Η κωμωδία δεν λέει να τελειώσει. Για μια ακόμη φορά οι πολιτικοί μας πονούν για τους νόμους που ψηφίζουν. Μετά τους κ. Γ. Παπανδρέου, Ε. Βενιζέλο, Α. Σαμαρά κ.λπ., ήρθε η ώρα των Α. Τσίπρα και Β. Μεϊμαράκη να ψηφίζουν το 3ο μνημόνιο πονώντας για τους πολίτες που υποφέρουν. Μα αν είναι για το κακό των πολιτών, γιατί το ψήφισαν; Και αν είναι για το καλό του, γιατί πονούν; Στην πραγματικότητα, δεν πονούν για τους πολίτες και τα σκληρά μέτρα. Πονούν για τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες υποχρεώνονται για τρίτη φορά από τους Ευρωπαίους. Οι μεταρρυθμίσεις τους στερούν εξουσία και δύναμη, ενώ οι φοροεπιδρομές δεν τους στερούν τίποτα, αφού έχουν φροντίσει να εξαιρούν από αυτές τον εαυτό τους και τους προνομιούχους πελάτες.
Στην κωμωδία μετέχουν, στους συνήθεις ρόλους, με τα συνήθη εμπρηστικά συνθήματα, οι συντεχνίες (προεξάρχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι), το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή, η ανυποχώρητη Αριστερή Πλατφόρμα και άλλοι αντεξουσιαστές, κουκουλοφόροι και εχθροί της ανάπτυξης και της Δύσης. Εσχάτως, ο κ. Τσίπρας, προσπαθώντας να εξασφαλίσει κάποια αποδοχή από όσους έχει εξαγριώσει, ανακοίνωσε ότι προωθεί νομοσχέδιο εναντίον «των φορολογικών εξαιρέσεων που ισχύουν για εμάς τους ίδιους». Ανακοινώθηκε («Κ» 11/8) ότι μειώνονται οι μισθοί υπουργών και διοικητών δημοσίων οργανισμών. Ομως, αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να μειωθεί, αν θέλουμε να προσελκύσουμε ικανά στελέχη για την ανάπτυξη, αν υποθέσουμε ότι η ανάπτυξη ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα. Αντί των «εξαιρέσεων» που ανακοίνωσε, θα μπορούσε να προχωρήσει σε μέτρα που έχουν ήδη προταθεί στο παρελθόν, αλλά «ξεχάστηκαν», όπως: Κατάργηση των αμοιβών βουλευτών για συμμετοχή σε Επιτροπές. Αφαίρεση προνομίων από ομάδες δημοσίων υπαλλήλων. Κατάργηση της επιχορήγησης του ασφαλιστικού της ΔΕΗ. Μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200. Κατάργηση προνομίων πρώην πολιτικών. Κατάργηση ή συγχώνευση του καναλιού της Βουλής με την ΕΡΤ, αφού τέσσερα κρατικά κανάλια είναι πολλά για μια μικρή χρεοκοπημένη χώρα. Μείωση του αριθμού των 1.800 υπαλλήλων της Βουλής (το 1994 ήσαν μόνο 800) και κατάργηση των προνομίων τους (επίδομα ταξί, κίνητρο επίτευξης στόχων κ.λπ.). Υπαγωγή των ακινήτων της Εκκλησίας στον ΕΝΦΙΑ. Καταβολή του μισθού των ιερέων από την εκκλησιαστική περιουσία και την εθελοντική εισφορά των πιστών, όπως γίνεται π.χ. στη Γερμανία.
Τα μέτρα αυτά καταφέρονται ευθέως κατά των ανισοτήτων και των αδικιών. Δεν συγκινούν όμως κανέναν, ούτε καν τον αμόλυντο κ. Λαφαζάνη. Οι πελατειακές σχέσεις ρέουν και στο δικό του αίμα. Ομως, η εφαρμογή τέτοιων μέτρων δεν θα ήταν μόνο ανακουφιστική για τα συνήθη υποζύγια. Θα ήταν καταλυτική. Θα αποτελούσε απόδειξη της στροφής των πολιτικών μας στον εκσυγχρονισμό και πρόκριμα για τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις προς την ανάπτυξη της χώρας. Αν δεν συσπειρωθούν όσοι πολιτικοί έχουν αυτό τον προσανατολισμό, τότε η κωμωδία δεν θα έχει τέλος. Mέχρι την έξοδό μας από το ευρώ και την de jure ένταξή μας στον χώρο όπου ανήκουμε: στα Βαλκάνια.