Το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι τμήμα του ευρύτερου πολιτικού και εθνικού προβλήματος που είναι το πρόβλημα της παραγωγικής συγκρότησης της χώρας. Με 2,7 εκ συνταξιούχους, 1,3 εκ ανέργους, 700 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και 1,8 εκ εργαζόμενους στον παραγωγικό αγροτικό και ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, είναι αναπόφευκτη η διαιώνιση και η αναπαραγωγή του προβλήματος, όσες περικοπές συνταξιοδοτικών παροχών κάνει και σε όσες αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών προβεί η κυβέρνηση σήμερα !
Ασφαλώς οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ δεν εστιάζονται στην δημιουργία του προβλήματος, που αφορούν κυρίως τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Και δεν περιορίζονται στην περίοδο της κρίσης, που μάλιστα με τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων και τις σχετικές παρενέργειες αυξήθηκε και επισπεύτηκε. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση όφειλε να οργανωθεί ακόμη κι αν δεν υπήρχε οικονομική κρίση. Όπως επιχείρησε πριν 15 χρόνια ο Τάσος Γιαννίτσης αλλά συνάντησε την αντίθεση ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, με σφοδρότερη της αριστεράς που αξίωνε ακόμη μεγαλύτερες παροχές !
Στην σημερινή πλειοψηφία καταλογίζεται ότι στο παρελθόν ως αντιπολίτευση ενίσχυσε την αποδόμηση του ασφαλιστικού συστήματος: Με πολιτικές σε αντίθετη κατεύθυνση που επένδυαν στην κατανάλωση, με πιέσεις για παραπάνω πλασματικά χρόνια, για περισσότερες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, για μεγαλύτερες ασφαλιστικές παροχές σε προνομιούχες πληθυσμιακές ομάδες, αδιαφορώντας για το μέλλον της νέας γενιάς…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έχασε πολύτιμο χρόνο, επιδείνωσε την οικονομία και περιόρισε τα διαθέσιμα εργαλεία για να αντιστρέψει την διαρκώς επιβαρυνόμενη εικόνα των ασφαλιστικών ταμείων που παρέλαβε, και σήμερα ετευλίζεται γιατί υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τα αντιμνημονιακά στερεότυπα με τα οποία κερδοσκόπησε και υιοθετεί την επιχειρηματολογία που πολέμησε :
«να αλλάξουμε το ασφαλιστικό ώστε να είναι δίκαιο για το μέλλον και να πάρει η επόμενη γενιά συντάξεις. Εκεί είναι η ουσία» λέει ο κ. Κατρούγκαλος και αναρωτιέται κανείς πότε ακριβώς το κατάλαβε…
«η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε συνταξιοδοτική δαπάνη με ποσοστό 17,5% του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή στην ΕΕ-28 το ποσοστό αυτό βρίσκεται περίπου στο 11,5%.
Είναι φανερό ότι αυτή η κατάσταση, αν αφεθεί ως έχει, θα οδηγήσει σε συνολική κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας»,
λέει η κυβέρνηση σήμερα αν και πριν λίγους μήνες διαβεβαίωνε ότι οι συντάξεις είναι εγγυημένες στο διηνεκές…
Σχεδόν ένα χρόνο μετά την ανάληψη κυβερνητικής εξουσίας και με πολιτικό Ποινικό Μητρώο που είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από λευκό, μπορούμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι για δύσκολες αποφάσεις. Η πρώτη μείωση στις συντάξεις από την παρούσα κυβέρνηση (αύξηση εισφορών το καλοκαίρι) ήταν αντιγραφή της άδικης πολιτικής των οριζόντιων περικοπών που στο παρελθόν κατήγγειλε…
Η κυβέρνηση δεν πιστεύει ότι το ασφαλιστικό πρόβλημα θα επιλυθεί με τις προτάσεις της. Απλά θεωρεί ότι θα καταφέρει την διαχείριση του για τα επόμενα χρόνια που θα της επιτρέψουν να ανανεώσει την παραμονή της στην εξουσία. Ασφαλώς γνωρίζει ότι μια βιώσιμη λύση δεν είναι δημοφιλής. Είναι κοινωνικά επώδυνη και αντιστρατεύεται την πρόσφατη ιστορία της με τις ανέξοδες δημοφιλείς συνταγές υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων. Γνωρίζει ότι η λύση αποσταθεροποιεί την πλειοψηφία που την στηρίζει. Αν πραγματικά ήθελε να αντιμετωπίσει τις αναπόφευκτες δυσκολίες, θα επεδίωκε μια συναινετική πολιτική με συγγενείς πολιτικές δυνάμεις, και θα την επισφράγιζε με άλλες επιλογές κυβερνητικού εταίρου.
Φαντάζει γελοίο ο ΣΥΡΙΖΑ για τις συντάξεις ως αντιπολίτευση, να ταυτίζεται με ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, σήμερα να κυβερνά με τους ΑΝΕΛ και να εκλιπαρεί ψήφο από την ευρωπαϊκή αντιπολίτευση !
Πόσο λογικό ακούγεται μια κυβέρνηση υποτίθεται της αριστεράς, να αποφεύγει τους εργαζόμενους και να διαπραγματεύεται αποκλειστικά με τους εργοδότες για τις ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών ! Και για να αποσπάσει τη συμφωνία τους, προφανώς δίδει εν κρυπτώ ανταλλάγματα…
Ξεκίνησε λοιπόν η ψευδής διαπραγμάτευση για το ασφαλιστικό. Από την μια πλευρά είναι η κυβέρνηση και από την άλλη είναι η ελληνική κοινωνία και αφορά την επικοινωνιακή διαχείριση του προβλήματος.
Η πραγματική διαπραγμάτευση όμως θα διεξαχθεί το τρίτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου, ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δανειστές.
Προβλέπεται σκληρή αν και η έκβαση είναι σε γενικές γραμμές προειλημμένη, τόσο από την τυχοδιωκτική διαπραγμάτευση που κατέληξε στο φιάσκο και στις δεσμεύσεις του 3ου Μνημονίου, όσο και από την υφιστάμενη υφεσιακή πολιτική. Σε κάθε περίπτωση οι τελικές ρυθμίσεις θα είναι δυσμενέστερες από τις κυβερνητικές προτάσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα. Άλλωστε όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προαναγγέλλει μάχη με τους δανειστές γνωρίζουμε ότι προσέρχεται περισσότερο για να πιστωθεί μια κακώς εννοούμενη αγωνιστικότητα και δεν προετοιμάζεται για το αποτέλεσμα της μάχης…
Θα αρκεστεί στην επανάληψη του παραμυθιού «Εμείς υπερασπιζόμαστε τις συντάξεις, αλλά δεν μας αφήνουν οι κακοί ξένοι» Ενδιαφέρεται μόνο για να μεταθέσει τις κυβερνητικές ευθύνες. Γιαυτο η ρητορική της χρήζει αντίπαλους τους Ευρωπαίους αντί να μάχεται τις νοοτροπίες που καλλιεργήθηκαν και μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.
Η κυβέρνηση επαναφέρει την λογική των κόκκινων γραμμών που ηττήθηκε στην διαπραγμάτευση που προηγήθηκε, παραβιάζοντας ξανά τις βασικές αρχές στρατηγικής των διαπραγματεύσεων.
Έτσι θεωρεί «αδιαπραγμάτευτη την μείωση στις κύριες και ξεκινά με πρόταση να μην μειωθούν και οι επικουρικές αλλά δεν λέω με τον ίδιο πανηγυρικό τρόπο αυτό που είπα για τις κύριες, και για τις επικουρικές» ή πως «δεν έχει συμφωνηθεί για μετά το 2018, αλλά αυτό είναι από τα θέματα της διαπραγμάτευσης»(Κατρούγκαλος)
Ακόμη και η διατύπωση παραπέμπει σε προσχηματικές προτάσεις αφού στην ουσία αποδέχεται και προαναγγέλλει την μείωση των επικουρικών και την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δέσμευση για τη ρήτρα βιωσιμότητας στις επικουρικές, όπως βάφτισε η κυβέρνηση τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος που περιείχε το Email Χαρδούβελη …
Οι προτάσεις δεν έχουν εσωτερική ενότητα. Είναι εκπληκτικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό χωρίς καμιά αιτιολογία ο συνταξιούχος του 2016 να παίρνει μικρότερη σύνταξη από τον συνταξιούχο του 2015, ακόμη και αν έχει πληρώσει περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές, ενώ παράλληλα υπονομεύεται η αρχή της αναλογικότητας αφού υψηλότερη εισφορά δεν σημαίνει αντίστοιχα αυξημένη σύνταξη !
Επιχειρούν να αποκρύψουν τις περικοπές με τρυκ που παραπέμπουν σε τουλάχιστον αβέβαιες μελλοντικές επανορθώσεις (σταδιακή κατάργηση ΕΚΑΣ, προσωπική διαφορά). Άλλωστε έχουμε συνηθίσει πια στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ : ακόμη περιμένουμε τη διευθέτηση του χρέους που υποτίθεται ότι πέτυχε όταν ψήφισε το 3ο Μνημόνιο(στην πραγματικότητα αυτό έχει ήδη συμφωνηθεί από το 2012…)
Οι προηγούμενοι κυβερνώντες εμφανίζονται μετανοούντες για την πολιτική που οδήγησε σε αδιέξοδο το ασφαλιστικό σύστημα, και οι σημερινοί παραμένουν αμετανόητοι στην ίδια πολιτική. Υπόσχονται ότι με επιμέρους παρεμβάσεις θα καταστήσουν βιώσιμο το σύστημα… Αδυνατούν να αποδεχτούν ότι δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις χωρίς περικοπές για το Ασφαλιστικό. Έτσι προτιμούν μια πολιτική που επιβαρύνει την εργασία υποθάλπει την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία και την φοροδιαφυγή, αφαιρώντας τα κίνητρα και τις ελπίδες για την ανάπτυξη της οικονομίας που θα αναζωογονούσε το ασφαλιστικό σύστημα. Γεννιέται έτσι ένα νέο ασφαλιστικό σύστημα που αντικειμενικά ωθεί σε μελλοντικές ισοπεδωτικές μειώσεις των συντάξεων, εμπεριέχει δηλαδή τον καρπό του ενταφιασμού του.
Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση αν και επείγει, είναι λογικό να πραγματοποιηθεί μετά την συνταξιοδότηση της σημερινής κυβέρνησης…