Γιατί όλα «στο παρά πέντε», ακόμα χειρότερα «στο και πέντε»; Ωσάν όλοι και όλα να συνωμοτούν σε αυτή τη χώρα ώστε να προσφέρουν επιβεβαίωση ή άλλοθι σε όλους όσοι αντιμετωπίζουν τον Ευρω-νότο ως μια χαμένη Ατλαντίδα του πολιτισμού και της οικονομικής ανάπτυξης. Ως παράταιρο σώμα μιας ηπείρου όπου η έννοια της διακεκριμένης Ευρώπης ορίζεται με προς Βορράν περιχαρακωμένα σύνορα. Στην ασύνορη για τους εμπνευστές της Ενωμένη Ευρώπη.

Γιατί αυτή η κρώζουσα απάθεια στην εξυγίανση του Δημοσίου από serial killers της εντιμότητας, του μόχθου και της κοινωνικής καταξίωσης με ανταπόδοση προσφοράς στους «τρεφόμενους» από την κοινωνία δημοσίους υπαλλήλους; Με ποιο δικαίωμα, ποια κυβέρνηση συγχέει τη μεγαλοψυχία της Δημοκρατίας με των επιβράβευση του παρασιτισμού; Προς τι η προκλητική μεγαθυμία σε επίορκους, καταχραστές, κατά συρροήν κοπανατζήδες, παιδόφιλους, ακόμα και καταδικασμένους για ανθρωποκτονίες; Είναι «συμμόρφωση» προς την τρόικα η εκδίωξή τους από το Δημόσιο ή, απλώς, πράξη αυτοσεβασμού της Δημοκρατίας και προστασίας των ίδιων των δημοσίων υπαλλήλων από την συλλήβδην ενοχοποίησή τους;

Σε ποια άλλη χώρα το ειδικό τέλος στα ακίνητα αποτελεί θέμα που απαιτεί πρωθυπουργική ενασχόληση;

Γιατί θεσμοθέτησαν χωρίς να ενισχύσουν με ασπίδα ανεξαρτησίας τη Γενική Γραμματεία Εσόδων; Θέατρο πολέμου η πάταξη της φοροδιαφυγής ή θεατρική παράσταση; Τι να σου κάνει ο όποιος Θεοχάρης όταν στερείται εξοπλισμού; Ποιος εμποδίζει την προώθηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τη θωράκιση της ανεξάρτητης Αρχής;

Γιατί σε μια χώρα που η οικονομία της κάνει «κρα» για ρευστότητα και επαπειλείται με την προσθήκη του κρίσιμου «Χ», μόλις 1,5 δισ. ευρώ εισέρευσαν στην αγορά για την εξόφληση οφειλών σε ιδιώτες, όταν το υπουργείο Οικονομικών έχει εκταμιεύσει 3,5 δισ. ευρώ; Ποια γραφειοκρατία εμποδίζει την απορρόφησή τους; Γιατί δεν κατονομάζεται; Να πιστέψουμε -εφόσον δεν καταγγέλλεται με ονοματεπώνυμο- ότι τα κρατάμε «καβάντζα» για δύσκολες ημέρες;

Όταν τα αυτονόητα δεν συμβαίνουν, πώς θα εισακουστούν οι (δίκαιες) κραυγές όλων ημών για τη «φωτισμένη δεσποτεία» που ασκεί η ισχυρή Γερμανία σε αντικατάσταση της ένοπλης ηγεμονίας; Ποιους θα πείσουμε για το αδιέξοδο της πατερναλιστικής επιβολής μοντέλων «ανάπτυξης» σε λαούς με διαφορετικές κουλτούρες και με ανομοιογενείς οικονομίες; Προς τι οι (δίκαιες) ενστάσεις για νόμισμα δύο ταχυτήτων που υπονομεύει a priori τις απόπειρες ανταγωνιστικότητας, όταν την ώρα που ανακράξαμε «δόξα τω Θεώ» για την απομάκρυνση του Grexit, προσφύγαμε το επόμενο λεπτό στο «βοήθα Παναγιά», καθώς το επαναφέρουμε «έτσι, χωρίς σχέδιο» και γαλβανισμένο με «αριστεροδεξιά πατριωτική» χρυσόσκονη;

Τι είναι το ευρώ; «Περιστρεφόμενη πόρτα να μπαίνεις και να βγαίνεις» κατά την απορριπτική παρομοίωση του Μάριο Ντράγκι;

Στα μυαλά κάποιων, ναι. Αν κρίνουμε από το διαπιστωμένο βέρτιγκο της πολιτικής σκηνής.