Ο πρόεδρος Σαρκοζί μάλλον πρέπει να εύχεται να πάψουν «οι φίλοι του» να τον βοηθούν.Η καγκελάριος Μέρκελ δεσμεύτηκε δημόσια να τον υποστηρίξει στην προεκλογική του εκστρατεία. Δεν ξέρει κανείς πόσο θα μπορούσε να βοηθήσει η συμπαθής (μόνο στους Γερμανούς) κόρη του Ανατολικογερμανού πάστορα, δεδομένου ότι ο μέσος ψηφοφόρος στη Γαλλία έχει βαρεθεί να βλέπει τον πολιτικό κληρονόμο του γκολισμού, κ. Σαρκοζί, σε ρόλο μπάτλερ.
Φυσικά, ο πανικός της καγκελαρίου είναι κατανοητός, δεδομένου ότι ο υποψήφιος πρόεδρος Ολάντ δεσμεύτηκε να πετάξει στα σκουπίδια την πρόσφατη συνθήκη σιδηράς δημοσιοοικονομικής πειθαρχίας. Ισως αυτό που ελπίζει η καγκελάριος είναι ότι η δυνητική απώλεια της ειδικής γαλλογερμανικής σχέσης, ως επακόλουθο της νίκης Ολάντ, να ενισχύσει το θέση του Σαρκοζί. Ομως, όσο η Γερμανία ταυτίζεται με την επιλογή της λιτότητας, τόσο η γαλλική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη θα βλέπουν την πολιτική απελευθέρωση της Γαλλίας από τον «άξονα» ευνοϊκότερα. Συνεπώς, ίσως η κ. Μέρκελ διέπραξε ένα μοιραίο πολιτικό λάθος, αφού από τη μια υποσκάπτει το μέλλον της αναγκαίας συνεργασίας της με τη Γαλλία σε περίπτωση νίκης Ολάντ και, από την άλλη, δεν προσθέτει ψήφους στον Σαρκοζί.
Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντ. Κάμερον, και ο συντηρητικός δήμαρχος του Λονδίνου, Μπ. Τζόνσον, εκφράζουν την ανησυχία τους για μια πιθανή νίκη του Ολάντ στη Γαλλία, δεδομένου ότι έχει ήδη δεσμευτεί να πάρει μια σειρά από μέτρα κατά του τραπεζικού συστήματος: φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, αύξηση της φορολογίας επί των κερδών και μερισμάτων τους και πλαφόν στα μπόνους. Κάθε ένα από αυτά τα μέτρα ξεχωριστά απειλεί το City. Φυσικά, το να σε αντιπαθούν οι Βρετανοί είναι πολύ καλό για έναν Γάλλο υποψήφιο και ο Σαρκοζί πρέπει να νιώθει ότι είναι άδικο να στρέφεται προς τον αντίπαλο η ευεργετική αυτή δυσμένεια, δεδομένου ότι έχει κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου «να την κερδίσει». Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που δήλωσε ότι η Βρετανία «δεν έχει βιομηχανία».
Η αλήθεια είναι ότι ο Ολάντ έχει ένα πρόγραμμα δημοσιοοικονομικής επέκτασης και προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, που σκοπεύει να χρηματοδοτήσει φορολογώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό είναι «εκτός γραμμής» τόσο του Βερολίνου όσο και του Λονδίνου, αν και για διαφορετικούς λόγους. Κανείς δεν ξέρει εάν αυτό το πρόγραμμα είναι ρεαλιστικό στην παρούσα συγκυρία, δεδομένου ότι η Γαλλία έχει ήδη ελλείμματα που θα έπρεπε «αυτόματα» να τη θέσουν σε καθεστώς δημοσιοοικονομικής επιτήρησης. Αλλά είναι επίσης σαφές ότι η προοπτική ενός άξονα Ρώμης-Παρισιού, που μπορεί να δράσει ως αντίβαρο στο Βερολίνο, φοβίζει. Η μάχη της Γαλλίας είναι προάγγελος πολιτικών ανακατατάξεων. Καθώς το Βερολίνο μπαίνει σε τροχιά ύφεσης, ίσως η καγκελάριος σύντομα να χρειαστεί τις υπηρεσίες του (πρώην;) προέδρου Σαρκοζί για τη δική της καμπάνια. Ο Γερμανός ψηφοφόρος θα την εκτιμήσει, όσο εκτιμά και ο Γάλλος της κας Μέρκελ.