Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2010 δεν ήταν λαϊκίστικο κόμμα. Είχε για παράδειγμα αντιδημοφιλείς θέσεις για το Μακεδονικό, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για την εκτροπή του Αχελώου, για τα ανθρώπινα δικαιώματα που δεν έβρισκαν εύκολα την λαϊκή αποδοχή. Η οικονομική κρίση με την αμφισβήτηση του παλαιού κομματικού συστήματος και τα συμφραζόμενα από την «πλατεία των αγανακτισμένων» τροποποίησαν τα δεδομένα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η «οργή του λαού» μετέτρεψε την αντικαπιταλιστική λογική στην αντιμνημονιακή φλυαρία. Η κριτική στα κόμματα εξουσίας σε αρνητισμό προς τον κοινοβουλευτισμό. Η αντίληψη για τα κινήματα σε μία ορισμένη υποταγή στην νοοτροπία του όχλου. Η σύγκρουση με την πολιτική του Βερολίνου σε έναν νέου τύπου εθνικιστικό λόγο. Μεταβολές που σχηματικά αποτυπώθηκαν στην έννοια του αριστερού λαϊκισμού. Αυτές τις μεταβολές τις «αγόρασε» ο ΣΥΡΙΖΑ, τις εκπροσώπησε και κέρδισε τις εκλογές του 2015. Στην συνέχεια τις βρήκε μπροστά του…και έγιναν όλα μετά κυνικές αποφάσεις.
Ισχυρίζομαι πως κάπως έτσι θα κινηθούν τα πράγματα στην άλλη πλευρά του εκκρεμούς. Παρά τις προθέσεις του Μητσοτάκη, και πιθανά πάνω από αυτές, ήρθε η ώρα του δεξιού λαϊκισμού. Τα συλλαλητήρια για τις λογικές αντιρρήσεις στην υπόθεση του Μακεδονικού έγιναν ο διάδρομος σε μια έξαρση του κλασσικού εθνικισμού. Τα υπαρκτά ζητήματα δημόσιας ασφάλειας θα ανοίξουν τον δρόμο στην λατρεία της καταστολής. Οι ενστάσεις στην ατζέντα των δικαιωμάτων διευκολύνουν την επανεμφάνιση του στερεοτύπου «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Και η σύγχρονη κριτική στον κρατισμό λίγο θέλει ακόμα να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας εύκολης αμφισβήτησης κάθε έννοιας του δημοσίου χώρου. Τα νέα αυτά δεδομένα -είτε είναι είτε δεν είναι- στο πρόγραμμα της ΝΔ αποτυπώνονται στο κοινωνικό υπέδαφος του δεξιού λαϊκισμού. Οποίος δεν τα βλέπει θέλει επειγόντως γυαλιά οράσεως. Αυτό το αντίστροφο ρεύμα λαϊκισμού το οποίο έρχεται με αέρα από τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις θα δυναμώσει και στην Ελλάδα. Μέσα ή έξω από την ΝΔ. Το πώς θα το μεταχειριστεί ο Μητσοτάκης σύντομα θα γίνει πιο καθαρό. Και ποιες θα είναι οι συνέπειες για το κόμμα της συντηρητικής παράταξης και την χώρα θα το μάθουμε σύντομα.
Χορηγός σε αυτήν την κινητικότητα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κυνισμός, η αναβίωση των παλαιοκομματικών μεθόδων, η συμπερίληψη νεοφιλελεύθερων επιλογών (Υπερταμείο κλπ) στην οικονομία, η κανονικοποίηση της ακροδεξιάς των ΑΝΕΛ διαμόρφωσαν ένα τοπίο όπου η ΝΔ φαίνεται ως φυσιολογική εξέλιξη.
Το χειρότερο όμως είναι ότι χάθηκε η λογική. Η αναζήτηση των συναινέσεων για τα δύσκολα της χώρας. Η ρεαλιστική επιλογή μίας οικονομικής πολιτικής που να συνδυάζει την αγορά, την επιχειρηματικότητα με την κοινωνική προστασία. Χάθηκε η λογική ότι ανάμεσα στις συντηρητικές πολιτικές με το άρωμα του νεοφιλελευθερισμού και την παλαιά αριστερά που αντιμετωπίζει τους συμβιβασμούς ως υποχώρηση και λάθος υπάρχει το πεδίο της σοσιαλδημοκρατίας. Του πολιτικού αυτού ρεύματος δηλαδή που αντιμετωπίζει θετικά τους αναγκαίους κοινωνικούς συμβιβασμούς μέσα σε έναν ορίζοντα μεταρρυθμίσεων στον καπιταλισμό. Που αναζητά τις συναινέσεις και απορρίπτει τους διχασμούς ώστε να προωθηθεί το κοινό εθνικό συμφέρον. Το υπέρ-πλεόνασμα, ας πούμε, ως κρατική δέσμευση από τους δανειστές απαιτεί εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης για να έχει κάποιο αποτέλεσμα
Αυτή η απλή λογική είναι απέναντι στον λαϊκισμό με όποια μορφή και αν εμφανίζεται. Είναι απαραίτητη γιατί η σοβαρότητα των προβλημάτων απαιτεί συνεργασίες. Η λογική είναι απέναντι στον λαϊκισμό. Γιατί είναι κοντά στον ρεαλισμό και στις λύσεις. Δεν υπόσχεται πολλά …για να κάνει πολύ λίγα.