Η Γαλλία του 2012 μου θυμίζει την  Ελλάδα του 2007: ένας πολιτικός που μαζί με ορισμένα θετικά μάζεψε σκάνδαλα, χρέη, ανατροπές συμμαχιών και επιλογές υποταγής στα νεοφιλελεύθερα δόγματα δίνει με πείσμα μάχη για την ανανέωση της θητείας του. Στη σημερινή Γαλλία ο πολιτικός αυτός είναι ο Νικολά Σαρκοζί. Στην Ελλάδα ήταν ο Κώστας Καραμανλής.

.

Οι πολίτες αυτής της χώρας παρά τις τόσες αποδείξεις για την ανικανότητα της τότε κυβέρνησης, τις φωτιές, τα χωρίς προηγούμενο σκάνδαλα, τη συσσώρευση δανείων, την αποσύνθεση της κρατικής μηχανής, ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους στον Κώστα Καραμανλή. Και δύο χρόνια μετά βρεθήκαμε στα πρόθυρα πτώχευσης.

.

Τι θα κάνουν οι πολίτες της Γαλλίας μιας πάμπλουτης χώρας που τώρα όμως χάνει καθημερινά έδαφος, βρίσκεται στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης (παρελθόν τα περίφημα ΑΑΑ)  έχει στην καμπούρα της ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που οφείλεται και σε πολεμικές περιπέτειες, χάνει το ένα εργοστάσιο μετά από το άλλο, την υπονομεύουν όλο και περισσότερα σκάνδαλα, παρά τα «μέτρα» δεν αντιμετωπίζει  αποτελεσματικά το πρόβλημα της ασφάλειας, παρά τα άλλα μέτρα στα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας δεν άλλαξαν τα δεδομένα σχετικά με τη μετανάστευση ενώ ο καθένας, αν το θέλει, μπορεί πανεύκολα να διαπιστώσει μια σταδιακή συρρίκνωση των ελευθεριών και του κράτους δικαίου ;

.

Παρά τον στα όρια της υστερίας δυναμισμό του Σαρκοζί και τη στήριξή που του παρέχουν πολλά από τα ΜΜΕ (ένα παράδειγμα : η πασίγνωστη συντηρητική εφημερίδα Λε Φιγκαρό έχει μετατραπεί για πρώτη φορά στην ιστορία της σε προεκλογική του προκήρυξη), οι δημοσκοπήσεις είναι για τον εξερχόμενο πρόεδρο αρνητικές – και θετικές για τον υποψήφιο των σοσιαλιστών Φρανσουά Ολλάντ. Φυσικά άλλο δημοσκοπήσεις και άλλο εκλογές. Όμως παίζουν πιά και δύο άλλα πολύ σημαντικά επιχειρήματα.

.

Το πρώτο αφορά την πολιτική : ο Ολλάντ προτείνει και ριζικές αλλαγές  (δεν ξεχνάει την κοινωνική δικαιοσύνη ούτε και τις αναπτυξιακές  πολιτικές) αλλά και ευρωπαϊκό ρεαλισμό. Και αυτό εξηγεί το γεγονός ότι η κ.Μέρκελ ανησυχεί και τον μισεί ενώ στηρίζει ανοιχτά τον Σαρκοζί πράγμα όμως θετικό για τον σοσιαλιστή υποψήφιο. Όσο θετική για αυτόν είναι και η σαφέστατη ακροδεξιά στροφή του Σαρκοζί που επιδιώκει να αφαιρέσει από την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν όσο το δυνατό περισσότερους ψηφοφόρους με την ελπίδα να καλύψει ένα τμήμα της διαφοράς που τον χωρίζει από τον Ολλάντ.

.

Το δεύτερο αφορά τους ίδιους τους υποψήφιους. Ο Ολλάντ, που αρχικά λίγοι τον έπαιρναν πραγματικά στα σοβαρά, προφανώς γιατί δεν τον γνώριζαν, αποδείχνει μέρα με την ημέρα ικανότητες, ευστροφία, ήθος. Ενώ ο Σαρκοζί  προσπαθεί να πείσει τους συμπατριώτες του ότι τα πέντε χρόνια προεδρίας τον «άλλαξαν» αναγνωρίζοντας έτσι ότι πρέπει να αποδείξει ότι είναι πια άλλος, πιο σοβαρός ακόμα και στα προσωπικά του και στις προκλητικές φιλίες του με το οικονομικό και κοινωνικό κατεστημένο, που δεν μπορεί όμως πια μήτε να αποκηρύξει μήτε να κρύψει.

.

Είναι πολύ σημαντική για την Ευρώπη και συνεπώς και για μας η γαλλική προεδρική εκλογή. Αν εκλεγεί ο Ολλάντ θα υπάρξει επιτέλους στην Ένωση και μια ισχυρή φωνή απέναντι στους φανατικούς υπηρέτες των αγορών. Που φυσικά θα κάνουν ό,τι μπορούν για την καθυποτάξουν με τους οίκους αξιολόγησης, τους «επενδυτές» αλλά και με την «πατριωτική» συμβολή όσων Γάλλων κεφαλαιούχων  άρχισαν ήδη τα ταξίδια στους φορολογικούς παραδείσους.

.

Ο πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου (1936), ο μεγάλος Λεόν Μπλούμ, είχε καταγγείλει τότε τον «τοίχο του χρήματος» που χτίστηκε για να καθυποτάξει την αριστερή Γαλλία. Ο Μιτεράν είχε καταγγείλει «χρήμα που σαπίζει τα πάντα». Ας ελπίσουμε ότι ο Ολλάντ έχει διαβάσει ιστορία και είναι συνεπώς έτοιμος.