Πώς θυμήθηκα αρχές του 2013 την παλιά υπόθεση του 2004;
Στο τέλος του 2012 βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους σε περιοχή της Χαλκιδικής. Ξαποσταίνοντας σ’ ένα καφενείο, άκουσα τους λίγους θαμώνες να μιλούν για την ανεργία της περιοχής και πως ίσως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν η αμφιλεγόμενη τροπολογία Πάχτα είχε υλοποιηθεί . Άλλοι μίλαγαν για 2000 θέσεις εργασίας κι άλλοι για 4000. Μπήκα διακριτικά στην κουβεντούλα τους, ρωτώντας για τον Χρ. Πάχτα. Μου μίλησαν όλοι ανεξαιρέτως με βαθύ σεβασμό για το πρόσωπό του και για τις άοκνες προσπάθειες που καταβάλλει ως Δήμαρχος του Δήμου Αριστοτέλη – και όχι μόνον.
Γύρισα τη μνήμη μου μερικά χρόνια πίσω και θυμήθηκα τα όσα λέγονταν γι’ αυτόν ένθεν κακείθεν. Η ανθρωποφαγία, η υπόνοια επιλήψιμης ηθικής και οι βαρύγδουπες δηλώσεις του νέου αρχηγού, πρίγκηπος εκ πριγκήπων, θυμάστε αυτόν, που όταν το ποτάμι της χρεωκοπίας υπερπηδούσε και τα τελευταία προστατευτικά αναχώματα, νόμιζε πως ακόμα ψιχάλιζαν δανεικά… Και μετά δις και τρις και τετράκις αθώος ο Χρ. Πάχτας, αλλά ποιος νοιαζόταν γι’ αυτό… Ούτε καν ο αρχηγός -οι κηπουροί ήσαν προ των πυλών- κι ας είχε σπάσει κάθε ρεκόρ κοινοτικών απορροφήσεων ως Υπουργός ο Πάχτας και ειδικά συγκρινόμενος με τους επόμενους. Και αυτός, ως όφειλε, ιδιώτευσε με τον τρόπο του. Μην τον είδατε σε καμιά λίστα, μήπως σε κάποια εξωχώρια, μήπως… ; Θα μου πείτε, μπορεί μεθαύριο, αλλά όπως σαρκαστικά έλεγε ο μέγας Κέινς, «Μακροπρόθεσμα όλοι θα είμαστε πεθαμένοι».
Αντίθετα, στη λίστα Λαγκάρντ, εμμέσως ή αμέσως, με παρένθετα πρόσωπα ή όχι, φιγουράρουν μεγαλοσχήμονες, χρήσιμοι πολιτικά κι εθνικά -τότε, με την ΟΝΕ- αλλά με μηδενική ψυχοδυναμική ωριμότητα, αναντίστοιχη με το πολιτικό εκτόπισμα και το ρόλο που κάποτε φιλοδόξησαν να παίξουν. Όσον αλυσιτελής κι αν υπήρξε η εκσυγχρονιστική απόπειρα της περιόδου ως το 2004, οι όποιες επιτυχίες, εκτός φυσικά από τον Κ. Σημίτη, οφείλονταν και σε ολίγιστους συνεπαρμένους Πάχτες, που με τον τρόπο τους είναι πια ιδιώτες, ενώ κάποιοι άλλοι πολιτικά αμοραλιστές, δεν πίστεψαν, παρά τα επιφαινόμενα, σε τίποτε άλλο παρά στο πώς θα γίνουν επιβήτορες της πολιτικής και της λάθρα οικονομικής εξουσίας, μετερχόμενοι ως μέσον την ανάγκη μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμού.
Και κάτι τελευταίο για το βρώμικο 1989, που επανήλθε δια στόματος του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ, στο καθημερινό πολιτικό καλεντάρι.
Το 1989, πράγματι υπήρξε βρώμικο, κυρίως γιατί αφορούσε ένα τερατώδες σκάνδαλο της εποχής και όχι γιατί στοχοποιήθηκε ασύντακτα και με προκάτ στοιχεία ένας αρχηγός. Τώρα, που μάλλον χωρίς επάρκεια ποινικών στοιχείων τείνει να στοχοποιηθεί ο Ε. Βενιζέλος, είναι ιδιαίτερα αντιαισθητικό να ανασύρονται όζοντες σκελετοί του παρελθόντος προς υπεράσπισή του, που δεν νομίζω πως τους έχει κιόλας ανάγκη. Εκτός κι αν στο μεταξύ είχαμε καθαρίσει συνειδησιακά με το βρώμικο 1989 του Χ. Πάχτα κι όσων άλλων λοιδωρήθηκαν μέχρι μυελού των οστών, στη διαδικασία αποσύνθεσης της κοινωνίας.
Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.