Αξιοποιώντας προφανώς κάποια… στιγμιαία αδράνεια της οικογένειας Μητσοτάκη, κατάφερα πριν από μερικά χρόνια να βαφτίσω ένα ανηψάκι μου που ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης. Η επίσκεψη του νονού, κάθε χρόνο στα γενέθλιά του, είναι κάτι που το περιμένει με ανυπομονησία, μαζί φυσικά με τα συμπαρομαρτούντα (δώρα, βόλτες, γλυκά κ.λπ.).

Ο ταξιτζής, από το αεροδρόμιο, ένας ηλικιωμένος Κρητικός, τυπικός και σε λαλιά και σε εμφάνιση, δεν άργησε να μας ενημερώσει για την κατάσταση.

«Χάλια μαύρα κύριε. Είμαι τουλάχιστον 60% κάτω από πέρσι. Αν δεν ήταν και ο Ρώσος, θα είχαμε καταστραφεί εντελώς!»

Και η ξενάγηση στην κρίση συνεχίστηκε. Μπροστά από ένα από τα αναρίθμητα, κυριολεκτικά, ενεχυροδανειστήρια, μας είπε ότι μια γνωστή του, χωρισμένη με τρία παιδιά, έδωσε το ολόχρυσο δαχτυλίδι του γάμου της για 190 ευρώ! Όλο τέτοια είχε να διηγηθεί…

-Τα παιδιά έχουν βολευτεί τουλάχιστον; τον ρώτησα.

«Δόξα σοι ο Θεός, κύριε. Τον ένα μου γιο τον έχω μαζί μου στο ταξί. Σαρακοδουλειά, αλλά δεν είναι και στο δρόμο. Ο άλλος ήταν στην Ολυμπιακή, τώρα ζήτησε και τον έβαλαν στην εφορία εδώ στη Κρήτη. Κάνει 125 χιλιόμετρα τη μέρα, αλλά δεν πειράζει.»

-Και γιατί πάει τόσο μακριά -η εύλογη απορία- δεν είχε θέση στο Ηράκλειο;

«Γιατί εδώ, λίγο-πολύ είμαστε όλοι γνωστοί και οι συναλλαγές δυσκολεύουν, καταλαβαίνετε…»

Κατάλαβα!

Την ίδια στιγμή, ο βουλευτής Ηρακλείου της ΔΗΜΑΡ Γιάννης Μιχελογιαννάκης, βάζει κάθε πρωί και κάθε βράδυ, σε όλα σχεδόν τα κανάλια, τις κόκκινες γραμμές του σχετικά με τα μέτρα του επερχόμενου σκληρού πακέτου. «Αυτά δεν τα ψηφίζω», «Αν έρθουν έτσι, δεν θα τα ψηφίσω» κ.λπ.

Τον καταλαβαίνω κι αυτόν!

Καλείται να ψηφίσει μέτρα που μειώνουν κι άλλο το εισόδημα ανθρώπων που τα βγάζουν ήδη πολύ δύσκολα πέρα, σε μια απελπισμένη Ηρακλειώτικη κοινωνία, όντας μάλιστα βουλευτής ενός αριστερού -λίγο… παράξενου για τα ελληνικά δεδομένα- κόμματος, που αποφάσισε να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά για να βοηθήσει τη χώρα να ξεπεράσει, όσο γίνεται πιο γρήγορα, τη δύσκολη κατάσταση.

Στην ίδια δύσκολη θέση βρίσκονται και πολλοί άλλοι κυβερνητικοί βουλευτές -δεν αναφέρομαι στους άλλους που υπόσχονται τον Παράδεισο στη μετά… πτώχευσιν ζωήν- που καλούνται να πάρουν τις ίδιες δύσκολες αποφάσεις, να ξεπεράσουν τις δικές τους κόκκινες γραμμές.

Τους καταλαβαίνω κι αυτούς!

Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι γιατί άργησαν τόσο πολύ να βάλουν κόκκινες γραμμές στην πολιτική τους σταδιοδρομία! Πού ήταν οι κόκκινες γραμμές τους όταν έβλεπαν -αν δεν… βοηθούσαν κιόλας- να γιγαντώνεται ένα φοβερό πελατειακό κράτος, όταν έμπαιναν μπροστά στους αγώνες για την υπεράσπιση των κάθε λογής παράλογων συντεχνιακών και συνδικαλιστικών συμφερόντων, όταν ζούσαν την αυτοδιοικητική αποκέντρωση της διαφθοράς, όταν αγωνίζονταν, επί δεκαετίες, για τη διατήρηση της ζημιογόνας Ολυμπιακής σαν του εθνικού μας αερομεταφορέα των κομματικών ψηφοφόρων και των… ιπτάμενων συγγενών;

Τότε, οι σημερινές «κόκκινες γραμμές» λέγονταν «πολιτικό κόστος» και αυτό ήταν που μετρούσε και τότε και τώρα. Γιατί στη χώρα μας δεν έχουμε βουλευτές, αλλά -κυρίως- υποψήφιους βουλευτές των επόμενων εκλογών!

Μόνο που τώρα, αν συνυπολογίσει κανείς και τα όσα ακούσαμε προχτές από τη Θεσσαλονίκη, σε συνδυασμό και με την αποθράσυνση των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, έχουμε μπροστά μας την τελευταία μας ευκαιρία!

Να κατανείμουμε τα μέτρα, όσο λιγότερο άδικα γίνεται -γιατί περί αυτού πρόκειται- να διεκδικήσουμε ρεαλιστικούς όρους για την επιστροφή του χρέους και να πέσουμε με τα μούτρα να κάνουμε τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που κουτοπόνηρα, σε μια εθνική συνομωσία, αγνοήσαμε όλα αυτά τα… μακάρια χρόνια.

Η επιτυχία αυτής της μεγάλης και κρίσιμης προσπάθειας, ξεπερνάει κατά πολύ τις επιμέρους προσωπικές κόκκινες γραμμές και πολιτικές.

Είναι η κόκκινη γραμμή της Ελλάδας!