Μπορεί να χρειάστηκαν έξι ολόκληροι μήνες, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά μετά τον Β/ παγκόσμιο πόλεμο, για τον σχηματισμό κυβέρνησης, μπορεί να είδε τα ποσοστά της να μειώνονται σημαντικά, μπορεί να χρειάστηκε να θυσιάσει θέσεις και στελέχη του κόμματός της, η Άνγκελα Μέρκελ κατάφερε ωστόσο να εκλεγεί για τέταρτη συνεχή φορά καγκελάριος της Γερμανίας. Το σπουδαιότερα είναι ότι, παρ’ όλα αυτά τα εμπόδια, δεν έκανε πίσω από τις θέσεις της για την Ενωμένη Ευρώπη και τον ρόλο της στον κόσμο, ιδιαίτερα μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ούτε κι από τις βασικές της απόψεις για το μεταναστευτικό παρ’ όλη την πίεση του ξενοφοβικού AfD που είδε τα ποσοστά του να εκτοξεύονται.
Δεν μπορεί επίσης παρά να σημειώσει κανείς ότι προτίμησε να διακινδυνεύσει την τέταρτη θητεία της διαλύοντας τις διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης Τζακάρτα και να επιμείνει στον μεγάλο συνασπισμό, που τόσο επιπόλαια και πολιτικάντικα έσπευσε να αποκηρύξει και να του φορτώσει την κατρακύλα της σοσιαλδημοκρατίας ο Μάρτιν Σούλτς.
Πολλοί έσπευσαν να προφητεύσουν το τέλος των μεγάλων πολιτικών στην Ευρώπη και η αλήθεια είναι ότι τους δόθηκαν αρκετές αφορμές για να επαληθεύσουν την προφητεία τους. Η Μέρκελ, ωστόσο, ως συντηρητική πολιτικός – όπως άλλωστε και ο σταθερά μεταρρυθμιστής Μακρόν – κρατάνε ακόμα ζωντανή την ελπίδα για μια ειρηνική, δημοκρατική και αναπτυξιακή πορεία προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.