Όταν διαβάσει κανείς το βιβλίο του Φώτη Γεωργελέ «Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα» (μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), το πιθανότερο είναι ότι θα θέλει να τον γνωρίσει. Για να διαπιστώσει αν ο εκδότης της «Athens Voice» είναι και στη ζωή του τόσο μελαγχολικός όσο δείχνουν τα κείμενά του, αν πράγματι είναι από τη φύση του πάντα σε κάποια μειοψηφία και αν η συμπεριφορά του, οι επιλογές της ζωής του, συνάδουν με τις απόψεις που καταθέτει.
Το βιβλίο αυτό είναι μία βαθιά πολιτική πράξη, με την έννοια ότι αποτελεί μια ολοκληρωμένη και συγκροτημένη ανάλυση της ελληνικής πορείας προς την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική διάλυση. Δεν περιλαμβάνει κλισέ, δεν υιοθετεί στερεότυπα, δεν ακολουθεί τους κανόνες της mediaκής ορθότητας και ο αναγνώστης αιφνιδιάζεται διαπιστώνοντας πόσο πρωτότυπη είναι η σκέψη του συγγραφέα, δεν θυμίζει κανέναν και τίποτα, δεν εκφράζει κάποια “σχολή”, δεν εντάσσεται σε κάποιο κύκλο ή σύστημα, δεν μπορείς να την κατηγοριοποιήσεις.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον έχει να κάνει με την πρόταση του συγγραφέα η οποία ξεδιπλώνεται από κείμενο σε κείμενο και αρθρώνεται με έναν τρόπο που δεν παραπέμπει σε μανιφέστο ούτε σε πολιτική πλατφόρμα αλλά στην κατάθεση ενός πολιτικοποιημένου ανθρώπου που δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε με την κρίση αλλά επιβεβαιώθηκε με την κρίση, είδε τους φόβους του να επαληθεύονται με δραματικό τρόπο.
Τέτοια δικαίωση προφανώς δεν την ήθελε. Είναι ένα βάρος, μια ανυπόφορη κατάσταση για τον ίδιο που προφανώς θα προτιμούσε να είχε κάνει λάθος σε όλα, να μην έχει δει που μας πάει ο ξέφρενος χορός της υπερκατανάλωσης με δανεικά πάνω σε μια ανύπαρκτη παραγωγική βάση.
Στο ερώτημα αν ο συγγραφέας είναι αριστερός, κεντροαριστερός, φιλελεύθερος, ποια είναι η ιδεολογική του ταυτότητα τέλος πάντων, απάντηση δεν θα βρείτε με τα παραδοσιακά εργαλεία. Ο Γεωργελές είναι ακραία ορθολογιστής και σπαρακτικά πατριώτης, γι αυτό και ένας ακατέργαστος δεξιός θα τον θεωρούσε μειοδότη, παρερμηνεύοντας το γεγονός ότι είναι ανελέητος στην κριτική των εθνικών παθογενειών.
Η αλήθεια είναι ότι ο συγγραφέας είναι ακόμη πιο συναισθηματικός και αναχωρητικός απ’ όσο μπορεί να καταλάβει κανείς γυρίζοντας τις σελίδες του βιλίου και ότι με τον εαυτό του είναι πολύ πιο αυστηρός απ’ ό,τι με όσους αναζητούν εξωτερικό εχθρό για να φορτώσουν τα εθνικά λάθη και πάθη.
Για να γράψει ένα editorial, παιδεύεται πάρα πολύ. Διαβάζει ατελείωτες ώρες, μήπως και του λείπει κάποιο κομμάτι από τη μεγάλη εικόνα, ξενυχτάει και δεν είναι παρά πολύ σπάνια ευχαριστημένος. Κάποιος που δεν το ξέρει, θα βρει το κείμενό του απόλυτα φυσικό και αβίαστο. Είναι μία μόνο από τις πλάνες που δημιουργεί η δημόσια παρουσία του, οι άλλες έχουν να κάνουν με τη δική του «κρυμμένη αλήθεια», μια ευαισθησία εξωπραγματική για τον κόσμο των media.