Η ιδέα για το κείμενο αυτό μου γεννήθηκε από την χειμμαρώδη πληροφόρηση των ημερών, η οποία αφορά στην δημιουργία φορέα, κόμματος ή κομμάτων στον ενδιάμεσο λεγόμενο χώρο . Επιπλέον όμως υπάρχει μία ασυνήθιστη παραμετρική σταθερά, που είναι η συνεχιζόμενη κρίση που έχοντας ξεκινήσει από την οικονομία έπληξε όλο το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Τούτων δοθέντων τα κόμματα – μα κυρίως όσα φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν – οφείλουν να κινούνται σε μία σύζευξη κοινός τόπος της οποίας είναι η επάνοδος στην κανονικότητα, κάποια στιγμή μεσοπρόθεσμα.
Η Ν.Δ. τηρουμένων των αριθμητικών αναλογιών παρέμεινε μεγάλο κόμμα και κατά συνέπεια μπορούν να συνυπάρχουν εντός της – κάπως αλλιώτικα βέβαια απότι πριν – ρεύματα ή τάσεις των οποίων η αναγκαστική όσμωση και ο συγκερασμός , διευκολύνει την παρούσα μεταρρυθμιστική – κατά δήλωσίν της – ηγεσία να χαράξει ένα πλαίσιο ρεαλισμού στην άσκηση της πολιτικής της.
Παλιότερα το ίδιο συνέβαινε και στο ΠΑΣΟΚ, κυρίως επί της 8ετούς ηγεσίας Σημίτη , που δεν ήταν ακριβώς η φυσική αναμενόμενη διαδοχή στο κόμμα.
Πιστεύω στην χρησιμότητα της ίδρυσης ενός απαρχής ομογενοποιημένου κοινωνικά και ιδεολογικά κόμματος, που θα κινείται στην άλλη – την πιο ριζοσπαστική – κοίτη του πολιτικού μεσαίου χώρου, στο Προοδευτικό Μεταρρυθμιστικό Κέντρο όπως συνηθίσαμε να το ονοματίζουμε. Επειδή εκ των πραγμάτων τα ποσοστά του χώρου αυτού , πιθανολογώ πως θα είναι τέτοια που θα επιτρέπουν τον χαρακτηρισμό του ως – αρχικά πάντοτε – μικρομεσαίου, η στιβαρότητα και η ύπαρξή του αφενός θα στηρίζονται στην ομοιότητα – περίπου – για το κυβερνητικό δέον γενέσθαι των απόψεων όλων όσοι θα συμμετάσχουν και αφετέρου σε μιάν υποστηρικτική οργανωτική δομή νεωτερικού τύπου, ας πούμε με στοιχεία της πρώιμης φάσης του ΠΟΤΑΜΙΟΥ …ενδεικτική πάντως είναι η αναφορά. Οι φορείς γίνονται εξόχως πολυτασικοί όταν διαπιστωμένα είναι μεγάλοι ή εμφανώς διευρύνονται.
Κατά συνέπεια παρατηρώντας την πληθωριστική διαθεσιμότητα υποψηφίων αρχηγών , αληθινή ή βάσιμα εικαζόμενη, για το σχήμα -που ας το πούμε μεταΔΗΣΥΜ -δημοσκοπικών ποσοστών του μεγαλύτερου συμμετέχοντος (του ΠΑΣΟΚ ) περί το 6% , δεν μπορούμε παρά να βάλουμε στο τραπέζι και την λυρικότητα «του αδειανού πουκάμισου».
Εκτιμώ πως υπάρχουν αγεφύρωτες πολιτικές διαφορές ανάμεσα στους υποψήφιους που αποτυπώνουν και τις αβεβαιότητες αυτού του χώρου σήμερα. Ο αναπόφευκτος επικοινωνιακός κανονιοβολισμός και οι συνακόλουθες αυτοεκπληρούμενες προφητείες μεσσιανικών χαρακτηριστικών, μαζί με ψευδοδιλλήματα παλαιάς κοπής συγκαλύπτουν για την ώρα τις αβύσσους. Γιατί να το πώ σχηματικά, άβυσσος χωρίζει πχ. τις αντιλήψεις Καρχιμάκη από τις αντιλήψεις Καμίνη, με την Φ.Γεννηματά στο μέσον της γραμμής.
Όμως η χώρα μόνον μέσα από συγκλίσεις ρεαλισμού και όχι από αποκλίνουσες κρυμμένες χαοτικές διαφορές μπορεί να πορευτεί.
Η διαδικασία για την μεταΔΗΣΥΜ δείχνει εργαστηριακό πείραμα με χημικό τον καθ. Αλιβιζάτο. Τα κόμματα δημιουργούνται απαρχής είτε με κάλεσμα και προσωρινά όργανα είτε με συνενώσεις – παλαιού είναι αλήθεια – τύπου Επιναί.
Όλα τα άλλα είναι ασκήσεις γλωσσολογίας ή σημαίνοντος σημαινομένου περί της καθαρότητος της εξιδανικευμένης Κεντροαριστεράς, που για μια 10ετία δεν μπορεί μπορεί να υπάρξει παρά ως φιλοευρωπαϊκό πολιτικό Κέντρο και μόνον.
Οι ανάγκες των πολιτών συν την χρόνια εξουθένωση απαιτούν καταστάσεις με αρχή, μέση, τέλος….. και δάκρυα.
Ένα καινούργιο μόρφωμα, υπερβατικό της λογαριαζόμενης μεταΔΗΣΥΜ είναι αναγκαίο. Η εμφάνισή του θα είναι τολμηρή και ρισκαδόρικη, αλλά πάντως αληθινή. Αντί να μηρυκάζουμε μάταιες φιλοδοξίες και να τονίζουμε τον προπολεμικό Κάουτσκι, να στηρίξουμε τους πρωταγωνιστές του 1+1=2 δηλαδή της κανονικότητας, με ό,τι σημαίνει – και το γνωρίζουμε όλοι/ες – αυτό.
Αντί της Ελένης που δεν υπήρξε, αντί του αδειανού πουκάμισου που δεν χρησιμεύει ας αναζήτήσουμε ( χτές ) την πολιτική πληρότητα κι ας είναι μικρή αρχικά …θα αυγατίσει ίσως..έτσι έγινε και με τον Μακρόν …
Η πολιτική καθαρότητα είναι βέβαιη κερδοφορία.