Σε πείσμα της διεθνούς παραφιλολογίας και της ανυπόστατης ρητορικής η αξιοπιστία του παραδοσιακού Τύπου είναι πολύ ψηλά στις κατατάξεις. Αυτή τη στιγμή τα σάιτ με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα παγκοσμίως συνδέονται με παραδοσιακά μέσα και επομένως με την παραδοσιακή κουλτούρα Τύπου (ό,τι μπορεί να σημαίνει το «παραδοσιακός» σε σχέση με την αντικειμενικότητα, τη διασταύρωση, την αξιοπιστία των ειδήσεων και την αξιοπιστία της γλώσσας). Είναι το σάιτ της αμερικανικής εφημερίδας The New York Times, το σάιτ του βρετανικού ταμπλόιντ Daily Mail και το σάιτ της βρετανικής εφημερίδας The Guardian. Παρ? ότι το σάιτ του Guardian έρχεται τρίτο στην κατάταξη, οι επιδόσεις του είναι εντυπωσιακές. Είναι πλέον μια πλανητική ιντερνετική εφημερίδα, με 40 εκατομμύρια μοναδικούς επισκέπτες τον μήνα, από τους οποίους το ένα τρίτο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αύξηση της επισκεψιμότητας στο σάιτ της εφημερίδας είναι αντιστρόφως ανάλογη με την κυκλοφορία του έντυπου Guardian, κάτι λιγότερο από 200.000 αντίτυπα την ημέρα. Παρά τη μεγάλη άνοδο, ο προϋπολογισμός του ομίλου που εκδίδει την εφημερίδα είναι ελλειμματικός. Τη χρονιά 2011-12 εμφάνισε ζημιά 88 εκατομμυρίων ευρώ προ φόρων, σε συνολικό κύκλο εργασιών 300 εκατομμύρια. Στον Guardian δεν φαίνεται όμως να ανησυχούν, καθώς πιστεύουν ότι οι ζημιές είναι μεταβατικές και οφείλονται στις μεγάλες επενδύσεις που γίνονται για την ψηφιακή έκδοση.

Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η κρίση του (παραδοσιακού) Τύπου. Είναι κρίση εσόδων, σε μια εποχή που απαιτούνται τεράστιες επενδύσεις για τις ψηφιακές εκδόσεις ενώ το αναγνωστικό κοινό μεταναστεύει μαζικά στα ψηφιακά μέσα. Και ο αναγνώστης του ψηφιακού μέσου είτε πληρώνει μια μικρή συνδρομή είτε δεν πληρώνει καθόλου. Αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με τη χαμηλή απόδοση της διαφήμισης στα ψηφιακά μέσα προκαλεί την κρίση, που στην Ελλάδα είναι πιο οδυνηρή λόγω της βαθιάς ύφεσης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Οταν λοιπόν κάνουμε λόγο για κρίση του παραδοσιακού Τύπου αναφερόμαστε στα έσοδα και όχι στην αξιοπιστία, που είναι και το ισχυρότερο κεφάλαιο. Θυμίζω ότι οι μεγάλες αποκαλύψεις των τελευταίων μηνών, όπως η ηλεκτρονική παρακολούθηση στις ΗΠΑ, το σκάνδαλο Μέρντοκ στη Βρετανία, τα WikiLeaks, έγιναν από παραδοσιακούς παίκτες των media. Το κοινό εμπιστεύεται την παραδοσιακή δημοσιογραφία στα νέα μέσα και αυτό έχει σημασία.