Το σχήμα είναι απλό και δοκιμασμένο. Εξαγωγή της κρίσης. Σε εποχές και κοινωνίες, όπως η ελληνική, σήμερα και αύριο, με την κρίση να κατεδαφίζει το οικονομικό μοντέλο, να σωριάζει ερείπια στο κράτος που το υπηρέτησε και να πετάει στα αζήτητα την πολιτική τάξη, η οποία ενέμετο οικονομία και κράτος, η λύση στα αδιέξοδα φαντάζει να βρίσκεται στα χέρια του εχθρού. Στα σεντούκια των Εβραίων ο πλούτος των Γερμανών, στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών τα πλούτη των εθνών, στα χέρια των Τούρκων ο αμύθητος πλούτος πετρελαίου και αερίου στο βυθό του Αιγαίου. Δεν είναι ο μάγος του Όζ, είναι η μαγεία της ΑΟΖ.
Με τη μαγεία των… υδατανθράκων κτίστηκαν πολιτικές καριέρες – εδώ κι έναν χρόνο – στην Ελλάδα. Ασήμαντοι άνθρωποι έγιναν νοματαίοι γυρνώντας την Ελλάδα και κανοναρχώντας απελπισμένους ανθρώπους ότι αν – με ένα ραβδάκι – ανοίξουν μια τρύπα στο χώμα, θα πνιγούν από τις αναθυμιάσεις του φυσικού αερίου. Στο μεταξύ – δηλαδή, μεταξύ τρύπας και αναθυμιάσεων – οι αεριοθήρες θα διακινδύνευαν από τoυς ψεκασμούς με την έκθεσή τους στο ύπαιθρο. Μπροστά στους δικούς μας φωστήρες, ο Μπέπε Γκρίλο φαντάζει ογκόλιθος πολιτικής σοφίας. Σε Χρυσή Αυγή και ΑΝΕΛ η Κύπρος προβαλλόταν ως το έξοχο παράδειγμα. Η μαγιονέζα έκοβε λόγω της αναμείξεως του Ισραήλ – των Εβραίων, δηλαδή – στην Κυπριακή ΑΟΖ, αλλά με ολίγη από Πούτιν και ρουβλοάερια έδενε το γλυκό.
Έως πρόσφατα το θέμα ήταν μεταξύ Δελφιναρίου και Λαζόπουλου, αλλά – από τα Χριστούγεννα και μετά – τα πράγματα σοβάρεψαν. Με την αλλαγή της νομοθεσίας για τους Ιμάμηδες, το νόμο για την ιθαγένεια, την ανακίνηση του γένους για τις Ένοπλες Δυνάμεις, την καταψήφιση άρθρων του νόμου Ρουπακιώτη με επίκληση του Σωματείου «Τούρκοι της Ξάνθης» και, τώρα, με τη φιλολογία για την ΑΟΖ – τη φιλολογία, όχι ακόμα πολιτικές ενέργειες – είναι σαφές ότι στον πυρήνα της Ν.Δ. πιστεύουν ότι αποδομούν τον Π. Καμένο και τη Χ.Α., έστω κι αν οικοδομούν «εθνικό μέτωπο», ψηφίζοντας μαζί τους στη Βουλή.
Το ανησυχητικό τοπίο στην κυβέρνηση διαμορφώνεται και από τη διχοστασία του ΠΑΣΟΚ: στους Ιμάμηδες χωρίστηκε στα δύο, η ιθαγένεια κάνει «τζιζ», λόγω Ραγκούση, στον Ρουπακιώτη αποχή – και από την επιλογή της ΔΗΜΑΡ, από τη μια να μη μεταβάλει τη θέση της, αλλά – από την άλλη – να μην πατάει πόδι.
Θα περίμενε κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – λόγω προϊστορίας, τουλάχιστον, και αντιεθνικιστικού κεκτημένου – θα λειτουργούσε ως ανάχωμα, ιδίως στην υπόθεση της ΑΟΖ. Αρχικά, ο Αλ. Τσίπρας έριξε, από την Αμερική, προειδοποιητική βολή προς Σαμαρά μη τυχόν και απεκδυθεί του αδιαπραγμάτευτου δικαιώματος για ανακήρυξη ΑΟΖ. Ενδιαμέσως, φάνηκε σε μια ανακοίνωση της γραμματείας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει αποστάσεις ασφαλείας και διαισθάνεται ότι το θέμα ανεβαίνει στην ατζέντα, για εσωτερική κατανάλωση. Όμως, ο υπεύθυνος Εξωτερικής Πολιτικής ζήτησε να εγκαταλειφθεί το δόγμα «ανήκουμε στη Δύση», να αναζητηθούν συμμαχίες στη ευρύτερη περιοχή, και – Θεέ μου, συγχώρα με – να αυξηθεί η στρατιωτική ισχύς στο Αιγαίο για να περιφρουρηθεί η ΑΟΖ. Παραμονές των εισοδίων στο Ίδρυμα Καραμανλή, να απορρίπτεις το δόγμα – όταν όλος ο κόσμος έχει γίνει η «Δύση» του Καραμανλή – είναι ένα θέμα. Ασφαλώς, όχι το πιο σημαντικό. Να αναφέρεσαι σε συμμαχίες στην περιοχή, όταν γνωρίζεις ότι ο Αβραμόπουλος γύρισε με άδεια χέρια από τη Μέση Ανατολή για την ΑΟΖ, είναι ένα δεύτερο θέμα. Δείχνει έλλειψη ενημέρωσης. Η αυξημένη στρατιωτική ισχύς στο Αιγαίο, όμως, κάνει το μίγμα τραγελαφικό.
Η ΑΟΖ, δηλαδή η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και η εκμετάλλευση του Αιγαίου, δηλαδή οι σχέσεις με την Τουρκία, είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αφεθεί στην ψηφοθηρική αφυδάτωση της Άπω και Άκρας Δεξιάς. Σε αυτή την άνυδρη περιοχή, όσο περισσότερο τσαλαβουτάς στα θολά νερά της συνωμοσιολογίας, τόσο περισσότερο βουλιάζεις στο σχέδιο του αντιπάλου. Στην εξαγωγή της κρίσης.