Η κοινωνία προσπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ. Θέτω αυτή την εκτίμηση στη δοκιμασία του χρόνου, στη δοκιμασία των πραγμάτων και στη δημόσια κριτική.
Για να κατανοήσουμε το πώς εξελίσσεται η μεγάλη κίνηση στα πολιτικά μας πράγματα δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σημασία των δύο αναμετρήσεων, Μαΐου και Ιουνίου του 2012.
Εκεί τότε οι ψηφοφόροι σε δύο διαδοχικές εκλογές εκφράστηκαν και – ιδιαίτερα με την απόφαση του Ιουνίου – έθεσαν τα όρια της μακράς πορείας.
Ενώ προέκυπτε η δυνατότητα διακυβέρνησης, αναδεικνυόταν ένας ισχυρός αντιπολιτευτικός πόλος, ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκφραστές του, κατανοώντας προφανώς ότι η ενδεχόμενη επιτυχία της τρικομματικής κυβέρνησης τους απομάκρυνε από την εξουσία, επιλέγουν να συμπιέσουν τον χρόνο και να επιταχύνουν τις εξελίξεις. Και πάντως το επιχειρούν. Ηδη από τον Σεπτέμβριο του 2012 ο κ. Τσίπρας διακηρύσσει ότι αυτή η κυβέρνηση θα πέσει στους δρόμους χαρακτηρίζοντας τους τρεις κομματικούς αρχηγούς «μερκελιστές». Τους ταξινομεί, δηλαδή, σε μια λογική βαθιάς πολιτικής διαίρεσης διεκδικώντας για τον εαυτό του την αυθεντικότητα της πολιτικής έκφρασης για τα λαϊκά συμφέροντα. Επρόκειτο για συνειδητή επιλογή διχαστικής αντιπαλότητας. Η ίδια κωδικοποίηση επανήλθε μόλις χθες προεκλογικά, συμπυκνωμένη σε προτάσεις όπως «εμείς ή αυτοί» ή «όποιος δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει Μέρκελ».
Σε μια παρόμοια ατμόσφαιρα συντελέστηκαν τα γεγονότα και κύλησε η διετία από το 2012. Και ήρθε η ώρα της πραγματικής κάλπης. Στη γραμμή της πολιτικής επιλογής να επιταχυνθεί πάντα ο χρόνος, η αξιωματική αντιπολίτευση επιχειρεί να καταστήσει αυτή την κάλπη τέλος αυτής της φάσης. Αυτό είναι το νόημα της προαναγγελλόμενης εξουσιαστικότητας «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν».
Και να που η λαϊκή ψήφος – με επίγνωση της μεγάλης πολιτικής αδυναμίας του κυβερνητικού σχηματισμού – ορίζει διαφορετικά τα πράγματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει ως προς τους αντιπάλους του αλλά χάνει ως προς τους στόχους του. Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με επισκέψεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πομπώδεις «προειδοποιήσεις». Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής αποτυπώνει – όχι μόνο με την αριθμητική του ισορροπία αλλά και με την εσωτερική πολιτική του δυναμική – αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη στη χώρα.
Πρόκειται για την αναζήτηση ενός νέου πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, διατηρώντας τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και αναζητώντας λύσεις που αναφέρονται στην πραγματική ζωή και δεν κατασκευάζονται στη φαντασία των πρωταγωνιστών. Με σεβασμό στο εφικτό, συνεπώς και στους ανθρώπους. Η αναζήτηση αυτή επιταχύνεται και δυναμώνει καθώς η νέα συνειδητοποίηση ως εμπειρία της κρίσης – και πάντα επώδυνα κερδισμένη – συνεχίζει να οδηγεί τα πράγματα. Σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο το εκλογικό σώμα έδειξε την Κυριακή την απόφασή του να προσπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο χρόνος θα δείξει.