Λίγες ώρες μας χωρίζουν από ένα ιστορικό, για τη χώρα μας αλλά και για τη βιωσιμότητα της Ε.Ε , δημοψήφισμα και πιστεύω αξίζει μία επιπλέον άποψη όπου στόχο έχει ,όσο κοινότυπο και να ακούγεται με τόσα που έχουμε ακούσει τη τελευταία εβδομάδα, να «ζυγίσει» το αποτέλεσμα του ναι και του όχι ή για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις του όχι ή του ναι.
Από τη στιγμή ανακοίνωσης του δημόψηφισματος και μέσα στα επόμενα 24ωρα ήταν πασιφανές ότι η χώρα μας ήταν ξανά αντιμέτωπη με μία νέα πρόκληση που δεν έχει αντιμετωπίσει ξανά. Αξίζει να σημειωθεί πως το δημοψήφισμα είναι ένας ξεκάθαρος τρόπος έκφρασης της βούλησης των πολιτών στα πλαίσια της δημοκρατίας και κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Παρόλα αυτά, έγινε στο σωστό timing και θα έχει τα αποτελέσματα που ευελπιστεί η κυβέρνηση ;
Ας αρχίσουμε με το ερώτημα του δημοψηφίσματος όπου κατά την άποψη μου θα το χαρακτήριζα ασαφές, όχι κατανοητό στον μέσο Έλληνα πολίτη και με μία τάση να εκμαιεύσει το επιθυμητό για τη κυβέρνηση αποτέλεσμα. Ποιός όμως σώφρων Έλληνας πολίτης ,είτε αριστερός είτε δεξιός, δεν θα έλεγε ενα ξεκάθαρο όχι στα απάνθρωπα και σκληρά μέτρα των περιβόητων θεσμών ή για να λέμε και την αλήθεια της γνωστής σε όλους μας Τρόικας. Όμως είναι αυτό του ερώτημα του δημοψηφίσματος ή ελλοχεύει πολύ πιο επικίνδυνους δρόμους όπου οδηγούν τη χώρα μας σε μία κατάρρευση του τραπεζικού της συστήματος καθώς και σε μία έξοδο από ένα ισχυρό νόμισμα.
Ένα κύριο χαρακτηριστικό των ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία 40 χρόνια ήταν η απουσία της στοιχειώδους πρόβλεψης του μέλλοντος. Πιο απλά, απουσία μακροοικονομικής πολιτικής που θα εξασφάλιζε τη βιωσιμότητα των μελλοντικών γενεών αλλά αντίθετα βραχυχρόνιες πολιτικές με μόνο στόχο την εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων και πελατειακών σχέσεων. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η Ελλάδα παρουσίαζε ανέκαθεν ελλείμματα.
Και δυστύχως η ιστορία επαναλαμβάνεται και η τωρινή κυβέρνηση ,με φρέσκια λαiκή εντολή , δεν ακολουθεί διαφορετικό δρόμο. Επέλεξε να διχάσει τον ελληνικό λαό αντί να διχάσει το εσωκομματικό στρατόπεδό με αποτέλεσμα ο κόσμος να διχάζεται και να αναλώνεται σε ατελείωτους και ανούσιους καυγάδες χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες ενός ναί ή ενός όχι.
Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα φαινόμενα όπως τα capital controls, τις ατελείωτες ουρές στα ΑΤΜ ,τη μη καταβολή συντάξεων καθώς και το όριο ανάληψης στις καταθέσεις με το φόβο του κουρέματος να βρίσκεται όλο και πιο κοντά εφόσον η συμφωνία είναι μακριά και η ρευστότητα μηδαμινή. Πιστεύουμε ,λοιπόν, ότι με ένα ‘όχι’ θα αλλάξει ή θα καλυτερεύσει αύτη η κατάσταση; Mόνο ένας αφελής θα πίστευε ότι το όχι μπόρει να αυξήσει τη διαπραγματευτική δύναμη της χώρας μας λάμβανοντας υπ’όψιν το γεγονός ότι τα ταμεία είναι σχεδόν άδεια, η ρευστότητα ανύπρακτη και η χώρα απροστάτευτη χώρις πρόγραμμα χρημαοδότησης και με μία κυβέρνηση με μία δόση αναξιοπιστίαςεφόσον διαβεβαίωνε ότι η πιθανότητα να έχουμε capital controls δεν υπάρχει και για ένα πεντάμηνο η πολυπόθετη συμφωνία που μας διαβεβαίωναν πως είναι κοντά δεν ήρθε ποτέ.
Ας σκεφτούμε και το ‘ναι’ όμως. Σίγουρα δεν είναι σωτήριο αλλά είναι σίγουρα αναγκαίο δεδομένου ότι θα αυξήσει ,κατά την αποψη μου, τη διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης και θα δείξει το δρόμο για μία συμφωνία σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Έπιπλέον, είναι ένα πρώτο πολύ μικρό βήμα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στη χώρα μας καθώς και την αποκατάσταση του τραπεζικού τομέα που η ευρωστία είναι πλέον ενάς αγνωστος χαρακτηρισμός για αυτό. Σε ένα πόλεμο, λοιπόν, όπως χαρακτήρισε ο κ.Καμμένος τη κατάσταση που ζούμε υπάρχουν παράπλευρες απώλειες και ελπίζω να έχει γίνει σωστή αντιστάθμιση κινδύνου από πλευράς της κυβέρνησης, ώστε κατά το δυνατόν να αποφευχθούν οι απώλειες αυτές.