Εχουμε μια κυβέρνηση τριών διαφορετικών κομμάτων, που προσπαθεί, με δύσκολους συμβιβασμούς, να εφαρμόσει ένα επώδυνο, αλλά αναγκαίο για τη χώρα πρόγραμμα και μια αντιπολίτευση τεσσάρων διαφορετικών κομμάτων που πιστεύει ότι το πρόγραμμα αυτό οδηγεί στην καταστροφή. Τα τρία κυβερνητικά κόμματα προσυπογράφουν την ανάγκη για δημοσιονομική προσαρμογή, για παραγωγή πλεονασμάτων, για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, για περιστολή του δημόσιου τομέα, για βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
Τα τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης προτείνουν τη μονομερή διαγραφή του χρέους, θεωρούν τις αποκρατικοποιήσεις ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, δεν θέλουν καμία απόλυση, υπόσχονται τα πάντα και θεωρούν ότι θα βρουν τους απαιτούμενους πόρους από την περιστολή της διαφθοράς των πλουσίων. Η μεγάλη όμως διαφορά μεταξύ κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων κομμάτων έγκειται στο ότι τα μεν πρώτα αποφάσισαν και αποπειρώνται να κάνουν κάτι μαζί, ενώ τα δεύτερα είναι φανερό ότι δεν μπορούν να συνεργαστούν, ακόμα και όταν συμφωνούν. Τούτο είναι φυσικό, αφού τα δύο εξ αυτών ανήκουν στην άκρα Δεξιά και τα άλλα δύο στην άκρα Αριστερά του κοινοβουλευτικού φάσματος, ενώ ακόμα και μέσα σε κάθε συγγενές ιδεολογικά ζεύγος κομμάτων υφίστανται αγεφύρωτες διαφορές, όπως το κεφαλαιώδες ζήτημα της Ευρώπης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ και το εξίσου ακανθώδες πρόβλημα του ολοκληρωτισμού μεταξύ Χρυσής Αυγής και Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Τα τρία κόμματα της κυβέρνησης έχουν διαφορές, αλλά συνομιλούν και δρουν από κοινού, ενώ τα τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τη σύμπτωση απόψεων σε πολλά κομβικά ζητήματα, αλληλοκαταγγέλλονται στα λόγια, ψηφίζουν όμως με τον ίδιο τρόπο στη Βουλή. Το φαινόμενο οφείλεται προφανώς στο ότι και οι αντιπολιτευόμενοι σχηματισμοί αλιεύουν ψήφους από την κοινωνική δυσαρέσκεια που προκαλεί η συγκυρία και ο επίπονος δρόμος για την υπέρβασή της. Ο μόνος τρόπος να σπάσει η παρά φύσιν αυτή άτυπη συμμαχία των άκρων είναι να δείξει η κυβέρνηση εμμονή και αποφασιστικότητα στην εφαρμογή του εξυγιαντικού προγράμματος, να παραγάγει σύντομα αποτελέσματα, ώστε η κοινωνία να προχωρήσει στην αναγκαιότητα των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων. Σε άλλη περίπτωση τα δεινά που θα επακολουθήσουν για τον τόπο θα είναι ανυπολόγιστα και ανομολόγητα. Εκτός και αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινηθεί προς λιγότερο λαϊκιστικές και πλέον υπεύθυνες θέσεις. Μακάρι.