Η συζήτηση για τα εκλογικά όπως γίνεται εμπίπτει στα γνωστά ζητήματα τακτικής στα οποία σχεδόν αποκλειστικά κινείται ο Σύριζα. Και το πρώτο από άποψη τακτικής είναι να μην νομιμοποιεί κανείς αυτά τα παιγνίδια. Ο Σύριζα μόνο με όρους μιας εκδοχής σύγχρονης δομικής αντιπολίτευσης (εξαιρουμένων δηλαδή των διεθνών υποχρεώσεων και κάποιων αυτονόητων λειτουργιών του πολιτεύματος) αντιμετωπίζεται. Δομική αντιπολίτευση η οποία δεν θα νομιμοποιεί και μάλιστα ως προοδευτική δύναμη, αυτή την καταστροφική κυβέρνηση.
Ο στόχος του σημειώματος είναι η επαναφορά μιας συζήτησης που αποσιωπάται τελευταία και που έπρεπε στο διάλογο για το εκλογικό σύστημα να κυριαρχεί. Εδώ και πολλά χρόνια από πολλούς (εμού περιλαμβανομένου) επισημαίνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις του πολιτικού συστήματος ως συνόλου. Μερικές από αυτές χρειάζονται συνταγματική αναθεώρηση οι περισσότερες όμως είναι ζητήματα που θα μπορούσε, αν ήθελε, το παρόν πολιτικό προσωπικό να τα αλλάξει. Μια τέτοια αλλαγή θα ήταν όντως ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο που θα νομιμοποιούσε και πάλι στην κοινωνία το πολιτικό σύστημα. Αναφερόμαστε στην κατάτμηση των μεγάλων περιφερειών, στον έλεγχο του πολιτικού χρήματος, στη δημιουργία μονοεδρικών με τον ουσιαστικό περιορισμό του σταυρού προτίμησης ο οποίος έχει καταστεί σταυρός του ίδιου του συστήματος κλπ (Ο γράφων είχε μια και μοναδική προσωπική εμπειρία συμμετοχής ως υποψήφιος στις εθνικές εκλογές, το 2004. Το κεντρικό συμπέρασμα ήταν ότι η κορύφωση της κακοδαιμονίας του πελατειακού κράτους εμφαίνεται στις εκάστοτε εκλογές).
Όμως η ουσία μιας παρέμβασης εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος είναι ο δραστικός περιορισμός του αριθμού των βουλευτών. Και κατ επέκταση των πολιτικών (και συνδικαλιστικών) αξιωματούχων σε όλους τους κρατικούς και αυτοδιοικητικούς θεσμούς αλλά και στις ΔΕΚΟ κλπ.
Εάν κοιτάξει κανείς τον αριθμό των βουλευτών, αλλά και των υπουργών και των γενικών γραμματέων κλπ, σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις συγκρίνει με τον πληθυσμό θα διαπιστώσει την μεγάλη διαφορά ως προς το πλήθος των πολιτικών αξιωματούχων που υπάρχει στη χώρα μας[i]. Κανονικά και σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ ο αριθμός των βουλευτών θα έπρεπε να περιοριστεί στους 150. Όμως αν λάβουμε υπόψη την ελληνική νησιωτικότητα και κυρίως χωρίς αναθεώρηση του συντάγματος, μπορούμε άμεσα πάμε στους 200. Έστω στους 260 που προτείνει το Ποτάμι.
Δεν είναι μόνο η οικονομική επιβάρυνση, ως σύνολο ,που θα αποφεύγαμε και θα ήταν σημαντική. Κυρίως η χώρα δεν μπορεί να παραγάγει και να καταναλώσει τόσους πολιτικούς. Το βλέπει κανείς στην ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που είναι απογοητευτική και την οποία βιώνει ο πολίτης στις σχέσεις του όχι μόνο τις πελατειακές. Εκτός των άλλων οδηγεί σε ολιγαρχική κυριαρχία είκοσι ως τριάντα το πολύ προσώπων στην κορυφή του πολιτικού συστήματος. Η τόσο μεγάλη παρουσία πολιτικών αξιωματούχων στη δημόσια ζωή επηρεάζει καθοριστικά τη διοίκηση ως σύνολο που είναι άμεσα συναρτημένη με την ποιότητα και τον αριθμό των πολιτικών αξιωματούχων. (Ένα μεγάλο τμήμα της διοίκησης υπηρετεί άχρηστες ανάγκες των πρόσθετων πολιτικών αξιωματούχων).
Η χώρα μας στη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχε καλές πλευρές (τις περισσότερες) αλλά και αστοχίες οι οποίες είναι απαραίτητο να διορθωθούν. Εν συντομία η κακή πλευρά της μεταπολίτευσης θα μπορούσε να συνοψιστεί στο γεγονός ότι εν ονόματι της αποκέντρωσης και του εκδημοκρατισμού η χώρα γέμισε περιττές υποδομές και κρατικούς οργανισμούς που με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα είναι άχρηστα, προάγουν τη διαφθορά και το κυριότερο είναι αδύνατο και να στελεχωθούν και να χρηματοδοτηθούν. Ο περιορισμός του αριθμού των πολιτικών αξιωματούχων στη χώρα θα ήταν ως εκ τούτου ένα αξιόπιστο πρώτο μήνυμα ανοίγματος των προϋποθέσεων της εθνικής μας ανασυγκρότησης αλλά και έναρξης του αναγκαίου νοικοκυρέματος σε πολλές δομές και υποδομές της χώρας. Όπως των ΑΕΙ (κάθε πόλη και Πανεπιστήμιο κάθε κωμόπολη και ΤΕΙ), του ΕΣΥ το οποίο διαθέτει τόσες κτιριακές υποδομές τις οποίες είναι αδύνατο και να στελεχώσει και να χρηματοδοτήσει. Και τόσα άλλα.
[i] Ενδεικτικά και μόνο για τους βουλευτές σε χώρες με παραπλήσιους πληθυσμούς όπως Βέλγιο 150, Πορτογαλία 230, Βουλγαρία 240 αλλά και μεγάλες χώρες με εξαπλάσιο και πλέον πληθυσμό όπως Ιταλία 630, Γερμανία 621, Γαλλία 577 κλπ.