Το αναπτυξιακό νομοσχέδιο της ΝΔ είναι προβληματικό σε σχέση με τα εργασιακά. Το κύριο πρόβλημά του είναι ιδεοληπτικό. Οι εργοδότες είναι οι «καλοί» και η κυβέρνηση οφείλει να τους προστατέψει από τις «αυθαιρεσίες» των εργαζομένων.

Η κριτική της αντιπολίτευσης – που εκφράστηκε και επικοινωνιακά μέσω της αρχικής αφίσας του ΚΙΝΑΛ – είναι επίσης προβληματική. Το κύριο πρόβλημά της είναι κι αυτό ιδεοληπτικό. Οι εργαζόμενοι είναι οι «καλοί» και αυτούς οφείλει να προστατέψει από τις «αυθαιρεσίες» των εργοδοτών.

Η ουσιαστική ακύρωση του θεσμικού διαλόγου και της προοπτικής κοινά αποδεκτών λύσεων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων που αποτελούν και τον μοχλό της αναπτυξιακής προσπάθειας, δεν απασχολούν ιδιαίτερα τις κομματικές ηγεσίες. Ίσως μάλιστα να θεωρούν ότι ο διάλογος αυτός τους αφαιρεί και μέρος των «αρμοδιοτήτων» τους.

Το άσπρο-μαύρο που τόσο ακριβά έχουμε πληρώσει τα τελευταία χρόνια, καλά κρατεί σε κάθε δίλημμα που προκύπτει. Πρώτα θα αυξηθούν οι μισθοί και μετά θα έρθει ή ανάπτυξη ή πρώτα θα έρθει η ανάπτυξη και μετά θα αυξηθούν οι μισθοί; (λες και μπορεί να γίνει αύξηση μισθών χωρίς ανάπτυξη ή ότι έχει έννοια η ανάπτυξη αν δεν έχει σταδιακή αντανάκλαση στην τσέπη των εργαζομένων).

Η πολωτική και αδιέξοδη αυτή λογική μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες του δικομματισμού – και σε καμιά περίπτωση τα μικρότερα κόμματα – δεν εξυπηρετεί όμως τις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας. Κι αυτό είναι μεγάλο διακομματικό πρόβλημα.