16 Απριλίου, ανήμερα του Πάσχα και τα πράγματα στη γειτονική Τουρκία δεν φαίνεται να οδηγούν στην ηρεμία.
Και δεν αναφέρομαι στις όποιες έριδες, πλασματικά τελείως, ανεφύησαν, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, της Ολλανδίας, αλλα και με τη Γερμανία…
Ούτως ή άλλως, σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη ποτέ της δεν είχε σαφή πολιτική, για τις σχέσεις της, με την Τουρκία. Και έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία, όταν πλέον οι Αμερικανοί, έδειχναν ότι αποχωρούν, να παίξει τον ηγεμονικό ρόλο, που όφειλε, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και φυσικά σε σχέση με την Τουρκία.
Οι συνέπειες αυτής της αβλεψίας και παλινωδίας είναι πελώριες, όσο και να μην θέλουμε να τις αντιληφθούμε. Λόγω του ότι, τον Ερντογάν, Πρόεδρο, τον έβγαλε η κυρία Μέρκελ, που τον επισκέφτηκε, εάν θυμάστε, δύο φορές, την περίοδο, εκείνη, της κρίσιμης προεκλογικής εκστρατείας, στην Άγκυρα. Την πρώτη μάλιστα, δύο μέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας, του Διευθυντή της Cumhuriyet, έξω από το δικαστήριο.
Άρα, δεν μπορεί να τον αρνείται σήμερα και να τον ονομάζει δικτάτορα ο οποιοσδήποτε, έστω κατώτερος της Καγκελαρίου, υπάλληλος. Γιατί ο Παντοκράτωρ Σουλτάνος, είναι απλό δημιούργημα τους.
Το ίδιο βέβαια και ο Ολλανδός, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά, πως η Ολλανδία είναι η πλέον ευνοημένη, από την επέκταση της ισχύος της τελωνειακής ένωσης, από όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Και στο Συμβούλιο φυσικά, ψήφισε με χέρια και με πόδια τη διεύρυνση ισχύος της συμφωνίας αυτής.
Αυτά όμως είναι ιστορία.
Ο Ερντογάν , συντήρησε , δύο σχεδόν χρόνια, έναν αιματηρό και σκληρό εμφύλιο, για να καταφέρει να κερδίσει δέκα ψήφους, όλες κι όλες , επιπλέον, στο Κοινοβούλιο, ματώνοντας όλη τη χώρα. Κανένας δεν εβγαλε άχνα για όλα αυτά και σημερα τα θυμόμαστε, κατόπιν εορτής…ποιον πείθουν άραγε;;; Πάντως όχι τις δυνάμεις πολιτικές οικονομικές και κοινωνικές, που προσβλέπουν στην Ευρώπη, για τη σωτηρία της χώρας τους…
Και τώρα φαίνεται ο Σουλτάνος, να τα χάνει όλα και μάλιστα τάχιστα. Πολύ πιο γρήγορα, από ότι νόμιζε.
Ήδη, όλες οι μετρήσεις δείχνουν ένα τελείως αμφίρροπο αποτέλεσμα και αν λάβεις υπόψη, ότι πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, αρνείται να απαντήσει, από φόβο, για τις συνέπειες, αντιλαμβανόμαστε, στο περίπου πάντα, ποιό είναι το κλίμα.
Εάν ο Ερντογάν χάσει τις εκλογές, πράγμα διόλου απίθανο, τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα, για τον ίδιο προσωπικά, πρώτα απ’ όλα, λόγω του ότι, είναι αρκετές οι ανομίες, τις οποίες διέπραξε στη διάρκεια της προσπάθειας του αυτής, για απόλυτη ηγεμόνευση, στη χώρα του.
Κι επειδή θα ισχύει το προηγούμενο Σύνταγμα, ο Ερντογάν, για να αποφύγει τις συνέπειες, μόνο με πραξικόπημα, ή κάποιον πολύ δυνατό πολιτικό συμβιβασμό, θα μπορέσει να βρει σωτηρία.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι για την Τουρκία και την οικονομία της, που έχει αρχίσει να καταρρέει και δεν υπάρχει μία σοβαρή πολιτική εναλλακτική λύση, που θα μπορέσει να ξαναφέρει την χώρα, εκεί που πρέπει.
Και το λέμε αυτό διότι, η ευκαιρία αυτή χάθηκε, όταν πριν δυο χρόνια, ο διορατικός Νταβούτογλου, πρότεινε κυβέρνηση συνασπισμού των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο Ερντογάν αρνούμενος προχώρησε σε κανονικό πραξικόπημα, σε καιρό «δημοκρατίας» και δεν συγκάλεσε ούτε τη Βουλή, προκηρύσσοντας εκλογές αμέσως. Τις οποίες τις διεξήγαγε μοναχός του, ως Πρόεδρος,που υποτίθεται απαγορεύεται να αναμιγνύεται και πήρε το σημερινό 48,5%. Και τότε φυσικά ουδείς λόγος αντίρρησης ή κριτικής, ακούσθηκε από ευρωπαϊκά χείλη…
Προχθές, επισκέφτηκε την Τουρκία ο κος Ρεξ Τίλερσον, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο οποίος ήταν σαφέστατος, σε ότι αφορά τις συμμαχίες των ΗΠΑ στην περιοχή, που δεν αλλάζουν διόλου. Δηλαδή, δήλωσε πως η Συρία, είναι πρώτη προτεραιότητα, γι αυτούς, υπερασπιζόμενος την πολιτική του Ομπάμα, που συνεργάστηκε με τους Κούρδους της Συρίας, για να πολεμήσει το ISIS.
Ενώ, για τη σχέση με την Τουρκία, δεν είπε κουβέντα, ούτε καν απάντησε σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων… Ο δε Τσαβούσογλου, για να κερδίσει κάποιες εντυπώσεις, ίσως, από την κενή περιεχομένου επίσκεψη των Αμερικανών, δηλωσε, πως απαιτεί η Τουρκία την άμεση σύλληψη, του Φετουλάχ Γκιουλέν, ούτε καν την παράδοση του, στις Τούρκικες Αρχές, δεν υπαινίχθηκε.
Το χειρότερο δε όλων, δεν είπε κουβέντα για τον Αντιπρόεδρο της HALK BANK, Μεχμέτ Χακάν Ατίλα, o οποίος συνελήφθη στις ΗΠΑ και ανακρίνεται, διότι, χρόνια ολόκληρα, σε συνεργασία μάλιστα με τον κρατούμενο, εδώ και πολλά χρόνια στις ΗΠΑ, Πέρση επιχειρηματία, Ριζά Ζαράμπ, ξέπλενε τον Ιρανικό χρυσό, καταστρατηγώντας το εμπάργκο.
Θα θυμάστε την υπόθεση Εργκένεκον, τις συλλήψεις των Τούρκων Υπουργών και τα κουτιά παπουτσιών γεμάτα δολάρια. Και άλλες τέτοιες ιστορίες.
Για την Ελλάδα είναι δύσκολα τα πράγματα, όμως. Στην περίπτωση δε που δεν βγει το ΝΑΙ, γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.
Γιατί, η περίοδος της ακυβερνησίας, θα είναι περίοδος, προβλέπω, εντάσεων, που δεν βοηθούν, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες.
Στη περίπτωση δε που κερδίσει, και πραγματικά ξεκινήσει το ξήλωμα του παλιού πολιτικού συστήματος, σε βάθος, τότε θα έχουμε να πούμε πολλά. Γιατί η Ευρώπη μέχρι προχθές, στήριζε καθαρά τις σχέσεις της με το τούρκικο καθεστώς, εμπιστευόμενη το στρατό και τώρα πια ουδείς γνωρίζει τι θα εμπιστεύεται .
Πρέπει να μας μείνει όμως βαθιά χαραγμένο στο νου, ότι χωρίς πολύ στενές σχέσεις με τη γείτονα και κυρίως ενίσχυση των επενδύσεων από τη περιοχή της Τουρκίας, προς τα εδώ, μάλλον δύσκολα θα ξεπεράσουμε την κρίση.
Όλοι μιλάνε για ξένες επενδύσεις, από πού όμως παιδιά, όταν οι πάντες αρνούνται, να πλησιάσου;
Και η Τουρκία, είναι μια πηγή, που εξάγει συνάλλαγμα και επενδύσεις.