστέρηση δεν τιμά τη δικαστική εξουσία, τη δικαιοσύνη και το υπουργείο που την εκπροσωπεί.
Ωστόσο, η μάνα Μάγδα στέκεται πάντα εκεί, βράχος, ξαναζώντας, κάθε φορά, το απόλυτο δράμα τού χαμού τού παιδιού της, με τους δολοφόνους μπροστά της, γύρω της, πίσω της, να την χλευάζουν, να την ειρωνεύονται, να την απειλούν, να κωλυσιεργούν τη διαδικασία, με την ανοχή τής αστυνομίας που, ως φαίνεται, έχει εντολές να ανέχεται κατά περίπτωση, διαδικαστικές παραβιάσεις, υπερβάσεις συμπεριφορών και παραβίαση κανόνων… Ίσως οι ώρες τής δίκης τής ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης και τού δολοφόνου τού Παύλου Φύσα, να λειτουργούν σαν την… παιδική χαρά των χρυσαυγιτών ή για να πίνουν το φραπεδάκι τους σε στιλ καφενείου. Το σίγουρο είναι πως στην δικαστική αίθουσα είναι παρόν το έγκλημα, ενώ απουσιάζει η τιμωρία και το δίκαιο. Είναι από τις περιπτώσεις που αισθάνεσαι ότι νιώθουν μια σιγουριά πως, όσο και να προσβάλουν τον νεκρό και τη μάνα του, ουδείς θα τους πειράξει, θαρρείς και χαίρουν «ιδιαίτερης» προστασίας. Ελληνικό τοπίο…
Η μάνα Μάγδα όμως στέκεται εκεί! Αγέρωχη, αυστηρή, με σοβαρότητα, βλέπει, ακούει, παρατηρεί, αντιλαμβάνεται τα πάντα. Καίγεται η ψυχή της από τους συνεργούς τού δολοφόνου τού παιδιού της, τους άθλιους υπάνθρωπους μιας συνομοταξίας αλητών, οι οποίοι περιμένουν να πραγματοποιήσουν βίαιη επίθεση κατά τής δημοκρατίας και των κανόνων της, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία τού… τελικού σχεδιασμού, από τον αρχιφασίστα αρχηγό.

Μέσα σε αυτό το δύσοσμο περιβάλλον η μάνα Μάγδα είναι εκεί, στο δικό της μετερίζι, όπως όλες οι μανάδες του κόσμου. Σε αυτές τις μοναχικές της στιγμές, η μάνα Μάγδα εκπροσωπεί και τη δική μου μάνα, τη δική σου, τη μάνα όλων! Μια χαροκαμένη ψυχή που έμελλε να δει μαχαιρωμένο το γιο της εν καιρώ ειρήνης, επειδή είχε ιδέες που δεν ταίριαζαν με το φασισταριό τής περιοχής! Τι χειρότερο υπάρχει από τη μάνα που χάνει το παλληκάρι της; Οι τέχνες, η ποίηση, το τραγούδι, κατέγραψαν αυτά τα ανείπωτα δράματα επανειλημμένως. Στα τραγούδια τής Παράδοσης, στο Ρεμπέτικο, στο λαϊκό τραγούδι, δεν σταμάτησε ποτέ να καταγράφεται ο πόνος κι ο καημός τής μάνας. Δεν λέω κάτι καινούργιο. Ο «Επιτάφιος» και «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» του Μίκη, ο «Ματωμένος γάμος» των Λόρκα Μάνου-Γκάτσου και άλλα πολλά, είναι ενδεικτικά και έχουν χαραχθεί με ανεξίτηλα γράμματα στην μετεμφυλιακή μας κουλτούρα. Η υπόθεση Παύλου Φύσσα είναι αρχαίο δράμα, σάς λέω, που διαδραματίζεται στην εποχή μας! Ελληνικό τοπίο…
Η μάνα Μάγδα αυτό το δράμα εκπροσωπεί και η μορφή της έχει εισχωρήσει εντός μου ολοκληρωτικά, δίχως να μπορώ να την αποβάλλω. Και γιατί όχι; Βρίσκεται εντός μου ως συμπαντικό και αρχετυπικό σύμβολο! Όπως έχω κλείσει και άλλες μανάδες, απ’ όλο τον κόσμο. Τις βλέπουμε καθημερινά στα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα. Τα πιο εύκολα θύματα (μαζί με τα παιδιά και τους γέροντες) των πολέμων και των «παράπλευρων απωλειών», να τρέχουν με τα μωρά στην αγκαλιά, να βρουν ένα κομμάτι ψωμί για να σώσουν τη ζωή που κρατάνε στα χέρια τους. Δεν θέλω, επ’ ουδενί λόγω, να αποχωριστώ τέτοια σύμβολα, γιατί είναι αυτά που με κρατάνε στη ζωή, μου διδάσκουν πνεύμα και ήθος, ενώ διατηρούν και τις ιστορικές μου μνήμες…
Η μαυροφορεμένη μάνα Μάγδα, εκπέμπει όλα αυτά με την παρουσία της, αρκεί να την παρατηρήσει κανείς. Κατά κάποιον τρόπο εκπροσωπεί όλους όσοι νιώθουμε ντροπή για την κτηνωδία που βλέπουμε να… θριαμβεύει μέσα στο κολαστήριο της δικαστικής αίθουσας. Επιθυμία μας και αίτημα, προς την πολιτεία, να υπάρξει επιτέλους απ’ την πλευρά της, προστασία τής μάνας, των άλλων θυμάτων και των μαρτύρων. Πέρα από την αστυνομική δύναμη, η πολιτική και δικαστική εξουσία θα βοηθούσε τα μάλα, εάν φρόντιζε να προχωρήσει απρόσκοπτα η διαδικασία, ώστε, τα ανθρωποειδή ναζιστάκια και οι συμμορίες τους, να μην τολμούν να ρωτάνε τη μάνα Μάγδα:
«Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;» και να μένουν ατιμώρητοι.
Ντροπή!!!