Όπως βλέπουμε, ανοίγει ξανά ο, προφανώς ψηφοθηρικός, ανταγωνισμός των κομμάτων, με μπροστάρη τη ΝΔ, που άρχισε την κοκορομαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τη βία, με αφορμή τη δολοφονία Φύσα. Η δήλωση πως, σώνει και καλά, δεν υπάρχει καμία διαφορά, καμία διαβάθμιση στη βία, μας οδηγεί σε ανούσιες έως και επικίνδυνες αντιπαραθέσεις. Αν μάλιστα παρατηρήσει κανείς πως αυτή η συζήτηση γίνεται αμέσως μετά τα χτυπήματα της Δικαιοσύνης προς τη Χρυσή Αυγή, τότε αντιλαμβάνεται πως εδώ, θα έχουμε ξανά ένα κακοστημένο θέμα- θέαμα, γύρω από ηλίθιες πολιτικές στρατηγικές, που έχουν σχέση με τη συνηθισμένη πολιτικάντικη ρητορική ρηχότητα…
Η υπόθεση της ΧΑ, πράγματι, αποκαλύπτει πως ο πολιτικός κόσμος δεν έχει, παρά τα τόσα έχουν συμβεί, βάλει μυαλό και καταλήγει και πάλι σε άκρατους λαϊκισμούς. Η «θεωρία των δύο άκρων», όπως την αντιλαμβάνεται η κυβερνητική παράταξη, θα ξετυλίξει το νήμα του λαϊκισμού και θα επιφέρει επί πλέον χτυπήματα στην ήδη προβληματική δημοκρατία μας.
Τουλάχιστον ας παραδεχτούμε την ιστορική πραγματικότητα και εμπειρία της χώρας. Αναφέρομαι σε έναν φιλοεμφυλιακό λαό, ο οποίος με κάθε ευκαιρία σχηματίζει ομάδες που η μία πολεμάει την άλλη. Στο ποδόσφαιρο γίνεται το πάρτι της φιλοπολεμικής εκτόνωσης, με ομάδες και συμμορίες. Στους δρόμους, με την αυτοκινητική κίνηση, η επιθετικότητα του ενός με τον άλλον είναι καθημερινή συνήθεια. Τα σύνορα του γειτονικού οικοπέδου και οι έριδες των συγκατοίκων, στα διπλανά διαμερίσματα, είναι αδύνατον να διευθετηθούν. Ακόμα και τα αισθητικής φύσεως «στρατόπεδα» κάποτε, μεταξύ Θεοδωράκη- Χατζιδάκι, μεταξύ Καζαντζιδικών- Μπιθικοτσικών, και για να το σοβαρέψουμε, μεταξύ δεξιών-αριστερών, σε κάθε εποχή, δημιουργεί έκρυθμες καταστάσεις που πυροδοτούν κανονικό… πόλεμο.
Πολλές φορές τα ξεχνάμε ή τα υποβαθμίζουμε και τα προσπερνάμε, εντάσσοντάς τα σε… ιδιοσυγκρασιακά καπρίτσια και σε ελληνικές ιδιαιτερότητες, που μετά από λίγο σβήνουν… Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Η βία (γιατί περί αυτής ο λόγος) είναι διάχυτη στην ελληνική κοινωνία και είναι σαν τη γάγγραινα που απλώνεται σε όλο το σώμα.
Το παράδειγμα της ΧΑ και των αλητών της, είναι ένα από τα δείγματα αυτής της μελαγχολικής εξέλιξης σε εθνικό επίπεδο. Δυστυχώς δεν είναι το μόνο. Εθνικιστές, ναζιστές, ρατσιστές, θρησκευτικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις, εγκλήματα τιμής, υπόκοσμος, παντός είδους προστασίες, διακίνηση ναρκωτικών, παρεμπόριο, πορνεία, τηλεοπτικά προγράμματα χαμηλού μορφωτικού- πολιτιστικού επιπέδου και εικονική πραγματικότητα, διαπλοκή, διαφθορά, εγκατάλειψη της Εκπαίδευσης στα Σχολεία, λατρεία τού μαύρου χρήματος, επιθυμία και θαυμασμό ως προς τον εύκολο και με κάθε μέσο γρήγορο πλουτισμό και όόόό, τι άλλο μπορεί να σκεφτείς αναγνώστη μου, όλα μπερδεύονται και φτιάχνουν μείγμα απόλυτης βίας! Όλα τα προαναφερόμενα εμπεριέχονται στη ΧΑ που ανενόχλητη τα επιδεικνύει!
Πώς λοιπόν να τη σταματήσεις τη βία; Με ποιο σύστημα και ποιο Σύστημα; Με ποια ιστορική γνώση που μπορεί να σου «θυμίσει» τα αμέτρητα θύματα από εμφυλίους, από πολέμους και από την καθημερινότητα της βίας;
Δεν θέλω να σταθώ στην ανεργία, στην πείνα, στις φορολογίες, στις πτωχεύσεις, στις απεχθείς πλευρές του μνημονίου, στις αυτοκτονίες. Αυτά είναι παραδείγματα και αντικειμενικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν τη βία που παράγουν οι λαθεμένες πολιτικές επιλογές. Αλλά, πώς μπορούμε να… κρύψουμε την κουλτούρα τής καθημερινής βίας, όταν την βλέπουμε φάτσα κάρτα σε πόλεις και συνοικίες που έχουν καταντήσει περιθωριακές, με ό, τι αυτό συνεπάγεται;
Ζούμε στην εποχή της κουλτούρας της βίας. Ένας ολόκληρος κόσμος, ο δικός μας, έχει κατρακυλήσει, εν γνώσει του, σε επίπεδα εφιαλτικά. Ποιος φταίει; Κανείς; Ορισμένοι; Όχι πάντως εμείς, αλλά οι άλλοι; Μόνο ο πολιτικός κόσμος και τα μνημόνια; Μήπως υπάρχει κάτι σαν… μικρόβιο στο υπογάστριο της κοινωνίας μας;
Πάντως, η επαναφορά του ζητήματος της «θεωρίας των δύο άκρων», μου μοιάζει όχι μόνο αφελής, αλλά και ανιστόρητη, γιατί οι εισηγητές της δεν θέλουν να καταλάβουν πως οι έννοιες ενός θέματος, πάντα παίρνουν διαφορετικό νόημα και διάσταση, ανάλογα με τις εποχές και τις αιτίες.
Τι μας μένει και πού μπορούμε να ακουμπήσουμε; Μας μένουν οι νόμοι τού κράτους. Η τήρηση και η εφαρμογή τους στην αντιμετώπιση των παραβάσεων, μπορεί να λύσει εν μέρει τη μαζική βία που στέκει απειλητικά μπροστά μας…