Με έκπληξη παρακολουθώ το ΠΑΣΟΚ, που από την γέννησή του πορεύτηκε ως κίνημα εξουσίας, να εκτροχιάζεται από την σημερινή ηγεσία του και να μετατρέπεται σταδιακά σε κίνημα διαμαρτυρίας. Άλλοτε παρατηρώ να χλευάζουν πρώην συντρόφους τους, άλλοτε να ψηφίζουν και να ενισχύουν το πελατειακό κράτος με προσλήψεις (Κτιριακές Υποδομές Α.Ε.) και άλλοτε να χαρακτηρίζουν υποταγμένους, όσους μιμήθηκαν την πολιτική που οι ίδιοι εγκαινίασαν και κράτησαν όρθια τη χώρα. Αντί να ενδιαφέρονται πρωτίστως για την ημικατεστραμμένη χώρα και τους καθημαγμένους πολίτες, δηλώνουν με κυνισμό ότι πολιτεύονται με γνώμονα τριάδες μικροκομματικών επιδιώξεων ! Προτιμούν τον κομματικό πατριωτισμό έναντι του πραγματικού πατριωτισμού, πείστηκαν φαίνεται από το κεντροαριστερό Καρανίκα που κρύβουν μέσα τους, ότι αυτή η κομματική πολιτική αποτελεί προσόν και θα εκτιμηθεί από τους πολίτες ως ανεκτίμητη προσφορά, ειδικά όταν διατυμπανίζεται σε συνεντεύξεις…
Επενδύουν στην παρωχημένη σήμερα, και γιαυτο απολίτικη και αντιπαθή σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αντίθεση Δεξιά – Αντιδεξιά. Κυβέρνησαν μαζί ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ και σωστά, για να σωθεί η χώρα αλλά δηλώνουν ότι τους χωρίζει άβυσσος ! Υποχρέωσαν την Ν.Δ να συρθεί σε μια πολιτική που προηγουμένως καταδίκαζε και σήμερα την χαρακτηρίζουν «υποταχτική στο Σόιμπλε » Αντί να υπερηφανεύονται που το ΠΑΣΟΚ αποδόμησε και γελοιοποίησε τη θεωρία «των κακών ξένων» όταν όλο και περισσότεροι εντοπίζουν στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της διακυβέρνησης Καραμανλή τη βασική αιτία της κρίσης, δικαιώνουν τον κ. Τσίπρα που δημαγωγεί και εγκαλεί … «την αντιπολίτευση ότι συντάσσεται με τους δανειστές και όχι με την κυβέρνηση».
Κατανοώ το άγχος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, καθώς βλέπει τη Ν.Δ να επελαύνει προς την αυτοδυναμία. Κατανοώ επίσης την επιθυμία να διαφοροποιηθεί από την Ν.Δ που χωρίς να κουράζεται ιδιαίτερα εισπράττει σήμερα το σύνολο σχεδόν της κυβερνητικής φθοράς του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτό όμως που είναι ανεξήγητο είναι η άρνηση της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, να εκφράσει και να αξιοποιήσει το πολιτικό κεφάλαιο της Παράταξης, που είναι αρκετό για να την ξεχωρίσει και να την μεγεθύνει !
Γιατί αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο για την Παράταξη ότι όλες οι κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν το ΠΑΣΟΚ δικαίωσαν με το πιο πανηγυρικό τρόπο την πολιτική του, μια πολιτική που αφού προηγουμένως κατήγγειλαν, την υιοθέτησαν και μάλιστα σε χειρότερη έκδοση ορισμένες φορές… Αντί να τεθούν μπροστά για να ολοκληρωθεί η πολιτική που μόνοι ξεκίνησαν και να σωθεί η χώρα, θα εμπιστευτούν τη Ν.Δ για να την συνεχίσει ; Και με τι πιθανότητα επιτυχίας όταν αποτελεί προϋπόθεση η στήριξη σε μια ισχυρή μεταρρυθμιστική Παράταξη-που δεν είναι, ούτε μπορεί να γίνει η Ν.Δ, όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλλει ο πρόεδρος της. Είναι λογικό να ταξιδεύουν με τον Τιτανικό και επειδή έχουν εταιρία σωσιβίων να λένε «Ας βουλιάξει το πλοίο. Εμάς μας συμφέρει ;» όπως ευρηματικά γράφει ο εξαιρετικός Thanassis Chimonas ;
Επίσης αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο η πολιτική αντίληψη και προσωπική πρακτική Φλωρίδη, πως η βουλευτική έδρα ανήκει στους πολίτες που εξέλεξαν εκπρόσωπο, δεν αποτελεί προσωπική ιδιοκτησία του βουλευτή που περιφέρεται και παζαρεύεται από κόμμα σε κόμμα για να διευκολύνει την επόμενη εκλογή του βουλευτή… Αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο για την Παράταξη ο νόμος Διαμαντοπούλου για την Παιδεία, την πλέον σοβαρή εκσυγχρονιστική προσπάθεια στην εκπαίδευση, τουλάχιστον την τελευταία 20ετία. Αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο για την Παράταξη η πολιτική Ραγκούση πού θέσπισε την Διαύγεια, τον Καλλικράτη, τις προσλήψεις με αντικειμενικά κριτήρια και την επιλογή προϊσταμένων με αξιοκρατικά κριτήρια ! Και το πολιτικό κεφάλαιο μπορεί να αξιοποιηθεί περισσότερο αν η ηγεσία της Παράταξης έχει την πολιτική ικανότητα να υπενθυμίσει ότι ο νεοδημοκράτης υπουργός Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος ξεκίνησε το ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου και ο μεταρρυθμιστής Κυριάκος Μητσοτάκης επανέφερε τον κομματισμό στη δημόσια διοίκηση αφού αυθαίρετα κατάργησε 25.000 προϊσταμένους, αξιοκρατικά επιλεγμένους και τους αντικατέστησε με τα δικά τους παιδιά…
Δεν είμαι βέβαιος ότι κατανοούν πως αποτελεί ανεκτίμητο πολιτικό κεφάλαιο για την Παράταξη και όσα μεταφέρει στις αποσκευές του τυχόν συμπόρευση με το ΠΟΤΑΜΙ (διάγνωση- αφήγηση των αίτιων της κρίσης συντεχνίες- διατήρηση κεκτημένων, κρατισμός, λαϊκισμός, αποδοχή μικροφοροδιαφυγής, συναίνεση στη διαπλοκή μικροσυμφερόντων, αδιαφορία στη μικροπαρανομία, κομματισμός, μετριοκρατία-αναξιοκρατία) όσο και στην χειραφέτηση της κοινωνίας με την πειστική επανατοποθέτηση των λύσεων του εθνικού προβλήματος της χώρας (ΤΟ εθνικό πρόβλημα της χώρας είναι η παραγωγή, φιλελεύθερη προσέγγιση της οικονομίας- στήριξη επιχειρηματικότητας, σύνδεση και αλληλεξάρτηση παραγωγής, αναδιανομής, κουλτούρα συνεργασιών, παιδεία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία).
Ελπίζω όμως να αντιλαμβάνονται ότι αποτελεί αναντικατάστατο πολιτικό κεφάλαιο για την Παράταξη η πλήρης αποδόμηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από τον Ε. Βενιζέλο: Με λόγο χειμαρρώδη και γοητευτικό, με μαεστρία και αξιοπιστία κατεδάφισε ιδεοληψίες, θεωρίες συνομωσίας, ανορθολογισμούς και προκαταλήψεις. Ειπώθηκε και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα ότι είναι μια αντιπολίτευση μόνος του…
Αναρωτήθηκαν άραγε πως εγκαταλείφθηκε η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «μονομερής διαγραφή του επονείδιστου χρέους» που ήταν στην ημερήσια διάταξη της κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής ; Γιατί σταμάτησαν να αναφέρονται στο «σατανικό» PSI ; Προσπαθώ να θυμηθώ ένα πολιτικό που να αντιπαρατέθηκε στη Βουλή «για την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους» και θυμάμαι μόνο τις μνημειώδεις παρεμβάσεις Βενιζέλου :
«να έλθουν να μιλήσουν, όταν κουρέψουν ένα ευρώ, όχι 107 δις που κουρέψαμε εμείς»
« θα υποχρεωθούν να καταθέσουν δάφνινο στεφάνι και να προσκυνήσουν το PSI…(ήδη το έπραξαν αφού υπερασπίστηκαν το «σατανικό» PSI στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο).
«Το 2060 η ελάφρυνση 40-45 δισ. που επαίρονται ότι πήραν πρόσφατα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (στην πραγματικότητα ήταν δεσμεύσεις των εταίρων από το 2012, και μάλιστα λιγότερες από τις υπεσχημένες) η ελάφρυνση του χρέους από το PSI με τα ίδια κριτήρια, ισοδυναμεί με 1 τρις 330 δισ. ευρώ !».
Όταν η Ν.Δ δεν είχε πάρει χαμπάρι τον κίνδυνο χειραγώγησης από ένα νέο δημοψήφισμα, πάλι ο Βενιζέλος φροντίζει να αποσταθεροποιήσει και να κάψει την θεσμική εκτροπή ,πριν ακόμη εκδηλωθεί.
Από τις 15 Γενάρη στη Κ.Ε αναφέρεται στην πιθανότητα «ενός αντισυνταγματικού δημοψηφίσματος φάρσας» Στις 30 Ιανουαρίου σε συνέντευξη στον Βήμα FM προετοιμάζει, προσανατολίζει και προτρέπει την αντιπολίτευση να μην συμμετάσχει σε δημοψήφισμα για συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ως αντισυνταγματικό δημοψήφισμα, δημοψήφισμα με απαγορευμένο ερώτημα. Ενώ την 1η Φεβρουαρίου από το βήμα της Βουλής καλεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην συμφωνήσει καθώς προβλέπει «μία επιλογή συνδυασμένη με θεσμική κρίση … και όλοι όσοι έχουν αρμοδιότητα και ευθύνη σε μία συντεταγμένη πολιτεία, οφείλουν εγκαίρως να το πουν και να αντιδράσουν… η αντιπολίτευση, είμαι βέβαιος, σύσσωμη θα αντιδράσει σε οποιαδήποτε παρόμοια εξέλιξη θεσμικού εκβιασμού και φάρσας».
Πάντως είναι αξιομνημόνευτη η αυτοσυγκράτηση του Βενιζέλου. Παρότι επικοινωνεί με τις νέες πολιτικές περισσότερο άνετα από οποιοδήποτε σύγχρονο πολιτικό, με δική του πρωτοβουλία παραιτήθηκε από την ηγεσία, όταν έκρινε ότι αυτό απαιτεί το συμφέρον του πολιτικού του χώρου ! Και εισπράττει την επιστροφή της παράταξης του σε παρωχημένες πολιτικές παλιότερων εποχών, αφήνοντας τον κ. Μητσοτάκη και την Ν.Δ να καρπωθούν αποκλειστικά την αναμενόμενη εκλογική συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ !
Πόση υπομονή διαθέτει για να αντέχει ακόμη ;