Θα ήταν χρήσιμο νομίζω, να υπάρξουν ίσως εκτός των άλλων και κάποια όρια μεταξύ του χρήσιμου «αριστερού ριζοσπαστισμού» και της «καθαρής βλακείας»… Γιατί η ακροδεξιά εν τω μεταξύ κάνει πάρτυ…!
Λογικό είναι να μη θέλει κάποιος τα σκουπίδια έξω από την πόρτα του…
Είναι φυσικό ακόμη, να μην επιθυμεί να έχει ένα «στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων» κοντά στο χωριό του, στη γειτονιά του, στη πόλη του, όπως συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες με τις αντιδράσεις για το θέμα των μεταναστών και με δεδομένο δυστυχώς ότι έχει κυριαρχήσει η αντίληψη, πως έχουμε να κάνουμε με «κοινωνικά απόβλητα» και «ανθρώπινα σκουπίδια»!
Και κατανοητές και εξηγήσιμες, μέχρις ενός βαθμού και εντός κάποιων ορίων, οι αντιδράσεις των λεγόμενων «τοπικών κοινωνιών». Εκείνο που είναι λιγότερο κατανοητό, σε μένα τουλάχιστον, είναι το γεγονός ότι οι υπόλοιπες τοπικές κοινωνίες της χώρας, που αποτελούν κάθε φορά και για κάθε σοβαρό θέμα, όχι τοπικής αλλά εθνικής διάστασης, την συντριπτική συνήθως πλειοψηφία των ωφελημένων από την υλοποίηση κάποιων σχεδίων και κάποιων κρατικών δράσεων, δεν αντιδρά θετικά για να το επιβάλει!
Και μόλις, μετά από χρόνια, αδράνειας συνήθως και υπέρβασης ατελείωτων γραφειοκρατικών θεμάτων και καθυστερήσεων, κάτι πάει να γίνει και κάποια οξυμμένα προβλήματα απολύτου προτεραιότητας για το δημόσιο συμφέρον πάνε να αρχίσουν να διευθετούνται, τότε δημιουργείται ως δια μαγείας και με την διαμεσολάβηση βεβαίως κομμάτων φορέων και ΜΜΕ, μια τέτοια αφόρητη κατάσταση και μαζική υστερία, που στο τέλος κάθε προσπάθεια( όχι πάντα σωστή ή επαρκώς μελετημένη) να εγκαταλείπετε αδόξως, να καταλήγει στο κάλαθο των αχρήστων ή να ακυρώνεται και να εκφυλίζεται στην πορεία της εφαρμογής της…
Είναι κατανοητό επίσης να μην επιθυμούν διάφορες προνομιούχες συντεχνίες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, να χάσουν τα προνόμια τους και αναμενόμενες ακόμη και οι ακραίες αντιδράσεις, που αγγίζουν μερικές φορές τα όρια της εθνικής υπονόμευσης!
Δυσκολεύομαι όμως να κατανοήσω το λόγο που όλοι οι υπόλοιποι, που σε μεγάλο βαθμό θα είναι κερδισμένοι από την κατάργηση αυτών των σκανδαλωδών προνομίων, όχι μόνο αδυνατούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους αλλά και σε ένα μεγάλο βαθμό τους συμπαραστέκονται στο να συνεχίζουν να λειτουργούν εις βάρος τους και να μας οδηγούν όλους μαζί στην πλήρη καταστροφή!
Είναι εξηγήσιμο ακόμη, εξ’ ορισμού θα έλεγα, το γιατί η Δεξιά, η ακροΔεξιά, η Δεξιά του Κυρίου, η συντήρηση, «η οικονομική ολιγαρχία», το «κεφάλαιο», μπορεί να μη θέλουν να αλλάζουν τα πράγματα ή να μη θέλουν παρά μόνο κάποιες επί μέρους διευθετήσεις εντός του «συστήματος».
Αλλά η κοινωνική και πολιτική Αριστερά(!)… γιατί να μη θέλει και να μη επιδιώκει αλλαγές μεταρρυθμίσεις ρήξεις και ανατροπές!…Γιατί να γίνεται υπερασπιστής και υποκινητής πολλές φορές κάθε συντεχνιακής αντίδρασης, κάθε αιτήματος(σωστού ή λάθους) της κάθε «τοπικής κοινωνίας»! Και κάθε αναχρονιστικής ιδεοληψίας, κάθε ξεπερασμένης και σκανδαλώδους διευθέτησης του αστικού πολιτικού συστήματος με οργανωμένες ομάδες συμφερόντων!…
Αντί να επιδιώκει τις αλλαγές, να συγκρούετε με τις συντεχνίες, να προτείνει, να οργανώνει, να υποστηρίζει και να πραγματοποιεί όπου μπορεί μεταρρυθμίσεις και ανατροπές και να πρωτοστατεί στη διαμόρφωση μιας νέας πλειοψηφικής, προοδευτικής κοινωνικής αντίληψης και κουλτούρας.
Εντάξει όμως… δεν είναι δυνατό να έχουμε πάθει όλοι ψυχωσικό επεισόδιο,… ούτε όλη η κοινωνία να διακατέχεται από «αυτοκτονικό ιδεασμό», αν και μερικές φορές δεν είμαι απολύτως σίγουρος…
Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει. Και σκέφτομαι πως αυτό μπορεί να είναι, ίσως ένας παρατεταμένος για πολλά χρόνια εγκλωβισμός σε μια αντίληψη, μια «ιδεολογία» ή καλύτερα μια ιδεοληψία, ότι όλα πάνε καλά και θα συνεχίζουν να πηγαίνουν καλά, όταν και εφόσον δεν αλλάζει τίποτα! Όταν δεν κάνουμε τίποτα και ακόμη ότι τίποτα δεν γίνεται, ακόμη και αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε. Και ότι όλα όσα προκαλούν αλλαγές και όσοι επιδιώκουν αλλαγές είναι εκ προοιμίου ύποπτα και ύποπτοι…
Ακόμη και τώρα που είμαστε χωμένοι μέχρι το λαιμό στα … φαίνεται σα να προτιμούμε την ακινησία(!)…, με την ελπίδα ίσως ότι θα εμφανισθεί κάποιος απομηχανής θεός να μας σώσει ή ότι θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και όλα αυτά θα έχει αποδειχθεί ότι υπήρξαν ένα κακό όνειρο!
Τι να φταίει άραγε γι’αυτό;
«Φταίει τ? ζαβ? τ? ριζικό μας! -Φταίει ? θε?ς πο? μ?ς μισε?! -Φταίει τ? κεφάλι τ? κακό μας! – Φταίει πρώτ? ?π? ?λα τ? κρασί !» (Κ. Βάρναλης).
Μπααα , γιατί εμείς φτιάχνουμε, δυστυχώς και το ριζικό μας και τους θεούς μας
και το κρασί…!
Εμείς όμως «φτιάχνουμε» και αυτούς που μας διοικούν αυτούς που μας «κουμαντάρουν».
Εμείς επιλέγουμε να ακούμε αυτά που μας βολεύουν, αυτούς που μας «χαϊδεύουν τ’αυτιά» και εξάπτουν τα πάθη μας και τη φαντασία μας.
Και έχουμε τελικά τους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα που μας αξίζουν, που υπηρετούν(;) τις «ανάγκες» μας τα «θέλω» μας και τα πιστεύω μας.
Και μετά έρχεται η ώρα που όλοι αυτοί χειραφετούνται και το πρώτιστο που επιδιώκουν ως συνεπείς μηχανισμοί εξουσίας είναι η αναπαραγωγή τους και η πολιτική τους επιβίωση. Και έτσι δημιουργούν μύθους, ιδεοληψίες, κλισέ, άβατα, κόκκινες γραμμές, που είμεθα δυστυχώς πάντα πρόθυμοι να υιοθετήσουμε, να αναπαράγουμε, να επιτρέπουμε να μεταβάλλονται σε εθνικό μας αφήγημα, σε συλλογική ψευδαίσθηση.
Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτε πιο «αντιδραστικό» από την ακινησία , που ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, οδηγεί απ’ ευθείας και με συνοπτικές διαδικασίες, στην οπισθοδρόμηση και στην πλήρη καταστροφή.
Όχι ότι ο κυρίαρχος σήμερα «νεοφιλελεύθερος ρεαλισμός», που σε Ευρώπη και Ελλάδα κινεί τα πράγματα (στην περίπτωσή μας βέβαια η μετακίνηση είναι ούτως ή άλλως εξαιρετικά αργή), οδηγεί σε κάποια λύση. Το αντίθετο, οδηγεί από άλλο ίσως δρόμο στο ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα.
Όμως η απάντηση σίγουρα δεν μπορεί να είναι η ακινησία, οι χαμένες εκ προοιμίου μάχες οπισθοφυλακών. Που η άκρα και η «λαϊκίστικη» Δεξιά και δυστυχώς και ένα μεγάλο μέρος της «παραδοσιακής» Αριστεράς, μάχονται με κάθε τρόπο να επιτύχουν.