Είναι σύνηθες στα πολιτικά πράγματα της χώρας να αξιολογούμε με διαφορετικό τρόπο ένα κόμμα όταν είναι αξιωματική αντιπολίτευση και να έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτό. Για παράδειγμα ο Γ. Παπανδρέου είχε υποστεί κριτική για το γεγονός ότι συμμετείχε σε κινητοποιήσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επίσκεψή του στο Πειραιά και τις εικόνες με τον ίδιο να κλαίει από τα δακρυγόνα στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.
Βεβαίως, το κόμμα του, όποτε ήταν στην αντιπολίτευση, επέδειξε τη χειρότερη πολιτική συμπεριφορά μέσα από την άκριτη υϊοθέτηση αιτημάτων και τη στείρα-ισοπεδωτική αντιπολίτευση.
Εσχάτως η συζήτηση έχει ανοίξει για τη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα του Αλέξη Τσίπρα. Πολλοί, καλοπροαίρετοι, ισχυρίζονται ότι το συμμαχικό σχήμα ακόμα δεν κάνει ακρότητες και τηρεί στάση αναμονής, καθώς δεν προχωρά σε καταλήψεις κτιρίων και υπουργείων, δεν κατεβάζει ακόμα τον κόσμο στους δρόμους, ούτε χρησιμοποιεί ακραίες και προσβλητικές εκφράσεις, τύπου Πινοσέτ και χούντα, όπως έκανε κατά το παρελθόν.
Δυστυχώς για τη χώρα κάνει κάτι πολύ χειρότερο από όλα αυτά. Συνεχίζει να διαπαιδαγωγεί τους ψηφοφόρους(του) με το χειρότερο δυνατό τρόπο, καλλιεργώντας συνειδητά φρούδες ελπίδες σε μια κοινωνία που είναι στα όριά της.
Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής είναι η αναβίωση των συνθημάτων και των πρακτικών που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στο 48% και τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Τσίπρας δείχνει να αισθάνεται πιο οικεία με τα στελέχη που προέρχονται από τα βάθη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο κ. Μητρόπουλος, ο κ. Κουρουπλής, η κυρία Σακοράφα, αλλά και τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές που είδαν ότι πλέον δεν έχει «νόημα» η παρουσία τους στο ΠΑΣΟΚ και ελαφρά την καρδία έχουν μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όλες αυτές οι καρικατούρες περί 3ής του Σεπτέμβρη, περί «Ελλάδας που δεν κληρονομείται» και άλλα τινά, επιβεβαιώνουν την πλήρη μετάλλαξη του χώρου αυτού. Όσοι έχουν στοιχειώδη ιστορική μνήμη, θυμούνται την τεκμηριωμένη κριτική που έκανε με συγκεκριμένα επιχειρήματα η ανανεωτική αριστερά απέναντι στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80’.
Η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ακριβώς το ανάποδο. Εμπνέεται από τον «αστερισμό του λαϊκισμού» του τότε ΠΑΣΟΚ, μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου και, μάλιστα, όχι τις θετικές πλευρές του κοινωνικού έργου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
Ίσως γιατί τα αποκαϊδια που άφησε ο Ανδρέας μπορούν να αποτελέσουν τη μαγιά για τον πώς σκέφτεται ο Αλέξης να οικοδομήσει την Ελλάδα του αύριο.
Το μόνο που απομένει μέσα στη φούρια και το θαυμασμό για τον Παπανδρέου είναι να τον παραφράσουν και αντί για «βυθίσατε το Χόρα», να διακηρύξουν «βυθίζουμε τη χώρα». ..
* Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος είναι Εκπρόσωπος τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς
.
** Δημοσιεύτηκε στην εφ. «Ημερησία» στις 8/9/2012