Όλες σχεδόν οι εισηγήσεις που ακούσαμε -ή και γράψαμε- διαχρονικά και διακομματικά στην αριστερά, ξεκινούσαν με τη φράση: «Η συνεδρίασή μας γίνεται σε μια κρίσιμη και πολύπλοκη για τον τόπο στιγμή». Δεν γνωρίζω αν θα ακουστεί και από τα χείλη του Φώτη Κουβέλη, το Σαββατοκύριακο, στη συνεδρίαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, αν πάντως ακουστεί, δεν θα έχει -αυτή τη φορά- κανένα ίχνος υπερβολής!
Μια ομάδα αριστερών ανθρώπων, διαφορετικών κομματικών προελεύσεων -οι περισσότεροι αποχωρήσαντες κατά διαστήματα από τον Συνασπισμό, στο βαθμό που συνειδητοποιούσαν την οριστική εγκατάλειψη των αρχών και των οραμάτων της ανανεωτικής αριστεράς- αποφάσισαν πριν από μερικά χρόνια να διεκδικήσουν, ως αριστερά, το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί ΚΑΙ στη διακυβέρνηση της χώρας μας. Η «αριστερά της ευθύνης», όπως συνηθίσαμε να λέμε. Τα πράγματα, φυσικά, κάθε άλλο παρά εύκολα αποδείχτηκαν. Η αριστερά της ευθύνης κλήθηκε να αναλάβει, σε μικρό χρονικό διάστημα, ευθύνες δυσανάλογα μεγαλύτερες απ’ αυτές που αναλογούν στην αριστερά για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας και πάντως πολύ μεγαλύτερες από το – εκλογικό – μπόι της! Να ψηφίσει μια αριστερά άδικα και σκληρά μέτρα λιτότητας, εναντίον της οποίας έχει μάθει από το DNA της να παλεύει, δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Τη στιγμή μάλιστα που βρίσκεται κάτω από τη δικαιολογημένη πίεση των ανθρώπων που βλέπουν, εισοδηματικά, να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και να φορτώνονται μόνον αυτοί τα βάρη της κρίσης. Κι αν η συζήτηση γινόταν αποκλειστικά και μόνο για την ψήφιση αυτού του «πακέτου», δεν χρειαζόταν κιόλας να διανοηθεί να το κάνει!
Η συζήτηση, όμως, δεν αφορά μόνο -και κυρίως- το «πακέτο». Και θα ήταν μεγάλο λάθος να περιοριστεί σ’ αυτό. Γιατί αφορά την όποια ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον του τόπου. Αφορά τη δυνατότητα να πάρει η χώρα μια ακόμη -δανεική κι αυτή- οικονομική ανάσα, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει όλες εκείνες τις υπεραναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που δεν προχώρησαν τις προηγούμενες φορές, με αποτέλεσμα πολλές από τις θυσίες που έγιναν να πάνε χαμένες. Αυτός θα είναι ο καθοριστικός ρόλος της αριστεράς στις εξελίξεις. Γιατί, αν πρόκειται να αντισταθεί στις μεταρρυθμίσεις και να συνταχθεί -για μια ακόμα φορά- με τις συντηρητικές – συντεχνιακές δυνάμεις, τότε ας καταψηφίσει και το «πακέτο».
Η συζήτηση όμως αφορά και τις πολιτικές δυνάμεις που θα φέρουν σε πέρας το δύσκολο έργο της ανασύνταξης και της ανάκαμψης. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει μέσα στη μπόχα των σκανδάλων και τον αυτοεξευτελισμό του! Στ’ αριστερά, το ΠΑΣΟΚ αυτοεξαφανίζεται ουσιαστικά, ενώ το ΚΚΕ περνάει φυσιολογικά στις σελίδες της ιστορίας του… Στα δεξιά, η ΝΔ διατηρεί –λόγω κυβερνησιμότητας- κάποιες δυνάμεις που απέχουν πόρω των παραδοσιακών της, ενώ στα ακροδεξιά της, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και οι φασιστικές συμμορίες σαρώνουν! Νέες δυνάμεις -όχι δυστυχώς αυτές που έχει ανάγκη η χώρα για να πάει μπροστά- παίρνουν κεφάλι, οδηγώντας την Ελλάδα στη διεθνή απομόνωση, το φανατισμό και την ακραία πόλωση. Κι εδώ ακριβώς αναδεικνύεται ο κρίσιμος ρόλος που μπορεί να παίξει η «μικρή» ΔΗΜΑΡ για τις προοδευτικές δυνάμεις και -κυρίως- για το μέλλον του τόπου. Πρόκειται για την ανασυγκρότηση ολόκληρου του χώρου που συνηθίζουμε να εκφράζουμε με τον πολιτικογεωγραφικό όρο «κεντροαριστερά» και που ιδεολογικά αποτελεί τον προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Αυτή είναι και η ουσία των συζητήσεων – και των αποφάσεων – της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ.
.
ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ, ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΠΟΛΩΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ ΠΟΥ ΚΑΘΥΣΤΕΡΟΥΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ;
.
Στην κρίσιμη συζήτηση που θα γίνει, δεν θα αναμετρηθούν «δεξιοί» με «αριστερούς», «προοδευτικοί» με «συντηρητικούς», «εκσυγχρονιστές» με «λαϊκιστές». Θα ακουστούν ψύχραιμες απόψεις και φωνές, το ίδιο ανήσυχες όλες για το μέλλον της αριστεράς, για το αύριο της χώρας μας. Και είναι ίσως η πρώτη φορά που ένα τόσο μικρό κόμμα καλείται να πάρει τόσο μεγάλες αποφάσεις!