Σύμφωνα με τα αριστερά ευαγγέλια σε κάθε ιστορική περίοδο υπάρχει μια κυρίαρχη αντίθεση που προβάλλει ενώ, βέβαια, η βασική αντίθεση του καπιταλισμού (κεφάλαιο-εργασία) παραμένει ως υπόβαθρο. Σε μετάφραση από γαλλο-κουλτουρέ θα την αποκαλούσαμε “το διακύβευμα” ή πιο πεζά, θα λέγαμε “τι παίζεται”.
Ε λοιπόν αυτό που παίζεται σήμερα στη χώρα μας είναι η διαπάλη ευρωπαϊσμού και τριτοκοσμισμού. Και παίζεται με τις κυριότερες πολιτικές δυνάμεις να μην έχουν ξεκάθαρη θέση. Γιατί ο Σύριζα είναι ασαφές που τοποθετείται. Απηλλάγη βέβαια πρόπερσι από τους κατ’ εξοχήν δραχμολάγνους του (όπως βέβαια φανερώθηκαν αργότερα). Αλλά ο Σύριζα είναι, απ’ ότι φαίνεται, έρμαιο του ολίγιστου για πρωθυπουργός και μέγιστου για πλασιέ απατών, αυταπατών και φρούδων ελπίδων. Ο οποίος δεν φαίνεται να ‘χει ξεκαθαρίσει πως τοποθετείται και γι’ αυτό επιλέγει να απαντάει στην αντίθεση αριστερά – δεξιά, θεωρώντας ότι εκφράζει την αριστερά και το κύριο μέλημά του είναι η “αριστερά” του (δηλαδή ο ίδιος και η ομάδα του) να μείνουν στην εξουσία. Έτσι αφού συναινούσε στους ακροβατικούς ακκισμούς του δήθεν διαπραγματευόμενου νάρκισσου πρόπερσι, μέχρι που (ευτυχώς) δείλιασε, ακολουθεί παρεμφερή τακτική -άντε χωρίς τους ακκισμούς. Τους συμπληρωματικούς ΑΝΕΛ δύσκολα θα τους κατέτασσε κανείς στους ευρωπαίους.
Η Ν.Δ. έχει ηγεσία με σαφή φιλοευρωπαϊκή τοποθέτηση αλλά με αμφιβόλου προσανατολισμού πολιτικό προσωπικό, μέρος του οποίου κινείται μεταξύ τάματος, ελληνοχριστιανισμού και κρατισμού. Η λεγόμενη “λαϊκή” (δηλαδή, λαϊκίστικη) δεξιά αποτελεί σημαντικό τμήμα της, σε ετοιμότητα για υποχώρηση στην πτωχή (σίγουρα) αλλά τιμία (αβέβαιο) Ελλάδα.
Η ελάσσων αντιπολίτευση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης καταφέρνει συνεχώς να δημιουργεί αμφιβολίες για την τοποθέτησή της σε σχέση με την κυρίαρχη αντίθεση συχνά προβάλλοντας δευτερεύουσες αντιθέσεις (σημαντικές αλλά όχι κρίσιμες για σήμερα). Παραλλήλως καλλιεργεί και την αντίθεση στον Κ. Μητσοτάκη επί τη βάσει της αποστασίας του πατρός πριν μισό αιώνα. Παρενθετικά θα ‘λεγε κανείς ότι, με τέτοια λογική, θα ‘πρεπε παλιότερα να μην ανέχονταν στο ΠΑΣΟΚ ως βασικό στέλεχος τον εγγονό του δικτάτορα Παγκάλου. Είναι ερωτηματικό οι προσφιλείς μου Κινήσεις και άλλα σημαντικά στελέχη πόσο θα ακροβατούν ανάμεσα στην -επιθυμητή- ενότητα του χώρου και στην ασάφεια της τοποθέτησης του ΠΑΣΟΚ.
Το Ποτάμι και άλλες αξιόλογες προσπάθειες, άγνωστης δημοτικότητας, είναι ξεκάθαρα τοποθετημένες στην φιλοευρωπαϊκή πλευρά της κυρίαρχης αντίθεσης, μα προφανώς δεν αρκούν.
Το ΚΚΕ κινείται σε περασμένες εποχές και απαντά σε παρωχημένα διλήμματα, προφανώς πάντως τελικώς συμπλέει με τον τριτοκοσμισμό ελλείψει δευτέρου κόσμου.
Οι φιλοναζιστές της ΧΑ έχουν τόση σχέση με τη σημερινή Ευρώπη όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Στη Βουλή υπάρχει ακόμα η άνευ σημασίας και προσανατολισμού Ένωση Κεντρώων ενώ εκτός Βουλής κινούνται διάφορες ομάδες ακροαριστεράς, φανταστικού τριτοκοσμισμού και φιλομπαχαλάκηδων.
Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο πιστεύω ότι καθήκον των φιλοευρωπαϊκών προοδευτικών δυνάμεων είναι να αναγνωρίσουν την πρωτεύουσα ανάγκη της ήττας του τρικοκοσμισμού. Ιδανικά μια ισχυρή φιλοευρωπαϊκή προοδευτική παράταξη θα μπορούσε συμμετέχοντας σε κυβέρνηση με τη Ν.Δ. να αποτελέσει σοβαρό αντίβαρο στις κρατικιστικές, εθνολαϊκές και θρησκόληπτες δυνάμεις που υπάρχουν μέσα της, μέχρι να λυθεί υπέρ του ευρωπαϊσμού η κυρίαρχη αντίθεση και να αποκτήσει πρωτεύοντα χαρακτήρα η αντίθεση προόδου/συντήρησης. Όχι όμως εν ονόματι της δεύτερης να διακυβευθεί η κατάληξη της σήμερα κυρίαρχης.
Και αν τολμηθεί από τους κυβερνώντες τζογαδόρους η διακινδύνευση του νομίσματος (και δι’ αυτού η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη) ας αναλογιστούμε ότι, όπως κάποτε διαδηλώναμε για την δημοκρατία και ενάντια στα φεουδαρχικά κατάλοιπα του Παλατιού έτσι και σήμερα πρέπει να εκφράσουμε δυναμικά ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας καθοδηγείται από τον πατριωτισμό της σήμερον.