Μετά το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» (Οφσάιντ e με τις off shore), που απηχούσε τη μεγάλη αναστάτωση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρχε άλλος δρόμος από την ακύρωση της διάταξης για την εμπλοκή πολιτικών προσώπων σε εξωχώριες εταιρείες.

Ομως, η κυβέρνηση δεν ζητά συγνώμη και δεν αναγωρίζει το λάθος της. Αντίθετα, υπερασπίζεται την επιλογή της και καταγγέλλει τους «συκοφάντες και διαστρεβλωτές της αλήθειας» προωθώντας την τροπολογία για την απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε εταιρεία με έδρα στο εξωτερικό, με το σκεπτικό ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της και ότι έτσι θα εκθέσει τους επικριτές της.

Η πολιτική επιστήμη δεν έχει ασχοληθεί ακόμη σοβαρά με διακυβέρνηση η οποία ασκείται ανάλογα με την ένταση των πρωτοσέλιδων. Πώς ορίζεται, άραγε, μια κατάσταση κατά την οποία αποφάσεις που λαμβάνονται στα μουλωχτά ανακαλούνται όταν προκληθεί αρνητική δημοσιότητα, δηλαδή όχι επειδή κρίνονται εσφαλμένες αλλά επειδή παράγουν κακό επικοινωνιακό αποτέλεσμα;