Η αποχώρηση του Ραούλ Κάστρο από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας (από τα αξίωμα του Προέδρου της χώρας έχει ήδη αποχωρήσει) δεν σηματοδοτεί μόνο το τέλος της εποχής των αδερφών Κάστρο που κράτησαν στα χέρια τους τις τύχες του όμορφου νησιού της Καραϊβικής από την επανάσταση και μετά. Το υπονόησε άλλωστε ο ίδιος ο Ραούλ στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο συνέδριο που γίνεται αυτές της μέρες και που θα επικυρώσει την εκλογή του διαδόχου του Μικέλ Ντιάζ-Κανέλ και στην ηγεσία του κόμματος, υπογραμμίζοντας ότι «παραδίδει την ηγεσία στη νεότερη γενιά η οποία διέπεται από πάθος και αντιιμπεριαλιστικό πνεύμα αλλά ταυτόχρονα έχει και εμπειρία δεκαετιών». Είναι φανερό ότι «η εμπειρία» αυτή, δραματική από πολλές πλευρές, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τις αλλαγές που χρειάζεται η Κούβα ώστε να σταθεί με αξιώσεις στον σύγχρονο κόσμο.

Κύλησε πολύ νερό στ΄ αυλάκι από τότε που οι επαναστάτες του Φιντέλ και του Τσε αποβιβάστηκαν με το πλοιάριο «Γκράνμα» στις ακτές της Κούβας το 1956. Η κατάληψη της εξουσίας την 1η Ιανουαρίου του 1959 σήμανε το τέλος του καθεστώτος σήψης και διαφθοράς του δικτάτορα Μπατίστα. Σήμανε ταυτόχρονα την αρχή ενός αδυσώπητου εμπορικού και διπλωματικού πολέμου από τις Ηνωμένες Πολιτείες που δεν μπορούσαν να ανεχθούν μια επαναστατική εξουσία λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις ακτές της Φλόριντα.

Συνέχεια στην  athensvoice