Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες. Κι οι πατεράδες αυτοί εμφανίστηκαν ξαφνικά για να πανηγυρίσουν το χρυσό μετάλλιο της Άννας Κορακάκη. Γέμισε ακόμα και η – άδεια μέχρι προχτές – κερκίδα του σκοπευτηρίου στο Ρίο με υπουργούς, προέδρους ολυμπιακών επιτροπών, παράγοντες το ελληνικού αθλητισμού που στριμώχτηκαν για μια χειραψία, μια φωτογραφία, μια δήλωση. «Μας γέμισε χαρά και περηφάνεια», «οι Έλληνες έδειξαν ότι όταν θέλουν μπορούν», «η Ελλάδα ξανά στην κορυφή» κλπ. Ακολούθησε βέβαια ομοβροντία συγχαρητήριων ύμνων από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία. Από όλους αυτούς που δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει τέτοιο ολυμπιακό αγώνισμα και πολύ περισσότερο ότι συμμετέχει και Ελληνίδα αθλήτρια για την οποία κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί ως τη στιγμή που σήκωσε το πιστόλι της. Τα συνήθη κοράκια μυρίστηκαν προβολή και ψηφοθηρία και όρμησαν στο ψαχνό.
Εκτός όμως από την Ελλάδα των «κορακιών» υπάρχει ευτυχώς και η Ελλάδα της Κορακάκη που κέρδισε τα μετάλλια στο Ρίο, η Ελλάδα της κάθε και του κάθε Κορακάκη που προκόβει στη ζωή και πετυχαίνει τους στόχους του με τη δουλειά και τη γνώση του, με τις δικές του δυνάμεις, έστω κι αν χρειάζεται τις περισσότερες φορές να ξενιτευτεί για να τα καταφέρει. Αυτή η Ελλάδα της προσπάθειας, της διάκρισης και της αριστείας είναι η μοναδική μας ελπίδα!